Papa kremtoi meshën në varrezat e Veranos në Romë: ta shohim me shpresë perëndimin
e jetës. Lutje për emigrantët e vdekur në shkretëtirë e në det
Nga varrezat e Veranos në Romë, ku Papa kremtoi meshën, duke filluar nga ora 16.00,
Ati i Shenjtë përvijoi profilin e shenjtorëve, jo vetëm të atyre, që nderohen në elter,
por edhe të shumë burrave e grave, emrat e të cilëve, ndoshta, nuk do të shqiptohen
kurrë në liturgjinë tokësore të Kishës, por janë të shkruar në librin e jetës, pranë
Zotit. Papa Françesku shkoi në këto varreza monumentale, 20 vjet pas vizitës së fundit
të një pape, të të Lumit Gjon Pali II. Benedikti XVI nuk shkoi kurrë në Verano, por
në vitin 2008 kremtoi meshën në Bazilikën e Shën Lorencit jashtë Mureve, ngjitur me
varrezat, me rastin e 1750-vjetorit të martirizimit të shenjtit diakon. Papa i parë,
që shkeli në këto varreza, qe Piu XII pas bombardimit anglo-amerikan në lagjen e shën
Lorencit, më 19 korrik 1943, para 70 vjetëve. Pikërisht, në këtë
vend, të mbrujtur me histori, Papa Françesku shpjegoi sot, me tri pika – siç e ka
bërë zakon tashmë – ç’do të thotë të jesh shenjt. Ata që janë ndarë nga kjo jetë para
nesh, tha ai, janë në Qiell, pranë Zotit. E jo për meritat e tyre: “Ata shpallin
se nuk u shëlbuan për veprat e tyre – megjithëse kanë bërë vepra të mira! – por u
shëlbuan nga Zoti: shëlbimi i takon vetëm Zotit… është Ai që na shpëton, Ai që na
merr për dore në fund të jetës sonë, si një atë i mirë, e na çon në Qiell, ku janë
paraardhësit tanë… Është gjaku i Krishtit që na ka shfajësuar, na ka hapur dyert e
Qiellit”. E duke vazhduar komentin e leximeve liturgjike të sotme, Papa Françesku
e tërhoqi vëmendjen e të pranishmëve drejt Birit të Zotit. Ai është shpresa jonë,
tha. Ne të gjithë e mbajmë shpresën në gjakun e Krishtit, derdhur edhe për ne, në
mënyrë që kur të shkojmë tek Ati Qiellor të jemi të denjë për ta parë, ashtu siç është
Zoti në të vërtetë: “Sot, pikërisht në ditën e Shenjtorëve e para ditës së të
Shumëve, është e nevojshme të mendojmë pak për shpresën: për atë shpresë, që na shoqëron
në jetë. Të krishterët e parë e përshkruanin shpresën si spirancë, sikur jeta të ishte
një spirancë e ankoruar në bregun e përtejmë e të gjithë ne, duke shkuar atje, duke
mbajtur në duar litarin… është imazh i bukur kjo shpresa! Ta kemi zemrën të ankoruar,
aty ku ndodhen të afërmit tanë: ku janë paraardhësit, ku janë shenjtorët, ku është
Jezusi. Ku është Zoti!” E shpresa nuk zhgënjen, vazhdoi Papa. Ajo është si
tharmi, që e mbush shpirtin plot, pavarësisht nga çastet e vështira të jetës. Shpresa
në Jezu Krishtin na bën të ecim më lehtë, më shpejt, na e pastron zemrën: “Në
këtë çast muzgu, secili prej nesh mendon për perëndimin e jetës: ‘Si do të jetë perëndimi
im?’ Imi, yti, yti, i atij tjetrit… A e shoh me shpresë? A e shoh me gëzimin, që ma
dhuron Zoti? Kjo është sjellje e krishterë. E kjo na jep paqe. Sot është ditë gëzimi,
i një gëzimi të qetë, të paqtë. Të mendojmë për sa e sa vëllezër e motra, që na kanë
paraprirë në këtë udhë, të mendojmë për perëndimin tonë, kur të vijë. Të mendojmë
edhe për zemrën tonë e ta pyesim veten: ‘Ku është ankoruar zemra ime?’ E nëse nuk
e kam hedhur mirë spirancën, ta ankorojmë atje, në atë breg të përtejmë, duke ditur
se shpresa nuk zhgënjen, sepse Zoti Jezus nuk zhgënjen”. Në fund, Papa Françesku,
duke u lutur për gjithë të shumët, iu përgjërua Zotit për emigrantët e vdekur në shkretëtirën
e Nigerit, por edhe për gjithë të tjerët, që humbasin jetën në përpjekjen për të mbërritur
në Evropë: “Dua të lutem veçanërisht edhe për këta vëllezër e motra, që këtyre
ditëve, gjetën vdekjen ndërsa kërkonin lirinë, një jetë më të denjë. I kemi parë fotografitë,
tmerrin e shkretëtirës, kemi parë detin, ku shumë janë mbytur. Lutemi për ta. E lutemi
edhe për ata, që kanë shpëtuar, e në këtë çast, janë grumbulluar në shumë vende, me
shpresën që të bëhen sa më shpejt dokumentet ligjore, për t’u dhënë mundësinë të shkojnë
diku tjetër, në qendra mikpritëse më të rehatshme”.