Imzot Palja: të drejtat individuale të ekzagjeruara e shkatërrojnë familjen
Filloi sot e do të vazhdojë deri më 25 tetor në Romë, asambleja e përgjithshme e Këshillit
Papnor për Familjen. Tri ditë studimi e debati në 30-vjetorin e Kartës së të Drejtave
të Familjes, publikuar nga dikasteri vatikanas. Nesër, salla e takimit në “Domus Pacis”
hapet për publikun me diskutime mbi temën “Horizontet e reja antropologjike dhe të
drejtat e familjes”. Të shtunën e të dielën, shtegtimi ndërkombëtar i familjeve në
Varrin e Shën Pjetrit, që do të kurorëzohet me meshën e kremtuar nga Papa Françesku.
Ftuam në mikrofonin tonë kreun e Këshillit Papnor për Familjen, imzot Vinçenc Palja,
të cilin e pyetëm nëse Karta për Familjen duhet mbrojtur e vlerësuar, apo duhet rishikuar
pas 30 vjetësh: Pikë së pari,
duhet mbrojtur e vlerësuar. Të mos harrojmë se familja, si subjekt juridik, mbijeton
prej shekujsh e nuk ka lindur dje, as para njëqind vjetëve. Karakterizohet nga një
përmasë, që e ka bërë familjen vendin e parë, ku mësojmë të rrimë së bashku: kjo është
e para “ne”, pra, fillojmë e flasim në shumës. Nënvizimi i subjektivitetit të familjes
ka ardhur më vonë, në kohën kur zhvillimi ka vënë në qendër të shoqërive të drejtat
individuale, të cilat, pa dyshim, janë të shenjta, por nuk duhen ngritur në qiell
kundër asaj “ne”-së, që karakterizon familjen. Në këto 30 vjet, kanë ndryshuar shumë
gjëra, në shoqëri, në kulturë e në fusha të tjera. S’ka dyshim se, megjithë nevojën
për ndryshime edhe në Kartë, mbetet thelbi i saj, njohja e familjes si subjekt bazë
i shoqërisë, me vlerat, me të drejtat e me detyrat e veta. Kohët e fundit,
idetë mbi një familje krejtësisht të tjetërsuar nga qeliza e bashkëshortëve, që rrisin
fëmijë, po zënë vend edhe në dokumente ndërkombëtare… Do të thosha se duhet
të reflektojmë për këtë: jemi përpara ngritjes në qiell të “unë”-it, të individit
e, kjo po e shkatërron familjen. Kjo sjell edhe shkatërrimin e shumë formave të tjera
të shoqërizimit. Nuk është e rastit që janë në krizë shoqëritë e qyteteve, shoqëritë
e kombeve, partitë e shumë forma të tjera shoqërizimi. Pse? Sepse identiteti vetjak,
“unë”-i, bëhet një lloj idhulli, para të cilit duhet të përkulen të gjithë: në këtë
elter flijohet gjithçka. Gjatë viteve te fundit po shtohen familjet me një person
të vetëm, konsideruar “familje” edhe nga gjendja civile. Pra, kemi arritur në një
pikë të tillë, sa refuzimi i martesës dhe i familjes nuk çon drejt zhvillimit të formave
të tjera si bashkëjetesa, për shembull, por drejt një shoqërie pa familje, në të cilën
çdo lidhje konsiderohet një peshë kaq e rëndë, sa është më mirë të jetohet vetëm.