2014-05-03 16:32:00

Gjoni XXIII: Tymnaja e bardhë


Arrijmë në njërën nga pikat më kulmore të jetës së Anxhelo Ronkalit, që e njohëm si fshatar, nxënës, seminarist, meshtar, ipeshkëv e kardinal. Sot, Papë. Te ky ças na përcjell libri i Terezio Boskos “Gjoni XXIII- Papa i mirë”. Titullohet “Tymnaja e bardhë”

Mbrëmja e 28 tetorit, ora 16.45. Telekamerat, ngulur mbi qiellin ngjyrë hiri, inkuadrojnë tymnajën e njëmbëdhjetë: është e bardhë!
Njëherësh, në Kapelën Sikstine, baldakinët e vegjël të kardinajve ulen. Vetëm një mbetet i ngritur. Nën të lexohet emri i të posazgjedhurit: Anxhelo Jozef Ronkali.
Kardinali Tisserant i afrohet:
- A e pranoni zgjedhjen tuaj si Kryebari?
- Në këtë çast unë pranoj vetëm se varfëria e vogëlsia ime më mjaftojnë për të më pështjelluar fare. Por, duke parë vullnetin e Zotit, ul kokën e përkul shpinën për zgjedhën e Kryqit.
- Si dëshiron të quhesh?
- Do të quhem Gjon.
I shtrënguar në petkun papnor, që ia përshtasin trupit të tij, duke ia mbërthyer mbrapa me gjilpëra, Gjoni merr urimet e para nga kardinajtë.
Sipas rregullave të ceremonisë, duhet të gjunjëzohen para tij, t’i puthin dorën e pastaj edhe këmbën. Po Papa Gjoni i ndryshon aty për aty rregullat e lashta. Me natyrshmëri e mirësi, i lë t’ia puthin dorën e pastaj i rrok një për një.
Atje poshtë, rrugëve të Nënmalit, njerëzit përqafojnë fort njëri-tjetrin. Vëllezërit e Papës së ri janë ndër ara. Por kthehen sakaq, me aromën e dheut të freskët në duar e me sytë, që u vezullojnë nga gëzimi.
Kur Papa i ri duket në lozhën e jashtme të Bazilikës së Shën Pjetrit për bekimin e parë drejtuar Romës e Botës, një grua romake vëren:
- I bukur nuk qenka, por fytyrën e paska shumë të mirë!
Nisën, që këtë çast, gjestet e vogla, fjalët e gjetura, episodet e kripura, anekdotat e këndshme, takimet personale me njerëzit më të thjeshtë, që punonin për të, rreth tij. Në një kohë jashtëzakonisht të shkurtër, Papa Gjoni XXIII, fitoi një popullaritet të jashtëzakonshëm. E nisën ta quajnë me një emër, që mbeti në histori: Papa i mirë!
Krishtlindjen e parë nuk mund as të mendojë ta kalojë vetëm. Fjalët Krishtlindje e vetmi nuk përkojnë kurrë. Thotë, prandaj:
- Të shkojmë në spitalin e Krishtit Fëmijë e ta kalojmë Krishtlindjen ndërmjet të sëmurëve të vegjël.
Sapo e shikojnë në fund të korridorit, të sëmurët cicërojnë si harabela:
- Papa Gjoni, eja këtu!
- Do të vij t’ju takoj të gjithë. Prisni pakëz!
I afrohet krevatit të Karmine Lemës, fëmijë gjashtë vjeç, që ka humbur dritën e syve për shkak të një forme të rëndë të meningjitit. Djalka rrotullohet në shtroje. Dëshiron ta shikojë. Por nuk mundet. Atëherë i thotë:
- Ti je Papa, po unë nuk mund të të shoh!
Papa ulet pranë shtratit të vogël e ia përkëdhel gjatë duart e njoma, pa folur asnjë fjalë. Pastaj, me vete, pëshpërit:
- Nganjëherë jemi të gjithë të verbër!
Ditën tjetër, Papa Gjoni shkon të takojë ‘bijtë e dashur’ të burgut romak Mbretëresha Qiellore. Këta njerëz, veshur me petkun e trishtë vija-vija të të burgosurit, e brohorasin fort, e duartrokasin stuhishëm.
Papa, gati i turbulluar nga vala e entuziazmit, i ngul sytë mbi hekurat për rreth, shikon fytyrat e të mbërthyerve pas tyre e i përshëndet me një gjest atëror, duke tundur një copë herë të mirë dorën. Pastaj nis e u flet:
- Pra, ja ku jam, mes jush. Erdha, më patë; i ngula sytë e mi në sytë tuaj, vura zemrën time pranë zemrës suaj...
Ishte njëlloj si t’u thoshte:
- Po e lë zemrën time, pranë zemrës suaj të ngujuar pas hekurash, me shpresën që së shpejti t’ju shikoj fizikisht e edhe shpirtërisht të lirë.








All the contents on this site are copyrighted ©.