Atë Ilia Matia: të jesh meshtar do të thotë të jesh shenjë sakramentale e Zotit
në jetën e botës
Në Pistoia të Italisë, nesër në festën e shën Pjetrit e Palit Apostuj, do të shugurohet
meshtar rregulltari i Vëllazërisë Apostolike të Jerusalemit, diakoni shqiptar nga
Sheldija, atë Ilia Matia. Meshën e shugurimit, në ora 18.00 në Katedralen e Pistoia-s,
do ta kryesojë imzot Mansueto Bianchi. Të jesh meshtar do të thotë të jesh i thirrur
nga Zoti për të qenë shenjë sakramentale e dashurisë së Tij Hyjnore në jetën e Kishës
e në jetën e botës. Do të thotë të dëshmosh, kumtosh e mishërosh Lajmin e Mirë për
çdo njeri në realitetin e shoqërisë bashkëkohore. Po më shumë mbi këtë shugurim meshtarak,
të dëgjojmë atë Ilia Matia në mikrofonin tonë.... Të gjithë e
dinë kush janë meshtarët katolikë, por le të bëjmë një udhëtim nëpër faqet e Shkrimit
Shenjt, Biblës, për të kuptuar më mirë domethënien e kësaj fjale… Në të gjitha
fetë, megjithëse në nivele të ndryshme, ekzistojnë të ashtuquajturit “profesionistë”,
që kremtojnë ritet e shenjta. Ata bëhen të tillë shpesh përmes një shugurimi ritual,
hyjnë në bashkim me misterin hyjnor dhe bëhen një lloj ure komunikimi me ç’është “profane”,
që zakonisht konsiderohet gjithçka qëndron në prag, ose jashtë tempullit të shenjtë
të fesë. Ky lloj konceptimi, rrezikon ta largojë meshtarin nga bashkësia, ta bëjë
diçka të paprekshme e të izoluar. Kjo shihet nganjëherë edhe në Legjislacionin e ndërlikuar
liturgjik biblik, që shprehet veçanërisht në Librin e Levitikut. Por, kjo lloj perdeje
e shenjtë ka edhe të mirën e ekzaltimit të transcendencës së Zotit, i cili nuk mund
të reduktohet në horizontin tokësor, as mund të manipulohet, as është vepër e mendjes
së njeriut. Në Bibël, ekziston edhe një lloj tjetër vetëdijeje për meshtarin. Në
këmbët e malit Sinai, zëri i Hyjit zbret nga majat mbi krejt Izraelin, me këtë deklaratë:
“Ju do të jeni për mua një mbretëri priftërinjsh e një popull i shenjtë”. Besëlidhja
e Re do ta përdorë këtë përkufizim për Izraelin, duke ia përshtatur Kishës (Pjt 2,9)
dhe të zgjedhurve të Zotit (Vap 5,10). Ai është interpretuar në mënyra të ndryshme,
megjithatë, ekziston një bindje mjaft e bazuar, sipas së cilës, ashtu siç ndodhi për
fisin meshtarak të Levit përballë fiseve të tjera, edhe populli i Zotit merr shugurimin
e tij të veçantë, që e bën dëshmitar e ministër të shëlbimit për të gjitha kombet
e botës. Kjo pohohet për çdo të krishterë, i cili në pagëzim shugurohet mbret,
profet e meshtar, në bazën e trajtës së njëjtë me Krishtin. Nga kjo meshtari, të themi
“e zakonshme” mund të kalohet në konceptimin e meshtarit sipas Besëlidhjes së Re,
e cila, natyrisht, nuk e hedh poshtë përmasën e shenjtë, pasi përndryshe liturgjia
do të kthehej në një rit shoqëror, apo folklorist, por e ndërthur vizionin e Sinait
me një perspektivë më të gjerë. Para së gjithash, duhet nënvizuar se Jezusi nuk është
meshtar, sipas formës kanonike të Besëlidhjes së Vjetër. Më të vërtetë, Ai është i
fisit të Judës, prandaj nuk bën pjesë në meshtarinë levitike, siç shpjegohet në Letrën
drejtuar Hebrejve, ku thuhet se “po të ishte Krishti mbi tokë, nuk do të ishte
as prift”(8,4): “Dihet se Zotëria ynë vjen nga fisi i Judës, fis ky për të
cilin Moisiu nuk tha asgjë lidhur me priftërinj”(7,14). E megjithatë, është
pikërisht kjo Letër, teksti i vetëm i qartë në paraqitjen eKrishtit si “Kryeprift,
i shenjtë, i pafajshëm, i panjollë, i ndarë nga mëkatarët dhe më i madhërueshëm se
qiejt”(7,26). Por Ai është meshtar, jo përmes flijimeve rituale e akteve të
shenjta, por përmes ofertës së flijimit të vetvetes:“Ai s’ka nevojë, sikurse
ata kryepriftërinjtë tjerë, të kushtojë si një ditë për ditë fli më parë për faje
të veta dhe pastaj për faje të popullit. Këtë Ai e bëri njëherë e përgjithmonë kur
e flijoi vetveten”(7,27). Në këtë dritë përvijohet edhe meshtaria e re e krishterë. Kjo
meshtari nuk është e trashëguar, prandaj nuk lidhet me mishin e gjakun, apo me shenjtërinë
e detyruar, siç ndodhte për priftin levitik. Është më e ngjashme me profecinë, që
për natyrën e vet është karizmatike: në fakt, lind nga thirrja hyjnore e drejtpërdrejtë
dhe nga hiri hyjnor. Thirrja e meshtarit të krishterë shkon përtej gjendjes së tij
personale, apo shoqërore: “Jezusi thirri ata që deshi vetë”(Mk 3,13). E meshtari
“kushton fli shpirtërore, që i pëlqejnë Hyjit nëpër Jezu Krishtin”(1 Pjt 2,5). (nga
Çelësi i fjalëve të Kishës: meshtaria10.06.2010 RV)