Orët e fundit të papnisë së Benediktit XVI: kaloi një vit
“Jam thjesht shtegtar, që nis etapën e fundit të shtegtimit të tij mbi tokë”. Kështu,
më 28 shkurtin e vitit të kaluar, përshëndeste botën Benedikti XVI, kur, në orën 8
të mbrëmjes, i jepte fund papnisë së tij. Sa mund të zgjasin pesë minuta? Pesë
minuta për të thënë atë “faleminderit”, që zemrat e dëgjuesve e kuptuan si lamtumirë,
megjithëse shpirti i atij që fliste e dinte se ishte vetëm një “mirupafshim”, pavarësisht
se nuk dihej në ç’të nesërme. Ato pesë minuta, që Benedikti VI i përdori për të përshëndetur
kardinajtë, me një fill zë, mëngjesin e ditës së fundit të papnisë, në të vërtetë,
nuk kanë kaluar. Akrepat e kujtesës janë më të ngadalshëm se ato të orës dhe e vjedhin
kohën, kur çasti e meriton të mbetet përgjithmonë: “Do të vazhdoj t’ju qëndroj
pranë me lutje, sidomos në ditët e ardhshme, që ta lini plotësisht Shpirtin e Shenjtë
të veprojë e t’ju udhëheqë në zgjedhjen e Papës së ri. Zoti ju tregoftë atë, që e
do vërtet. Ndërmjet jush, në Kolegjin kardinalor, është edhe Papa i ardhshëm, të cilit,
që tani, i premtoj nderimin dhe bindjen time pa kushte”. Ndër 144 kardinajtë
në Sallën Klementine, dëshmitarë të kësaj thjeshtësie plot emocion, është edhe kardinali
i Buenos Ajresit, Horhe Mario Bergolio, Papa Françesku i vetëm 13 ditëve më pas. Vetëm
disa sekonda për të përshëndetur Benediktin, me ngrohtësinë që tashmë ia njeh gjithë
bota. Disa sekonda, pas “vetëm” pesë minutave. Edhe ato, të fiksuara në imazhe. Historia
më e gjatë kishtare, që zgjat “vetëm” pesë minuta e disa sekonda, “vetëm” një ditë,
që ende nuk ka përfunduar. Ora 8 e mbrëmjes, Kastelgandolfo: “Me gjithë zemër,
me dashurinë e me lutjen time, me reflektimin e me të gjitha forcat e mia të brendshme
do të doja të punoja akoma për të mirën e përbashkët e për të mirën e Kishës e të
njerëzimit… Të ecim përpara me Zotin për të mirën e Kishës e të botës…Na bekoftë Hyji
i gjithpushtetshëm, Ati e Biri e Shpirti i Shenjtë. Faleminderit, natën e mirë! Faleminderit
të gjithëve!”