4-րդ դարու սկիզբը նահատակուած Քրիստոսի 40 վկաները Փոքր Հայքի տարբեր քաղաքներէն
էին եւ Սեբաստիոյ կայսերական գունդին զինուորական ծառայութեան մէջ էին: Երբ
Լիկիանոս կայսեր հրամանով Կեսարիայի դուքս Լիւսիասը հարցաքննութիւն կը կազմակերպէ՝
բանակին մէջի քրիստոնեայ զինուորներ յայտնաբերելու նպատակով, անոնցմէ 40-ը, հաւատարիմ
իրենց հաւատքին, անվեհեր պատասխաններով դատաւորներուն զայրոյթ կը պատճառեն եւ կը
բանտարկուին։ Ձմեռնային ցուրտ գիշեր մը զիրենք կը նետեն Սեբաստիոյ մօտակայ լիճը։ 40-էն
միայն մէկը չի կրնար տանջանքներուն դիմանալ։ Դուրս ելլելով սառած ջուրէն, ան կը փորձէ
փրկութիւն գտնել լճափին կառուցուած տան մէջ, սակայն այդպէս կնքելով մահկանացուն, կը
զրկուի թէ՛ երկրային և թե՛ երկնային կեանքէն։ Լուսադէմին միւս բոլոր նահատակները կ’երեւին
լոյսէ պսակներով զարդարուած։ Պահապան զինուորներէն մէկը, տեսնելով այդ, կը
լեցուի Քրիստոսի հաւատքով և նետուելով լիճը, պսակակից կը դառնայ անոնց: Աստուածային
հրաշքով ձմեռնային սառնամանիքը դիմակալած վկաները առաւօտեան կը նահատակուին ։ Անոնց
նշխարները կ’ամփոփուին Սեբաստիոյ մէջ , ուր հետագային կը կառուցուի «Քառասուն մանկունք»
40 գմբեթանի տաճարը, որ կանգուն մնացեր է մինչեւ Լենկթիմուրի արշաւանքը: 40 մանկանց
(զինուորներու) պատմութիւնը կը յորդորէ կեանքի բոլոր դժուարութիւններուն մէջ
հաւատարիմ մնալ Քրիստոսի հաւատքին, յաղթահարել դիւրահաճ գայթակղութիւնները՝ երկնային
պսակին արժանանալու համար: Այս տարի անոնց յիշատակը կը տօնենք Մարտ 29-ին: