Në lutjen e Engjëllit të Tënzot, Papa i quajti rregulltarët “ikona të mirësisë së
Zotit” dhe kërkoi solidaritet me viktimat e kohës së keqe
“Dhurata, që rregulltarët e rregulltaret përfaqësojnë për familjen njerëzore, por
edhe mbështetja e atyre, që mbrojnë jetën, sidomos atë të fëmijës së palindur e solidariteti
për viktimat e valës së fundit të kohës së keqe, në Italinë qendrore”. Të gjitha këto
tema ishin, sot paradite, në qendër të vëmendjes së Papës, në lutjen e Engjëllit të
Tënzot, kryesuar nga dritarja e studios së tij, në praninë e mijëra njerëzve, nësa
Sheshi i Shën Pjetrit rrihej nga një shi i rreptë, që vijon prej ditësh ta sulmojë
Qytetin e Amshuar, në këto ditë tipike dimërore.
Po të mungonin
rregulltarët e rregulltaret, të cilët sjellin në jetën e përditshme të çdo njeriu,
që jeton në kaosin e metropoleve a nën strehën e çadrave të refugjatëve, mëshirën
e Zotit, duke jetuar si ikona të Jezusit, bota do të ishte, sigurisht, më e keqe.
Në lutjen e sotme të Engjëllit të Tënzot, Papa vijoi të zhdridhte fillin e homelisë
së posashqiptuar në Bazilikën e Shën Pjetrit, duke treguar faqen tjetër të medaljes
së jetës rregulltare, vlerën e saj publike, si dhuratë e Zotit: “Çdo njeri,
që i kushtohet Zotit e të afërmit, është dhuratë për popullin e Hyjit në shtegtim.
Ndjehet fort nevoja për këto prani, që fuqizojnë e përtërijnë impenjimin e përhapjes
së Ungjillit, të edukimit kristian, të dashurisë së krishterë ndaj nevojtarëve, të
lutjes kundruese; impenjimin për formimin njerëzor e shpirtëror të të rinjve, të familjeve;
impenjimin për drejtësinë e paqen në familjen njerëzore”. E, duke i rrokur
simbolikisht të gjitha rregulltaret e botës, Papa Françesku shtoi, jashtë tekstit: “Pa
të mendojmë pakëz, ç’mund të ndodhte, nëse nuk do të ishin murgeshat, motrat në spitale,
motrat në misione, motrat në shkolla? Mendojeni një Kishë, pa murgesha…Jo, nuk mund
të mendohet. Janë ajo dhuratë, ai tharm, që e çon popullin e Zotit përpara. Të mëdha,
këto gra, që e kushtojnë jetën e tyre dhe çojnë përpara mesazhin e Jezusit”. Gjithsesi,
përsëriti Papa, ndonëse njerëzit e përkushtuar janë tharm për mbruajtjen e një shoqërie
më të drejtë e më vëllazërore, profecia e ndarjes së përbashkët të të mirave me të
vegjlit e të varfërit, rrënjë e thirrjes së tyre të veçantë, i përket çdo besimtari: “Ky
dhurim i vetvetes Zotit ka të bëjë me çdo të krishterë, sepse të gjithë i kushtohemi
Zotit përmes Pagëzimit. Të gjithë jemi të thirrur t’i dhurohemi Atit me Jezusin e
si Jezusi, duke e bërë jetën tonë dhuratë bujare në familje, në punë në shërbim të
Kishës, në veprat e bamirësisë”. Për rregulltarët e mbarë botës, janë muaj
të një vigjiljeje të gjatë, asaj, që do të përfundojë në vitin 2015, me përurimin
e Vitit të jetës rregulltare. Papa Françesku ia kujtoi ngjarjen turmës, që e ndiqte
në Sheshin e Shën Pjetrit, duke e ftuar t’i rrethojë me ndihmë e nderim rregulltarët,
posaçërisht ata, që përgatiten të ecin në këtë rrugë: “Prandaj është
e nevojshme të vlerësohen me mirënjohje përvojat e jetës rregulltare e të thellohet
njohja e dhuratave dhe përshpirtërive të ndryshme. Duhet të lutemi që shumë të rinj
t’i përgjigjen ‘po’ thirrjes së Zotit e t’i kushtohen plotësisht Atij, për një shërbim
pa kurrfarë interesi ndaj vëllezërve”. Papa Françesku kërkoi solidaritet
për të gjithë ata që, prej disa ditësh, vuajnë nga shirat e pareshtura e nga pasojat
e këtyre reshjeve, shumë të dëmshme, sidomos në Italinë qendrore: “Mendimi
im i përzemërt shkon tek popullsitë e Romës e të Toskanës, të dëmtuara nga shirat,
që shaktuan vërshime e përmbytje. Të mos u mungojë këtyre vëllezërve, në çaste prove,
solidariteti ynë konkret, lutja jonë. Të dashur vëllezër e motra, jam shumë, shumë
pranë jush”. Dita e Jetës Rregulltare përkon edhe me kremtimin, në Itali,
të Ditës për jetën, sot në edicionin e 36-të. Papa Françesku e theksoi fort këtë nismë,
duke falënderuar organizatorët e duke vlerësuar posaçërisht pedagogët universitarë
dhe impenjimin e tyre kushtuar kuvëndimeve mbi problematikat e lidhura me lindjen
e fëmijëve:“Bashkoj zërin me atë të Ipeshkvijve italianë në pohimin se ‘çdo
bir është fytyrë e Zotit, dashuronjësit të jetës, dhuratë për familjen e për shoqërinë’.
Secili, në rolin e vet e në mjedisin e vet, ta ndjejë veten të thirrur për ta dashur
jetën e për t’i shërbyer, për ta mirëpritur, për ta respektuar e për ta promovuar,
posaçërisht kur është e brishtë, kur ka nevojë për kujdes, që nga kraharori i nënës,
deri në përfundimin e saj mbi këtë tokë”.