Më 1 gusht kalendari kujton shën Alfonsin Maria de’ Liguori
Sot më 1 gusht kalendari Kishtar përkujton Shën Alfonsin Maria nga Liguori. Lindi
në Napoli të Italisë në vitin 1696. Meshtari shenjt e muzikanti i talentuar, autor
i himnit të Krishtlindjes: "Ti zbret nga yjet", kreu me sukses studimet dhe që në
moshën 19 vjeçare ushtroi profesionin e avokaturës në gjykatë. Pas një gabimi gjyqësor,
bërë pa dashje, braktisi profesionin dhe vendosi të bëhet meshtar, avokat i asaj drejtësie
hyjnore që është përplot me mëshirë, që shfajëson çdo fajtor e fal çdo mëkat , kur
njeriu pendohet e kërkon hir. U diplomua në të drejtën civile e kishtare, u bë
meshtar dhe themeloi Kongregatën e Shpërblyesit të Shenjtë (Redemptoristët) për ta
shpallur ungjillin njerëzve të thjeshtë. Iu kushtua predikimit të Ungjillit për t’i
dhënë gjallëri jetës së krishterë në mes të popullit. Ai përpiloi shkrime asketike
dhe shkroi libra të teologjisë morale, që patën një jehonë të madhe e për çka është
mbajtur si mësues. Qe apostull i kultit të Eukaristisë dhe i Virgjërës Mari. Iu
përkushtua në mënyrë veçantë e me shumë zellë misioneve popullore, u kujdes për të
varfërit e të sëmurët, qe mësues i shkencave morale. I zgjedhur si ipeshkëv i Shën
Agatës të Gotëve pak më vonë dha dorëheqjen dhe vdiq më 1 gusht 1787 pranë të afërmve
në Nour të Paganëve në Kamjani.
Shën Alfons Maria de’ Liguori: “Ti ulesh
prej Parrizit”. Në dhjetor të vitit 1754 Shën Alfons Maria de’ Liguori improvizoi
në një Kishë të Nolës këngën-himn të Krishtlindjes: “Ti ulesh prej Parrizit’. E lehtë
për t’u kënduar e përshtatur për mundësitë vokale të fëmijëve, të grave e të njerëzve
të popullit, kjo ninullë u përhap shumë shpejt e u përkthye në gjuhë të ndryshme të
botës. Është njëra nga këngët më të ëmbla të Krishtlindjes. E këtë melodi, të cilën
e pëlqente shumë edhe kompozitori i famshëm italian, Gjuzepe Verdi, ne vijojmë ta
këndojmë si lutje. Pa të Krishtlindja do të humbiste një element tejet tërheqës:
Ti
ulesh prej Parrizit, O Zot e Mbret lumnie, E n’ tokë vjen me u bâ nieri Vetëm
prej dashtënie: Aq i dashtun je për né Sa n’ një shpellë ti vjen me lé! O
Zot i lum, Unë s’e kam dijtë se ti ne T’ shkretët na don kaq shumë. Për ty,
që rruzullimin, Gjithmbarë e ke krijue, S’janë gjetë as shtëpí, as petka E
zjarmi t’ ka mungue. Tash asht dimën, akull, borë, Me qindrue njashtu asht zor. O
djalë i shkretë! Prej së ftoftit ti po dridhe, Po dridhe e po bërtet! O Biri
i të Naltit Zot, Ti pate gjithë lumninë, Por deshtas e ke lanun E kapë ke
vorfëninë; Pra pse kjanë e pse gjimon, Kurrkush ty s’ po t’ ankon: Ti don
me m’ m’sue Se pa durim nuk mundet Kurrkushi me u shëlbue. Ne disha gja,
ti fshanë E kján, o bukurí, Përse si duhet nieri, S’ ta din gjithë atë dashtëní; Vesht
e mora, unë i ngrati, Se at’ mundim ta nep ty m’kati; O m’kat i mallkue! Por,
ti, o Zot, m’ fal! M’ fal se jam pendue! Ti flén përmbi atë grazhd, O i lumi
djalë plot hír. Por zemrës me marrë gjumë I del fort punë e vështirë. Zemra
e jote pse po l’ngon? Natë e ditë çka po mendon? Unë tjetër s’po mendoj Veçse
me dekë për nierin, Me dekë që ta shëlboj! Me lé e me dekë për mue, Dashtënia
t’ ka shtërnguemun: E vetë, pa dashtë, o Jezu, Si mundemi me rrnuemun? Shpresa
e eme, o Virgjina Mrí, Me dashtë Krishtin n’se nuk e dí, Ty t’ kjosha true: M’
m’so gjithmonë me e dashtun, Me e dashtë e me e lavdue! Krijim i Alfons Maria
de Liguorit; përshtatur në gjuhën shqipe nga dom Ndre Mjedja. Marrë në oficen
“Visari shpirtnuer”.