Duke shfletuar kalendarin historik, sot më 25 shkurt përkujtojmë ipeshkvin e Kosovës,
imzot Nikë Prelën, në për vjetorin e vdekjes. Imzot ndihmës i dioqezës Shkup-Prizren,
imzot Nikë Prela, ndërroi jetë më 25 shkurt 1996. Me prejardhje nga Kotorri i Malit
të Zi, lindi më 3 qershor 1918. Ndoqi rrugën e meshtarisë që e çoi në detyrën e shërbimit
apostolik ipeshkvnor në dioqezën e lashtë shqiptare të Shkup-Prizrenit, ku shërbeu
si bari i kujdesshëm, si ipeshkëv ndihmës nga viti 1970 deri në vdekje më 1996. Imzot
Nikë Prela, mund të themi se jetoi me Zotin e për Zotin, me popullin e për popullin,
duke shkrirë të gjitha energjitë e veta për ta ndriçuar me dritën e Ungjillit. Si
meshtar, punoi me të gjitha forcat, me fjalë e me vepra për të kumtuar Ungjillin e
Krishtit; si ipeshkëv, tregoi kujdes të veçantë për thirrjet meshtarake e talentet
e ri, duke i hapur rrugën lulëzimit të veprimtarisë fetare, kulturore e atdhetare.
Botoi një sërë veprash, ndërmjet të cilave, Fjalorin Biblik. Si atdhedashës, të
cilit i dhimbsej vendi e populli i vet, trokiti portë më portë në zyrat e larta kudo
nëpër botë për të mbrojtur me shkopin e bariut, grigjën që i qe besuar, rrethuar nga
ujqër të uritur. Dha kështu një kontribut të shquar në ndërkombëtarizimin e çështjes
shqiptare, posaçërisht atë të Kosovës. Imzot Nikë Prela shpesh pohonte kështu:
“Populli shqiptar ende nuk ka dal në skenë, sepse me shekuj ka qenë i ndrydhur e ka
vuajtur shumë. Ky “kapital” flijimi e gjaku na ka dhuruar Gjergj Kastriotin – Skënderbeun
dhe Nënën Terezë. E kjo është vetëm një “hyrje”, paralajmërim, antifonë e njerëzve
të mëdhenj që kemi pasur dhe do t’i kemi”. Dr. Ibrahim Rugova në takim me Imzot
Nikë Prelën me rastin e 300-vjetorit të vdekjes së ipeshkvit të jashtëzakonshëm shqiptar
imzot Pjetër Bogdanit dhe të ngritjes së bustit të tij në oborrin e Kishës Katolike
në Prishtinë më 10 dhjetor 1989, mes tjerash tha: “Shkëlqesi, tani kemi mbetur pothuaj
se pa asnjë strukturë. Ju e Kisha Katolike keni mundësi ta paraqitni gjendjen tonë
në botë dhe t’ na mbroni, siç bëri gjatë shekujve kleri ynë, sidomos imzot Pjetër
Bogdani e shumë të tjerë… Bota ka besim në ju. Ne duhet të bashkëpunojmë sa më tepër…”. Imzot
Nikë Prela iu përgjigj kështu: “Kisha jonë është e do të jetë gjithmonë me popullin
e nëpërkëmbur. Pa popull s’ do ta kemi as Kishën. Çdo shqiptar është vëllai apo motra
ime… Unë në popullin tim shqiptar e gjeta vetveten, gjeta mundësinë t’i shërbeja Zotit
e popullit sipas parimit të ipeshkvit të madh imzot Pjetër Bogdanit: ‘Fati i popullit
tim është fati im!’…”. Me rastin e vdekjes së Imzot Nikë Prelës më 25 shkurt 1996,
Presidenti i Kosovës, dr. Ibrahim Rugova pati thënë: “Shëmbëlltyra e ndritshme e ipeshkvit
Prela do të mbetet gjithmonë në kujtesën historike të Kosovës, kurse vepra e tij përherë
e gjallë e brenda nesh”. Ditën e varrimit të tij presidenti Rugova e shpalli ditë
zie për Kosovën., Takimet e bisedimet e shumta, paraqitja e vlerave të popullit e
vendit që qenë të përbashkëta, karakterizuan dy personalitetet kosovare që dhanë gjithçka
për kauzën e përbashkët: të drejtën e pamohueshme të lirisë e të pavarësisë së popullit
kosovar. Në një takim të fundit mes imzot Nikë Prelës e dr. Ibrahim Rugovës më
4 shtator 1995, pas mjekimit njëmujor në Milano të ipeshkvit Prela, i cili tashmë
ishte me këmbë të amputuar e duke ndenjur në karrocë, ai iu drejtuar kështu kryetarit
Rugova: “Tani edhe unë i përngjaj Jezu Krishtit, popullit tim shqiptar, sepse vuaj
shumë dhe të gjitha këto vuajtje ia paraqes Zotit për të mirën e popullit tonë, për
ju e punën tuaj të madhe në dobi të paqes…”