Në Bukuresht, Lumturimi i atë Vladimir Gjikës, me gjak shqiptar, martir i diktaturës
komuniste në Rumani
Me 31 gusht 2013, në Bukuresht, në pavionin qëndror të Romexpo, në orën 11.00,
u kremtua një Meshë solemne me ritin e lumnimit të imzot Vladimir Gjikës. Më pas u
nderuan edhe reliket e të Lumit të ri, Meshtar e Martir. Kremtimin e kryesoi i dërguari
i Papës Françesku, kardinali Anxhelo Amato, prefekt i Kongregatës për Çështjet
e Shenjtorëve. Atë Gjika u arrestua në vitin 1952, vetëm e vetëm pse nuk pranoi
t’i shkëpuste lidhjet e Kishës katolike në Rumani me Selinë Apostolike. Pastaj, erdhi
burgimi i gjatë e i mundimshëm. Pas një vit vuajtjesh e torturash, vdiq si martir
në burgun e Zhilavës, pranë Bukureshtit, më 16 maj 1954. Për këtë Lumnim, që lidhet
drejtpërdrejt me Kombin shqiptar, sepse i Lumi i ri me gjak ishte shqiptar, pyetëm
kardinalin Anxhelo Amato:
Pyetje: - Hirësi, a mund të na thoni
diçka për këtë të Lum të ri, që i përket sa Rumanisë, aq edhe Shqipërisë...
Përgjigje:
- Nga familje fisnike, me origjinë shqiptare, Vladimir Gjika i përdori talentet e
shumta, që i kishte dhuruar natyra e hiri i Zotit, gjithnjë në shërbim të të varfërve.
I kthyer në vitin 1902 në fenë katolike e i shuguruar meshtar në Paris, më 7 tetor
1923, në moshën 50-vjeçare nisi apostullimin e përkushtuar në shërbim të më të vegjëlve,
më të varfërve. Në vitin 1939 vendosi të mbetej në Rumani, për të përballuar nevojat
e refugjatëve polakë, pas pushtimit nazist të Polonisë. Besnik ndaj teologjisë
së tij të nevojës (théologie du besoin) ai ndihmoi me të gjitha forcat të sëmurët,
të plagosurit e robërit e luftës. E vijoi këtë udhë edhe më 1948 kur, pas abdikimit
dhe largimit të mbretit Mikel, regjimi komunist nisi sulmin sistematik kundër katolikëve,
me synim, asgjësimin e tyre.
Pyetje: - Ç’mund të na thoni për martirizimin
e tij?
Përgjigje: - Imzot Gjika, më 18 nëntor 1952, u burgos në Zhilavë,
një nga kampet më të tmerrshme të shfarosjens në Rumani. Dinjiteti, falja e persekutuesve,
ndihma shpirtërore ndaj të burgosurve, që vuanin përkrah tij, jeta e thellë e lutjes,
e bënë shembull tepër të lartë dëshmie ungjillore. Më 16 maj 1954 u shua, pas torturave
mizore në kthetrat e sigurimit të shtetit. Njeri me përshpirtëri të thellë, ithtar
i ekumenizmit, dëshira më e madhe tij ishte ta shikonte të bashkuar Kishën Katolike
me atë Ortodokse.
Pyetje: - Çfarë rëndësie ka Lumnimi i Vladimir Gjikës?
Përgjgje:
- Janë tre, mesazhet e tij. I pari, dëshira ekumenike. Ëndërronte unitetin e Kishës.
Propozonte shenjtërinë, si mjet i domosdoshëm për të çuar përpara bashkimin e të krishterëve.
Në martirizimin e miliona të krishterëve ortodoksë të persekutuar posaçërisht në Rusi
e në Evropën e Lindjes nga regjimet komuniste, shikonte garancinë e një rilindjeje
të vërtetë që, në logjikën e misterit të Pashkëve, duhet të sillte bashkimin e dëshiruar.
Aspekti i dytë ka të bëjë me impenjimin konkret të dhimbsurisë ndaj refugjatëve,
të plagosurve të luftës, të sëmurëve, të cilët i mirëpriti, i vizitoi, i ndihmoi.
Aspetki i tretë lidhet me dëshminë e tij të martirizmit, nën regjimin çnjerëzor të
stalinizmit. U detyrua t’i nënshtrohej hetimeve torturuese, ditë-natë, shoqëruar me
rrahje pa pikë mëshire, aq sa t’i rrezikohej dëgjimi e shikimi, e me tipe të ndryshme
varjesh. I duroi të gjitha me fe e guxim e, sidomos, me ndihmën e lutjes.
Pyetje:
- Si duhet shikuar ky Lumnim?
Përgjigje: - Lumnimi i sotëm duhet
parë si shenjë profetike pajtimi e paqeje, si kujtim i një të kaluare të trishtuar,
që nuk duhet të përsëritet në asnjë mënyrë, e si impenjim për të ndërtuar ardhmërinë
plot shpresë, bashkim vëllazëror, liri e gëzim.