Papa: t’i lutemi Zotit të vdesim në Kishë, me shpresën se po lemë trashëgim një jetë vërtet të krishterë

Në meshën e kremtuar mëngjesin e sotëm në Shtëpinë e Shën Martës, Papa Françesku reflektoi mbi misterin e vdekjes, duke iu lutur Zotit për tri hire: të vdesim në Kishë, pa u larguar prej saj; të vdesim me shpresë në zemër e të lemë trashëgim një dëshmi jete vërtet të krishterë. Leximet liturgjike tregojnë për vdekjen e Davidit mbret, pas një jete shërbimi për popullin e vet. E nënvizojnë tri gjëra, tha Ati i Shenjtë gjatë homelisë: së pari, Davidi vdes në gjirin e popullit të vet, duke e ndjerë veten deri në fund, anëtar të tij. Mëkatoi e ai vetë e quan veten “mëkatar”, por nuk u largua kurrë nga Populli i Zotit:
“Mëkatar po, tradhtar jo! E ky është hir: të mbetesh deri në fund me Popullin e Zotit. Është hir të vdesësh në gjirin e Kishës, në gjirin e Popullit të Zotit. E kjo është pika e parë, që dua të nënvizoj. Edhe ne, të kërkojmë hirin të vdesim në shtëpi. Të vdesim në shtëpi, brenda Kishës. Ky është hir! Kjo nuk blihet! Është dhuratë e Zotit e duhet t’ia kërkojmë: ‘O Zot, ma bëj këtë dhuratë, të vdes në shtëpi, në Kishë!’ Mëkatarë po, të gjithë, të gjithë jemi! Por tradhtarë jo! Të korruptuar, jo! Gjithnjë brenda Kishës! E Kisha është aq nënë, sa të na dojë edhe kështu. Sa herë ndotemi, por Kisha na pastron: është nënë!”
Davidi, vazhdoi Papa, duke shtjelluar mendimin e tij të dytë, vdes në paqe, i sigurtë se po shkon tek etërit e vet. Edhe ky është hir, të vdesësh me shpresë e të jesh i vetëdijshëm se dikush të pret, se shtëpia, familja vazhdojnë, nuk jemi vetëm. Edhe për këtë duhet t’i lutemi Zotit, e dimë se jeta është luftë e shpirti i së keqes do hisen e vet:
“Shën Tereza e Krishtit Fëmijë thoshte, në ditët e fundit të jetës, se në shpirtin e saj kishte luftë e se kur mendonte për ç’e priste pas vdekjes, në qiell, ndjente një zë që i thoshte: ‘Jo, jo, mos u bëj e marrë, të pret errësira. Të pret terri i asgjësë!’ Ky është zëri i djallit, i qoftëlargtit, i cili nuk donte që ajo t’ia besonte veten Zotit. Të vdesim me shpresë e të vdesim duke ia besuar veten Hyjit! Të lutemi për këtë hir. Por lëshimi në dorën e Zotit fillon tani, si në gjërat e vogla të jetës, ashtu edhe në problemet e mëdha: t’i besojmë gjithnjë Hyjit! Kështu, kjo na bëhet zakon e për rrjedhojë, na shtohet shpresa. Të vdesim në shtëpi, të vdesim me shpresë”.
E reflektimi i tretë i Papës Françesku u përqendrua në trashëgiminë, që lë Davidi mbret, në 40 vjetët e qeverisjes së tij, të cilat lanë pas një popull të formuar, të fortë. Një proverb popullor, kujtoi Ati i Shenjtë, thotë se çdo njeri, në jetën e vet, duhet të bëjë të paktën një fëmijë, të mbjellë një pemë e të shkruajë një libër: kjo është trashëgimia më e mirë! Po ne, çfarë lemë pas, pyeti Papa:
“Kjo është trashëgimia: dëshmia jonë e krishterë, që u lëmë të tjerëve. E ndokush prej nesh lë një trashëgimi të madhe: të mendojmë për shenjtorët, që e kanë jetuar Ungjillin me shumë forcë, që na lënë trashëgim një udhë jete e një mënyrë jetese. Ja, këto tre gjëra më vijnë ndërmend, ndërsa lexoj këtë pjesë mbi vdekjen e Davidit: të kërkojmë hirin për të vdekur në shtëpi, për të vdekur në Kishë; të lutemi për të vdekur me shpresë; e të lutemi që të lemë një trashëgimi të bukur, trashëgimi njerëzore, trashëgimi dëshmie të jetës sonë të krishterë. Shën Davidi ndërhyftë për ne pranë Hyjit për këto tri hire”.