Krishtlindja, në kryevepra proze: Piero Bargjelini: “Bariu” (XXIII)

Titullohet “Bariu” tregimi i sotëm për emisionin XXIII. Është shkruar nga Piero Bargjelini (Firence, 1897- Firence, 1980), shkrimtar e politikan italian, me një jetë shumë të trazuar, që gjeti paqe vetëm në takimin me Zotin. Ndërmjet veprave të tij të shumta, kujtojmë “Biri i njeriut, Bir i Zotit”; “Shenjtorët e ditës”, “Shenjtorët janë si njerëzit”, “Rrëfime nga Jeta e Jezusit”, “Rrëfime nga jeta e Marisë”, “Shën Françesku i Asizit” e shumë e shumë vepra të tjera, që lidhen edhe me historinë e artit e të kulturës italiane. Zgjodhëm, ndërmjet veprave të tij, tregimin “Bariu”, që na kujton shumë mjediset baritore të maleve tona:

“Sa e ftohtë ajo natë! Yjet shponin qiellin si maja të mprehta diamanti. Dheu egërsohej nën këmbë. Kodra e Betlehemit fshihej në terr, në zemër të natës. Mbi të rrinte reja, e ngarkuar me akull.Vetëm në luginë fafiteshin flakët e kuqe të zjarreve tona. Delet, mbyllur në stan, shtrëngoheshin njëra pas tjetrës, me turinjtë fshehur në bashkat e leshit të vet.
Ua kishim zili kafshëve, që mbroheshin kaq bukur nga ngrica. Ndërsa ne i ruanim, pranë zjarreve flakadaj, gjysëm të pjekur e gjysëm të ngrirë. Me mjegullën e dimrit në gojë.
Sytë e mi ruanin zjarrin. Aty nga mesnata mori përpjetë, si flakë krandesh.
Në stan, delet nisën të lëvizin. E të blegëronin, me turi përpjetë.
- Ndjejnë ujkun - mendova.
Kërkova me duar kërrabën e u çova në këmbë. Qentë silleshin rreth vetes e angullinin.
- Edhe këta kanë frikë - thashë me vete.
Ndërkaq çobantë e tjerë u ngritën turrshëm nga toka, ku po merrnin një sy gjumë. Hodhëm, së bashku, një sy të vëmendshëm për rreth.
Nuk ishte më ftohtë. E zemra, në vend që të rrihte nga frika, ngazëllonte në kraharor, si ngazëllon, kur ndjen afrimin e një ngjarjeje të gëzueshme. Ishte dimër. E ne gëzoheshim, si dinë të gëzohen barinjtë kur rin gjethi. Ishte natë, por ne shikonim dritë, si në pikë të ditës.
Ajri na dukej si pluhur ari. E në këtë pluhur, pamë një krijesë aq të bukur, sa mbetëm pa gojë.
- Mos kini frikë – tha figura, që po shikonim. – Po ju kumtoj një gëzim të madh. Për ju e për gjithë popullin. Sot, në qytetin e Davidit, lindi për ju Shëlbuesi. E kjo do të jetë për ju shenja; do të gjeni një ferishte të mbështjellë në fasha e të vënë mbi një grazhd.
S’kishte kryer ende së foluri, kur nga të katër anët e qiellit u dukën engjëj të shndritshëm. E këndonin: “Lumni Zotit në më të lartin e qiejve, e paqe mbi tokë njerëzve vullnetmirë!
Pastaj ra nata, ne mbetëm si të verbër në luginën e zhytur në errësirë. Zjarret qenë shuar. Delet s’bëheshin të gjalla. Qentë, mbledhur kulaç përdhe.
Pamë ëndërr - menduam. Po ishim tepër shumë, për të parë njëkohësisht të njëjtën ëndërr.
Aty pranë, rrëzë kodrës, ishin zgropuar ca shpella, që shërbenin si stalla. Kishin edhe grazhde, stisur me baltë të fortë. Në se Shëlbuesi kishte lindur në një grazhd, duhet të ishte pa tjetër në njërën nga këto shpella të varfëra.
U nisëm me frymë të re brijave të thyeshme, e gjetëm, me të vërtetë, ashtu si na kishte thënë Engjëlli, një Ferishte, mbështjellë me fasha, ndërmjet dy kafshëve, kaut e gomarit. Gomarin e kishin sjellë aty prindërit e Foshnjës. I ati rrinte mbi samar, mendueshëm. E ëma qe gjunjëzuar pranë grazhdit, në adhurim.
Ia ngula sytë Foshnjës e u preka në thellësi të zemrës. Jam një copë çoban dhensh, por sa herë shoh ndonjë qingj, prekem deri në lot. E ky fëmijë m’u duk si qingji më i butë e më i pafajshëm.
Nuk di ç’të them tjetër. Mund të shtoj vetëm se në të gjithë jetën time, kaluar stanesh e grazhdesh, nuk kam ndjerë kurrë ëmbëlsi më të madhe, se ajo, që ndjeva pranë këtij Fëmije.Edhe sot e kësaj dite, kur e mendoj, më rreh fort zemra për këtë Ferishte të pafajshme e të butë. Jam një copë bari. Më falni në se e quaj qingj. Po ky emër për mua është më i ëmbli, më i dashuri!