Papa, Karitasit Ndërkombëtar: ndihmojini të varfërit, njeriu është në rrezik
“Nuk ekziston një Kishë pa bamirësi”: më këto fjalë, Papa Françesku priti dje në Vatikan
Komitetin Ekzekutiv të Karitasit Ndërkombëtar, mbledhur në Romë, për takimin e zakonshëm
vjetor. Në një çast krize, nënvizoi Ati i Shenjtë, kur është në rrezik njeriu si “korp
i Krishtit”, të krishterët duhet të përveshin mëngët e të ndihmojnë vëllezërit në
vështirësi: “Karitasi është përkëdhelja e Kishës për popullin e vet; përkëdhelja
e Kishës Nënë për bijtë e saj; ëmbëlsia, afërsia… Kërkimi i së vërtetës e studimi
i së vërtetës katolike janë përmasa të tjera të rëndësishme të Kishës, por le të merren
teologët me to… Më pas, ky kërkim shndërrohet në katekizëm e në ekzegjezë. Ndërsa
Karitasi është dashuria brenda Kishës Nënë, që afrohet, përkëdhel e do”. Pas
këtyre fjalëve, Papa Françesku iu përgjigj pyetjeve të të pranishmëve, duke shpjeguar
si duhet kuptuar dashuria e krishterë, e cila dhurohet. E kujtoi simbolikën e bukëve
e të peshqve në Ungjill: “Nuk u shumëfishuan. Jo, nuk është kjo e vërteta:
thjesht nuk mbaruan, ashtu si nuk mbaroi mielli dhe vaji i vejushës. Nuk mbaruan.
Kur themi ‘u shumëfishuan’ ndokush mund të ngatërrohet e të kujtojë se Jezusi bëri
ndonjë magji… Jo, thjesht është madhështia e Zotit e dashuria, që Ai dikon në zemrën
tonë e nëse duam, ajo që kemi, nuk mbaron kurrë”. Ndërsa për krizën ekonomike,
që prej vitesh ia ka ngulur dhëmbët planetit, Papa tha: “Nuk është vetëm krizë
ekonomike: ky është vetëm një aspekt. Nuk është vetëm krizë kulturore: aspekt tjetër
ky. Nuk është vetëm krizë e fesë. Është krizë, në të cilën vuan njeriu, vuan pasojat
e paqëndrueshmërisë. Sot është në rrezik pikërisht njeriu. Është në rrezik korpi i
Krishtit. Puna e Karitasit është sidomos ta kuptojë këtë”. Duke kujtuar ndërtimin
e Kullës së Babelit, ku gurët vlenin më shumë se punëtorët, të cilët dënoheshin nëse
i thyenin, apo i shpërdoronin, Ati i Shenjtë theksoi se edhe sot u jepet më tepër
rëndësi investimeve financiare se sa njeriut, të cilit duhet t’i shërbejnë. Prandaj,
nga njëra anë, të mëdhenjtë e kësaj bote s’rreshtin së bëri mbledhje për të zgjidhur
problemet e planetit, nga ana tjetër, njerëzit vdesin urie: “Qytetërimi ynë
është habitur krejtësisht e në vend që t’i mbarështojë burimet natyrore, që njeriu
të jetë më i lumtur e shembëllim më i mirë i Zotit – sepse ky është mandati që kemi
marrë – krijon, thënë me një fjalë të ashpër, por besoj të saktë, kulturën ‘përdor
e hidh’: ajo që s’duhet më hidhet në plehra, si… fëmijët, të moshuarit, me këtë eutanazi
të fshehtë, që po praktikohet… më të braktisurit. Kjo është kriza, që po jetojmë”. E
pastaj, Papa Françesku foli për “përkëdheljen” e Kishës për njeriun. Nëse kanë uri,
u duhet dhënë njerëzve për të ngrënë, tha ai. Nëse ka të plagosur, duhen mjekuar.
Por për këtë, janë të nevojshme shuma të mëdha të hollash, prandaj Ati i Shenjtë citoi
shën Gjon Gojartin, kur thoshte se Kisha mund të detyrohet t’i shesë pronat e saj
që të kujdeset për të varfërit: “Shën Gjon Gojarti e thoshte qartë: ‘Shqetësohesh
për zbukurimin e Kishës e jo për korpin e Krishtit, që ka uri’. Përkëdhelja… Për mua,
përkëdhelja më e bukur para nevojës është ajo e Samaritanit të Mirë, që nuk thotë:
‘e ngriti, e çoi në bujtinë, pagoi e iku’. Jo, i lau plagët, ia mjekoi, pastaj e ngriti,
e mori dhe pohoi: ‘Paguaj unë për të tjerat, që mungojnë’”. Njëra nga pyetjet,
që i drejtuan Papës Françesku, kishte të bënte me promovimin e njeriut përmes bamirësisë
ungjillore. E Ati i Shenjtë përmendi gjeninë e njërit prej shenjtorëve më të mëdhenj
të bamirësisë: “Mendoj për don Boskon, që pati takuar në famulli, në tokën
e vet, në një çast krize e varfërie të madhe, shumë të rinj, që jetonin në rrugë,
të uritur, plot vese, shpesh në duart e krimit…Ai i pa e tha: “Jo, këta djem, jo!”
E filloi me idenë e shkollës së artizanatit… Nëse e kemi të qartë llojin e promovimit,
e gjejmë edhe mjetin, që të jep mundësinë ta fitosh vetë bukën”. Përshpirtëria
e Karitasit, nënvizoi Papa Bergolio, ka të bëjë me dhuratën, me shërbimin e vazhdueshëm.
E puna e tij është e dyfishtë: nga njëra anë, çon ndihmën e kujdesin e Kishës tek
nevojtarët, nga ana tjetër, sjell ndjenjën e dhembshurisë në Kishë. Më shumë se ndjenjë,
tha Ati i Shenjtë, ajo është vlerë e Kisha nuk mund ta humbë: “Përshpirtëria
e Karitasit është përshpirtëri e dhembshurisë e, ne e kemi përjashtuar nga Kisha kategorinë
e dhembshurisë. Nganjëherë, “serioziteti” ynë baritor, në thonjza, na bën ta humbasim
këtë kategori, që është amësia e Kishës! Kisha është nënë, kryesisht nënë. E karakteristika
e dhembshurisë është për mua thelbi i përshpirtërisë së Karitasit”. Kisha
shmanget nga udha e saj kur e harron përkëdheljen e dhembshurinë. Në fund, Papa Françesku
përmendi dramën e refugjatëve, duke dhënë si shembull mëse një milion të shpërngulurit
nga Siria në Liban, e foli edhe për ata emigrantë, të cilëve u marrin pasaportën dhe
i shfrytëzojnë si skllevër. Në këto situata, këshilloi, të jetë e pranishme gjithmonë
dhembshuria e Kishës Katolike.