Imzot Xuereb (Çuereb): Ju rrëfej një vit përkrah Papës Françesku
Të enjten është përvjetori i parë i zgjedhjes së Papës Françesku në Katedrën e Pjetrit.
Vit i jashtëzakonshëm për jetën e Kishës, “kohë e mëshirës”, siç e ka theksuar vetë
Papa. Njëri ndër njerëzit, që e kanë shoqëruar nga afër Atin e Shenjtë gjatë këtyre
dymbëdhjetë muajve të ngjeshur, është sekretari i tij personal, Imzot Alfred Xuereb,
të cilin Papa e emëroi sekretar të përgjithshëm të Sekretarisë për Ekonominë e Vatikanit.
Në këtë intervistë ekskluzive për Radio Vatikanin, imzot Xuereb merr në shqyrtim këtë
vit të parë me Françeskun, duke filluar që nga 13 marsi i paharrueshëm i një viti
më parë: Ju më bëni të përjetoj sërish emocione dhe kujtime të shumta e tejet
të thella: qenë çaste të veçanta, që, me siguri, do të mbesin në histori. Një Papë,
i cili lë Papninë... Që më 28 shkurt, dita e fundit e papnisë së Papës Benedikti,
kur e lamë përgjithmonë Pallatin Apostolik, deri më 15 mars, domethënë deri dy ditë
pas zgjedhjes së Papës së ri, unë ndenja me Papën e nderit në Castel Gandolfo, për
t’i bërë shoqëri dhe për ta ndihmuar si sekretar. Çasti i ndarjes nga Papa Benedikti
qe për mua shumë pikëllues, sepse pata fatin të jetoja me të për pesë vjet e gjysmë,
prandaj qe një çast shumë i vështirë, kur u largova dhe u shkëputa prej tij. Gjërat
ishin rrokullisur shpejt dhe nuk e dija se pikërisht atë ditë do të përgatisja valixhet
e do të largohesha nga Castel Gandolfo dhe nga Papa Benedikti. Por nga Vatikani më
kërkonin të nxitoja, të mblidhja gjërat e të shkoja në Shtëpinë e Shën Martës, sepse
Papa Françesku e hapte vetë deri edhe postën. Nuk kishte një sekretar, që ta ndihmonte.
Atë paradite shkoja shpesh në kapelë, për të kërkuar dritë, sepse e ndjeja se isha
i paqartë. Megjithatë, isha i sigurt, kisha ndjesinë e kulluar se po më udhëhiqte
Dikush nga lart dhe e kuptoja se po ndodhte diçka e jashtëzakonshme, edhe për jetën
time. Pastaj hyra në studion e Papës Benedikti, duke qarë, dhe, me një lëmsh në grykë,
u mundova t’i thosha sa i trishtuar isha dhe sa e vështirë ishte për mua të shkëputesha
prej tij. E falënderova për dashamirësinë atërore dhe e sigurova se të gjitha përjetimet
me të në Pallatin Apostolik më kanë ndihmuar shumë për t’i parë më mirë “gjërat që
janë atje lart”. Pastaj u gjunjëzova, për t’i puthur unazën, që nuk është ajo e Peshkatarit,
dhe ai, me një shikim atëror, të ëmbël, siç di të bëjë ai, u ngrit më këmbë dhe më
bekoi. Çfarë kujtimesh keni nga takimi i parë me Papën Françesku Më
thirri në studio, më priti me përzemërsinë e mirënjohur të tij dhe, duhet të them,
më bëri një lojë – si ta quajmë – një lojë Pape. Në dorë mbante një letër dhe, me
ton serioz, më tha: “Ah, po këtu kemi probleme, dikush nuk ka folur edhe aq mirë për
ty!”. Unë mbeta pa gojë, por e kuptova se e kishte fjalën për letrën, në të cilën
Papa Benedikti kishte pasur mirësinë të rendiste disa anë të mira të miat. Pastaj
Papa Françesku më ftoi të ulesha në divan, ndërsa ai u ul pranë meje në një karrige.
Më kërkoi, me ton shumë vëllazëror, ta ndihmoja në detyrat e tij të rëndësishme. Në
fund deshi të dinte si janë marrëdhëniet e mia me eprorët dhe me njerëzit e tjerë,
që kanë disa përgjegjësi. Iu përgjigja se kam marrëdhënie të mira me të gjithë, të
paktën për sa varet nga unë. Çfarë ju bie në sy nga personaliteti
i Papës Françesku, meqë keni privilegjin të jetoni çdo ditë përkrah tij? Vendosmëria
e tij. Një bindje, e cila, jam i sigurt, i vjen nga lart, sepse është njeri thellësisht
shpirtëror, që kërkon frymëzimin nga Hyji, në lutje. Për shembull, vizitën në Lampeduzë
ai e vendosi sepse, pasi kishte hyrë disa herë në kapelë, i kishte ardhur vazhdimisht
kjo ide: të shkonte personalisht, për të takuar këta njerëz, këta anijethyer, dhe
për të qarë të vdekurit. Kur e vuri re se i ktheheshin shpesh në mendje, atëherë u
sigurua se ishte Hyji, që ia kërkonte këtë. Edhe pse nuk kishte shumë kohë për ta
përgatitur, ia doli. Të njëjtën metodë përdor edhe për zgjedhjen e njerëzve, që thërret
për të bashkëpunuar me të nga afër. Çfarë ju bie në sy, kur
shikoni Françeksun Bari, përmasën e tij publike dhe si ushtron shërbesën petrine?
Edhe dikush tjetër ma ka bërë një pyetje të ngjashme dhe unë përgjigjem
duke thënë se më vjen ndër mend vetvetiu figura e misionarit. Ai misionari klasik,
që niset, shkon ndër indigjenë, për t’u bërë të njohur Ungjillin, Jezu Krishtin...
Ja, pra, unë shoh tek Françesku misionarin, i cili thërret pranë vetes turmën, atë
turmë, që ndoshta ndjehet e bjerrë, me qëllimin për ta drejtuar tek zemra e Ungjillit.
Ai u bë – si të themi – famullitari i botës dhe po u jep zemër atyre që ndjehen larg
Kishës, të kthehen, me sigurinë se do ta gjejnë vendin e tyre në Kishë. Ai sheh tek
klerikalizmi dhe tek kazuistika pengesat e mëdha, që hasin të gjithë, për t’u ndjerë
të dashur brenda Kishës, të shoqëruar prej saj. Por famullitarët dhe meshtarët na
thonë gati përditë sa shumë njerëz janë kthyer tek Rrëfimi dhe tek zbatimi i fesë,
falë inkurajimit të Papës Françesku, veçanërisht kur na kujton se Hyji nuk lodhet
kurrë duke na falur. Ai, siç e keni parë, u kushton vëmendje të veçantë të sëmurëve
dhe këtë e bën, sepse tek ata shikon trupin e Krishtit të vuajtur. Sëmundjet e veta
i harron krejtësisht. Për shembull, gjatë muajve të parë të papnisë, kishte një dhimbje
të fortë, për shkak të shiatikut. Mjekët e këshilluan që të mos përkulet, por ai,
kur gjendet para të sëmurëve në karroca, ose para fëmijëve me lëngata, në karroca,
përkulet mbi ta dhe u tregon afërsinë e tij. Kështu ndodhi, për shembull, edhe gjatë
kremtimit eukaristik në Casal del Marmo, mbrëmjen e të Enjtes së Madhe, gjatë larjes
së këmbëve. Pavarësisht dhimbjes, që me siguri do të kishte ndjerë, u përkul para
secilit prej të dymbëdhjetë të rinjve të burgosur, për t’u puthur këmbët. Papën
Françesku e shohim të palodhshëm nëpër takime, në audienca... Si e jeton
përditshmërinë, edhe në punë, në Shtëpinë e Shën Martës? Më besoni, nuk
humbet as edhe një minutë. Punon pa u lodhur. Dhe kur ndjen nevojën për të pushuar
pak, nuk është se mbyll sytë e rri pa bërë gjë: ulet dhe lut Rruzaren. Mendoj se lut
të paktën tri Rruzare në ditë. Më ka thënë: “Kjo më ndihmon për t’u çlodhur”. Pastaj
ia nis punës përsëri. Pret një njeri pas tjetrit, për këtë është dëshmitar personeli
i hyrjes së Shtëpisë së Shën Martës. Dëgjon me vëmendje dhe kujton me aftësi të jashtëzakonshme
gjërat që dëgjon e shikon. Herët, në mëngjes, i kushton kohë meditimit dhe përgatit
edhe homelinë e Meshës në Shën Martë. Pastaj shkruan letra, bën telefonata, përshëndet
personelin që takon dhe interesohet për familjet e tyre. Njëra nga dhuratat
më të bukura të këtij viti të parë të papnimit është patjetër ajo e takimetve të
Papës Françesku me Papën Benedikti. Ju, që jeni si një unazë lidhëse ndërmjet tyre,
çfarë mund të na thoni për këtë “marrëdhënie vëllazërore”? Në një intervistë
të ditëve të fundit, Papa Françesku e zbuloi këtë gjë: ai këshillohet me të, kërkon
të dijë pikëpamjen e tij. Do të ishte një humbje e madhe po të mos thithnim nga ky
burim i madh urtie e përvoje. Në fakt e ka thirrur menjëherë: është si të kesh gjyshin
në shtëpi, është, të themi, si të kesh njeriun e urtë brenda shtëpisë. Ja, menjëherë
Papa Françesku e ka parë këtë prani si një dhuratë të paçmueshme, njësoj si një ipeshkëv
i urtë, i sapo zgjedhur, që gjen mbështetje plot urti tek ipeshkvi i vet i nderit.
Është domethënëse – për shembull – që, në kapelën e Castel Gandolfos, nuk pranoi të
gjunjëzohej në gjunjëzoren e vet, por pranë Papës Benedikti. Pastaj deshi që Benedikti
të ishte i pranishëm në bekimin e shtatores së Shën Mikelit Kryeengjëll këtu, në kopshtet
e Vatikanit... dhe e bindi të merrte pjesë në Koncistorin që u bë për kardinajtë e
rinj. Është një prani që e pasuron Papnimin e Papës Françesku. Në përfundim,
çfarë ju jep personalisht ky shërbim ndaj Papës Françesku, pasi i keni shërbyer nga
afër Benediktit XVI dhe, të mos e harrojmë, edhe Gjon Palit II? E vërej
se Zoti po më prin nëpër udhë me të vërtetë të mistershme. Nuk do të ma kishte marrë
mendja kurrë se do të kisha zhvilluar këtë lloj shërbimi. Por kështu është Hyji. Përndryshe
do të ishim ne programuesit e shenjtërisë së jetës sonë. Gjej një ndihmë të madhe
tek dëshmia dritëplote e lëshimit në duart e Hyjit, që kam pasur hirin të shoh personalisht
tek Papa Gjon Pali II dhe tek Papa i Nderit, Benedikti, i cili, sa herë që gjendej
para një situate të vështirë, i pëlqente të na jepte zemër, duke na thënë: “Zoti do
të na ndihmojë”. Pastaj, sigurisht, mbështetja, si njerëzore, ashtu edhe shpirtërore,
me anë të lutjes, që e di se bën edhe për mua Papa Françesku, më ngushëllon shumë.