Նորին Սրբութիւնը մեկնաբանեով օրուայ Սուրբ գրային ընթերցումը ուր կը նկարագրուի
Դաւիթ թագաւորին մահը, ընդգծեց հետեւեալ կարեւորագոյն կէտերը.
Նախ
եւ առաջ '' Դաւիթ թագաւորին պատկանելիութիւնը իր ժողովուրդին''։ Ան բոլոր իր կեանքը սպառեց
ի սպաս ժոողովուրդի ծառայութեան, ապրելով` մինչեւ մահ, ժողովուրդին մէջ։ Դաւիթ թագաւորը
մեղաւոր էր բայց, երբեք չթողուց Աստուծոյ ժողովուրդը։ Ժողովուրդին ու եկեղեցւոյ մէջ
ապրիլն ու մեռնիլը շնորհք մըն է – ըսաւ Քահանայպետը։
Երկրորդ`
Դաւիթ, մեռաւ անդորրութեան մէջ, որովետեւ ան գիտակից էր թէ կը մեկնէր իր Հայրերուն մօտ։
Այս ալ շնորհք մըն է, ըսաւ Սրբազան Քահանայապետը , շնորհքը՝ գիտակից ըլլալու, թէ անդենականին
մէջ՝ մեզի սպասողներ կան։
Երրրորդ`Դաւիթ
թագաւորի մահէն վերջ ՝ անոր թողած ժառանգութիւնն է. Դաւիթ թագաւոր որպէս ժառանգութիւն
թողուց 40 տարուայ կառավարութիւն՝ ժողովուրդ մը հաստատատ եւ զօրեղ։ Իր զաւկին ըսաւ`
Եղիր զօրաւոր ու յարգէ Տիրոջ` քու Աստուծոյդ օրէնքները, հետեւելով Անոր ճանապարհին ու
անոր օրէնքներուն։ Այս ըլլալու է նաեւ մեր ժառանգութիւնը՝ ուրիշներուն մեր թողած քրիտոնիայի
վկայութիւնը։
Ֆրանչիսկոս Սրբազան Քահանայապետը օրուայ քարոզը
եզրափակեց, հրաւիրելով ներկաները հայցել շնորհքը՝ մեռնելու Եկեղեցւոյ մէջ, մեռնելու՝
յոյսի մէջ եւ շնորհքը թողելու գեղեցիկ ժառանգութիւն մը , լի՝ քրիստոնէական վկայութեամբ։ Թող
Սուրբ Դաւիթը մեզի բոլորին պարգեւէ այս շնորհքները։