Papa Françesku në Betlehem, denoncon gjendjen e fëmijëve të shfrytëzuar në botë
Papa Françesku po kremton meshën në Sheshin e Grazhdit në Betlehem, vendi i lindjes
së Jezu Krishtit, vendi ku Zoti u bë njeri. Për këtë arsye, homelia e Papës u përqendruar
tek fëmijët e në gjendjen e tyre në shoqërinë e sotme. Jezsu Fëmijë, lindur në
Betlehem, është shenja, dhënë nga Zoti për praninë e Tij në botë, theksoi Ati i Shenjtë.
Është edhe shenja për të diagnostikuar, për të kuptuar gjendjen shëndetësore të familjes,
të shoqërisë, të botës mbarë. Kur fëmijët pranohen, që kur janë në barkun e nënës,
kur duhen, ruhen, mbrohen, familja është e shëndoshë, shoqëria përmirësohet, bota
bëhet më njerëzore. Në këtë kuadër, Papa përmendi punën e Institutit Effatà Pali VI,
në favor të fëmijëve shurdhmemecë palestinezë: është shenjë konkrete e mirësisë së
Hyjit, tha. Në botën tonë, e cila ka teknologjitë më të sofistikuara, shumë fëmijë
jetojnë në kushte çnjerëzore, të mënjanuar nga shoqëria, në periferitë e qyteteve
të mëdha, ose në zonat rurale. Sa fëmijë të shfrytëzuar, të keqtrajtuar, të skllavëruar,
objekt dhune e trafikësh të paligjshëm, refugjatë, të shpërngulur, nganjëherë, të
mbytur në det. Në një botë, e cila çdo ditë hesh tonelata me ushqime e ilaçe, ka fëmijë,
që derdhin lot më kot për shkak të urisë e të sëmundjeve, që mund të kurohen lehtësisht.
Në një kohë, që shpall kujdesin për të miturit, tregtohen armë, të cilat përfundojnë
në duart e fëmijëve-ushtarë; tregtohen prodhime të konfeksionuara nga punëtorë të
vegjël – skllevër. Kush jemi ne para Jezusit Fëmijë, para fëmijëve të sotëm? –
pyeti Papa Françesku. Jemi si Maria e Jozefi, që e mirëpresin Jezusin dhe kujdesen
për të me dashuri amnore e atërore? Apo jemi si herodi, që dëshiron ta eliminojë?
Jemi si barinjtë, që shkojnë shpejt për ta adhuruar e i ofrojnë dhuratat e tyre të
përvuajtura? Apo jemi indiferentë? Jemi ndoshta retorikë e pietistë, njerëz, që e
shfrytëzojnë imazhin e fëmijëve të varfër për qëllime fitimi? Apo jemi të aftë t’u
qëndrojmë pranë, të “humbim kohë” me ta? A dimë t’i dëgjojmë, t’i mbrojmë, të lutemi
për ta e me ta? Apo i lemë pas dore, për t’u marrë me interesat tona? Nga kjo
diagnozë mund të lindë një stil i ri jete, ku marrëdhëniet të mos karakterizohen më
nga konflikti, nga shpërdorimi, nga konsumizmi, por të jenë marrëdhënie vëllazërimi,
faljeje e pajtimi, bashkëndarjeje dhe dashurie.