Në përfundim të Vitit të Fesë, Kisha është e thirrur ta dëshmojë Krishtin me bindje
të thellë e të përtërirë. Të krishterët duhet t’i drejtohen Krishtit, si Atij, që
është zanafillë e fesë së tyre, të cilën e çon në përmbushjen e plotë (cfr Heb
12,2). Është Krishti, subjekti i vërtetë i Ungjillëzimit. Pikërisht prej Tij
e mori Kisha misionin për ta kumtuar Ungjillin, pushtet i Zotit për shëlbimin e të
gjithë njerëzve, që besojnë (Rm. 1,16). Kush e kumton Ungjillin duke e
predikuar, duke marrë pjesë në veprat e shumta të apostullimit dhe, e sidomos, duke
dhënë dëshminë personale, merr pjesë në dashurinë e Krishtit, që na deshi e dhuroi
vetveten për ne (cfr Ef. 5,2). Pa harruar kurrë seFeja duhet dëshmuar
gjithnjë në dritën e së vërtetës, që magjisteri i pasardhësit të Shën Pjetrit, në
bashkim me ipeshkvijtë, e propozon brenda Traditës së Kishës. Kujtonte Papa Pali
VI: “Edhe dëshmia më e bukur, do të ishte e pafuqishme, në se nuk do të ndriçohej,
nuk do të përligjej, gjë që Pjetri e quan “t’i japësh arsye shpresës sate” dhe nuk
do të shpjegohej përmes një kumtimi të qartë e të padyshimtë të Zotit Jezus (En,
22). Të vetëdijshëm se Ungjillëzimi u përket gjithë të pagëzuarve e të ngushëlluar
nga dëshmia e Shenjtorëve, të krishterët nuk duhet të lodhen kurrë duke ia dëshmuar
besimin në Jezu Krishtin njeriut të kohëve tona, deri në skutat më të largëta e më
të harruara të botës.