“Lumen fidei” – “Drita e fesë”: enciklikat e tre Papëve.
Papa Françesku shpalli enciklikën e tij të parë “Lumen fidei”, dokument papnor i
përgatitur nga Benedikti XVI në muajt e fundit të papnisë, ‘lënë trashëgim’ Papës
Bergolio, që vendosi ta botojë, duke u mjaftuar me një shtesë të vetme, një hyrje
të shkurtër. Ngjarje absolutisht e pashembullt në jetën e Kishës Katolike Mund
të konsiderohet enciklika e parë e shkruar ‘me katër duar’. Tekst jo aq i gjatë,
u shkrua nga Papa Ratcinger për të plotësuar trilogjinë e tij kushtuar virtyteve teologale:
Fesë, Shpresës e Dashurisë. Dokumenti, sipas Papës Benedikti, duhet të shikonte dritën
e shtypit në Vitin e Fesë e të çonte deri në fund punën e nisur me dy enciklikat “Deus
caritas est” e “Spe salvi”. Dorëheqja nga papnia e modifikoi programin, ndonëse dokumenti
ishte tashmë gati. Benedikti XVI mendoi të mos e shpallte në fund të papnisë së tij
të shkurtër, por t’ia besonte pasardhësit. Françesku, që e mori tekstin drejtpërdrejt
nga dora e Papës Ratcinger, kur shkoi ta takonte në Kastel Gandolfo, më 23 marsin
e kaluar, vendosi ta bënte këtë, enciklikën e tij të parë. Dokument programatik i
papnisë, në këtë rast shpreh jo vetëm mendimin e Papës Françesku mbi temën e fesë
e të ungjillëzimit të ri, por edhe atë të paraardhësit të tij, ende gjallë. Benedikti
XVI, në fillim të papnisë, vendosi, duke i çuditur të gjithë vëzhguesit, t’ia kushtojë
të parën nga tri enciklikat e tij, temës së dashurisë, duke u ndaluar tek eros
e agape që, sipas Papës Ratcinger, nuk duhen parë si dy përmasa, që i kundërvihen
njëra-tjetrës por, përkundrazi, si pjesë përbërëse të së njëjtës ndjenjë. Kujtojmë
se Gjon Pali II e hapi papninë e tij me enciklikën “Redemptor hominis”. Ishte tekst
profetik, me sytë ngulur mbi mijëvjeçarin e tretë të krishterë. Jezu Krishti, shkruante
Papa Vojtila, është qendra e kozmosit dhe e historisë. Tek Ai shkon mendimi im e zemra
ime në këtë orë solemne, që po jetojnë Kisha e mbarë familja njerëzore. Kjo kohë,
në të cilën Zoti, përmes planit të tij të mistershëm, pas paraadhësit, Gjon Palit
I, ma besoi shërbimin universal lidhur me katedrën e Shën Pjetrit në Romë, është shumë
pranë shekullit të ri. Orët po trokasin agun e Vitit 2000. Vështirë, vijonte Papa
Vojtila, të thuash, në këtë çast, ç’do të ndodhë në kornizën vigane të shoqërisë njerëzore
e si do të jetë fati i popujve të veçantë, i kombeve, i vendeve e i kontinenteve,
në shekullin e ri, hapësirë e pafundme, ende pa ngjarje, ndonëse që tani bëhen përpjekje
për të parashikuar ardhmërinë. E gjithnjë në enciklikën e vet të parë, Gjon Pali
II përdori formulën, me të cilën, më 16 tetor 1978, pati pranuar zgjedhjen në fronin
e Shën Pjetrit. “Duke iu bindur fesë në Krishtin, Zotin tim, e duke ia besuar gjithë
vetveten Nënës së Krishtit e të Kishës, pavarësisht nga vështirësitë e mëdha, pranoj!”. Në
përfundim të 26 vjetëve të papnisë së tij, Papa Vojtila kishte botuar 14 enciklika. ‘’;
‘’; ‘’ janë tri enciklikat e Benediktit XVI. Tri, e një ‘me katër duar’, luajtur në
tastierën e mendimit të Kishës me pasardhësin, gjë e pashmbullt në dymijë vjetët e
historisë së krishterimit. E pashembullt edhe për papninë e Françeskut, që e hap
kështu radhën e enciklikave të tij, për të cilat dimë vetëm se e para titullohet:
“Drita e fesë”.