Besojma e Papës Françesku me ipeshkvijtë italianë: ecni me grigjën e jepini shpresë
Të jesh bari i grigjës së Krishtit, do të thotë të ecësh para, pas dhe në mes të saj,
duke u përkulur mbi ata, që Zoti na i ka besuar, duke u dhënë dorën nevojtarëve për
t’u ngritur plot shpresë të re. Dje pasdite, Papa Françesku kryesoi në Bazilikën e
Shën Pjetrit në Vatikan, Besojmën e Fesë së bashku me ipeshkvijtë italianë, të mbledhur
për Asamblenë e tyre të 65-të të Përgjithshme. Pas Liturgjisë së Fjalës, Ati i Shenjtë
meditoi mbi detyrën e ipeshkvit në Kishën Katolike, për t’ia lënë vendin Besojmës
dhe Lutjes drejtuar Zojës së Bekuar. Në fund, të gjithë kënduan himnin e Mbretëreshës
Qiellore, ndërsa Papa Bergolio vendosi lule pranë figures së Virgjërës Shenjte. Sonte,
u tha Ati i Shenjtë ipeshkvijve gjatë meditimit, elteri i Rrëfimit i Bazilikës bëhet
liqeni ynë i Tiberiadës, në brigjet e të cilit Jezusi pyet Shën Pjetrin: “A më do?
A je miku im?”. Pyetja i drejtohet secilit prej nesh e na nxit të shohim brenda vetes,
vërejti Papa. Hyji, që sheh deri në thellësi të zemrës së secilit, lyp prej nesh dashurinë
e na vë përballë çështjes më thelbësore, premisë e kusht për të kullotur grigjën e
Tij, qingjat e tij, Kishën. Ne, nënvizoi Ati i Shenjtë, duke iu drejtuar ipeshkvijve,
nuk jemi shprehje e ndonjë strukture, apo e ndonjë nevoje organizative, jemi shenjë
e dashurisë dhe e pranisë së Zotit: “Jezusi, Bariu i Mirë, nuk poshtëron, as
na braktis kur na bren ndërgjegjja: në Të flet ëmbëlsia e Atit, që ngushëllon e nxit,
na bën të kalojmë nga shpërbërja e turpit - sepse vërtet, turpi na shpërbën – në bashkimin
e besimit; na jep guxim, na beson sërish përgjegjësi, na jep në dorë misionin”. Papa
Françesku citoi Shën Palin Apostull, i cili u kërkon atyre, që kanë detyra në Kishë,
të vigjëlojnë mbi grigjën e mbi vetveten: “Mungesa e vigjëlimit – e dimë – e
bën të vakët Bariun – theksoi Ati i Shenjtë – ia merr mendjen, e bën të harrojë e
madje edhe të vuajë, e tundon me prespektivën e karrierës, e josh me para dhe kompromise
sipas frymës së botës, e dembelos, e shndërron në funksionar, në një klerik të shqetësuar
më tepër për vetveten, për organizimin e për strukturat, se sa për të mirën e vërtetë
të Popullit të Zotit”. Në këto raste, ka rrezik të bëjmë si Shën Pjetri apostull
e ta mohojmë Zotin, vërejti Papa Bergolio, megjithëse formalisht, paraqitemi në emër
të Tij. “Kush jemi o vëllezër para Zotit? – pyeti Papa ipeshkvijtë. Cilat janë sprovat
tona? Çfarë po na thotë Hyji përmes tyre? Ku mbështetemi për t’i kapërcyer?”: “Të
jesh Bari do të thotë të besosh çdo ditë në hirin e në forcën, që na vjen nga Zoti,
pavarësisht nga brishtësia jonë, e të marrësh përsipër deri në fund përgjegjësinë
për të ecur ‘para’ grigjës, i lehtësuar nga peshat, që e pengojnë zellin e shëndoshë
apostolik, pa mëdyshje në udhëheqje, në mënyrë që zëri ynë të njihet si nga ata, që
e kanë përqafuar fenë, ashtu edhe nga ata, që “nuk janë akoma të kësaj vathe” (Gjn
10,16): jemi të thirrur ta bëjmë tonën ëndrrën e Zotit, nga shtëpia e të cilit nuk
përjashtohen as njerëzit, as popujt, siç thoshte profetikisht Isaia”. Kjo
do të thotë, vazhdoi Papa Françesku, se Barinjtë e Kishës duhet të ecin jo vetëm përpara,
por edhe në mes e prapa grigjës, të dëgjojnë ata që vuajnë e të shoqërojnë ata, që
mendojnë se nuk ia dalin dot, t’i ngrenë e t’u japin shpresë. Ndër të gjithë këta,
këshilloi Ati i Shenjtë, një vend të veçantë duhet të zënë meshtarët, për të cilët
duhet të mbetet hapur zemra, dora e porta e çdo ipeshkvi. Në fund, pas Besojmës,
Papa Françesku i lartoi Virgjërës Shenjte, Nënës së Kishës, një lutje plot zjarr: “Nënë
e heshtjes, që ruan në zemër misterin e Zotit, na liro nga idhujt e sotëm,
me adhurimin e të cilëve e dënon vetveten, ai që harron. Spastroi sytë e
Barinjve me ilaçin e kujtesës: do të kthehemi kështu, në freskinë e zanafillës,
për një Kishë që lutet e pendohet.
Nënë e bukurisë, që lulëzon nga besnikëria
ndaj punës së përditshme, na zgjo nga mpirja e dembelisë, nga meskiniteti
e disfatizmi. Mveshi Barinjtë me atë dhembshuri, që bashkon e na bën një:
do të zbulojmë kështu, gëzimin e një Kishe shërbëtore, të përvuajtur e vëllazërore.
Nënë
e ëmbëlsisë, që na rrethon me durim e mëshirë, na ndihmo t’u vemë flakën
trishtimeve, padurimeve dhe ngurtësisë së atyre, që nuk njohin përkatësi. Ndërmjetëso
pranë Birit tënd, që të shkathtësohen duart, këmbët e zemrat tona: do të
ndërtojmë kështu, një Kishë, me të vërtetën në dashuri.
E do të jemi
Populli i Zotit, në shtegtim drejt Mbretërisë së Hyjit. Amen”.