Arrijmë në njërën nga pikat më kulmore të jetës së Anxhelo Ronkalit, që e njohëm si
fshatar, nxënës, seminarist, meshtar, ipeshkëv e kardinal. Sot, Papë. Te ky ças na
përcjell libri i Terezio Boskos “Gjoni XXIII- Papa i mirë”. Titullohet “Tymnaja
e bardhë”
Mbrëmja e 28 tetorit, ora 16.45. Telekamerat, ngulur mbi qiellin
ngjyrë hiri, inkuadrojnë tymnajën e njëmbëdhjetë: është e bardhë! Njëherësh, në
Kapelën Sikstine, baldakinët e vegjël të kardinajve ulen. Vetëm një mbetet i ngritur.
Nën të lexohet emri i të posazgjedhurit: Anxhelo Jozef Ronkali. Kardinali Tisserant
i afrohet: - A e pranoni zgjedhjen tuaj si Kryebari? - Në këtë çast unë pranoj
vetëm se varfëria e vogëlsia ime më mjaftojnë për të më pështjelluar fare. Por, duke
parë vullnetin e Zotit, ul kokën e përkul shpinën për zgjedhën e Kryqit. - Si
dëshiron të quhesh? - Do të quhem Gjon. I shtrënguar në petkun papnor, që ia
përshtasin trupit të tij, duke ia mbërthyer mbrapa me gjilpëra, Gjoni merr urimet
e para nga kardinajtë. Sipas rregullave të ceremonisë, duhet të gjunjëzohen para
tij, t’i puthin dorën e pastaj edhe këmbën. Po Papa Gjoni i ndryshon aty për aty rregullat
e lashta. Me natyrshmëri e mirësi, i lë t’ia puthin dorën e pastaj i rrok një për
një. Atje poshtë, rrugëve të Nënmalit, njerëzit përqafojnë fort njëri-tjetrin.
Vëllezërit e Papës së ri janë ndër ara. Por kthehen sakaq, me aromën e dheut të freskët
në duar e me sytë, që u vezullojnë nga gëzimi. Kur Papa i ri duket në lozhën e
jashtme të Bazilikës së Shën Pjetrit për bekimin e parë drejtuar Romës e Botës, një
grua romake vëren: - I bukur nuk qenka, por fytyrën e paska shumë të mirë! Nisën,
që këtë çast, gjestet e vogla, fjalët e gjetura, episodet e kripura, anekdotat e këndshme,
takimet personale me njerëzit më të thjeshtë, që punonin për të, rreth tij. Në një
kohë jashtëzakonisht të shkurtër, Papa Gjoni XXIII, fitoi një popullaritet të jashtëzakonshëm.
E nisën ta quajnë me një emër, që mbeti në histori: Papa i mirë! Krishtlindjen
e parë nuk mund as të mendojë ta kalojë vetëm. Fjalët Krishtlindje e vetmi nuk përkojnë
kurrë. Thotë, prandaj: - Të shkojmë në spitalin e Krishtit Fëmijë e ta kalojmë
Krishtlindjen ndërmjet të sëmurëve të vegjël. Sapo e shikojnë në fund të korridorit,
të sëmurët cicërojnë si harabela: - Papa Gjoni, eja këtu! - Do të vij t’ju
takoj të gjithë. Prisni pakëz! I afrohet krevatit të Karmine Lemës, fëmijë gjashtë
vjeç, që ka humbur dritën e syve për shkak të një forme të rëndë të meningjitit. Djalka
rrotullohet në shtroje. Dëshiron ta shikojë. Por nuk mundet. Atëherë i thotë: -
Ti je Papa, po unë nuk mund të të shoh! Papa ulet pranë shtratit të vogël e ia
përkëdhel gjatë duart e njoma, pa folur asnjë fjalë. Pastaj, me vete, pëshpërit: -
Nganjëherë jemi të gjithë të verbër! Ditën tjetër, Papa Gjoni shkon të takojë ‘bijtë
e dashur’ të burgut romak Mbretëresha Qiellore. Këta njerëz, veshur me petkun e trishtë
vija-vija të të burgosurit, e brohorasin fort, e duartrokasin stuhishëm. Papa,
gati i turbulluar nga vala e entuziazmit, i ngul sytë mbi hekurat për rreth, shikon
fytyrat e të mbërthyerve pas tyre e i përshëndet me një gjest atëror, duke tundur
një copë herë të mirë dorën. Pastaj nis e u flet: - Pra, ja ku jam, mes jush. Erdha,
më patë; i ngula sytë e mi në sytë tuaj, vura zemrën time pranë zemrës suaj... Ishte
njëlloj si t’u thoshte: - Po e lë zemrën time, pranë zemrës suaj të ngujuar pas
hekurash, me shpresën që së shpejti t’ju shikoj fizikisht e edhe shpirtërisht të lirë.