Przekazywanie Bożego Objawienia dokonuje się na dwa sposoby: poprzez Tradycję i poprzez
Pismo Święte. Te dwa sposoby – jak naucza nas Katechizm – „ściśle się ze sobą łączą
i komunikują” (n. 80).
Kościół uważa Biblię za najwyższą normę wiary. Pismo
Święte nie jest bowiem jedynie głębokim tekstem religijnym, ale zostało spisane pod
natchnieniem Bożym. I jako takie jest wolne od jakiegokolwiek błędu w tym wszystkim,
co dotyczy naszego zbawienia. Oznacza to, że w tekstach biblijnych możemy znaleźć
jakieś nieścisłości historyczne lub geograficzne, będące wynikiem ograniczeń autora
ludzkiego, ale prawda, którą autor Boski Biblii chciał nam objawić w celu naszego
zbawienia, pozostaje bez błędu.
W Biblii znajdujemy prawdziwe Słowo Boże przekazane
w prawdziwym słowie ludzkim. Dlatego – jak czytamy w Katechizmie – „wiara chrześcijańska
nie jest religią Księgi” (n. 108). Nowy Testament nie spadł z nieba, ale jest owocem
przepowiadania w pierwszych chrześcijańskich wspólnotach. Dlatego Biblia powinna być
czytana w żywej Tradycji całego Kościoła. Ta zasada nie zabrania nam indywidualnej
lektury Pisma Świętego. Wręcz przeciwnie! Jesteśmy zaproszeni, by czytać Biblię systematycznie.
Chodzi jednak o to, aby osobiste zrozumienia konfrontować z nauczaniem Kościoła. Czytając
Pismo Święte powinniśmy ponadto pamiętać, że jego centrum jest osoba Jezusa Chrystusa.
Jego życie, śmierć i zmartwychwstanie są zatem kluczem do rozumienia wszystkich fragmentów
Biblii.
Czytajmy Pismo Święte, indywidualnie i razem z Kościołem, i odkrywajmy
różne znaczenia świętych tekstów. Aby zachęcić nas do takiej lektury, Katechizm przytacza
słynne słowa św. Hieronima: „Nieznajomość Pisma Świętego jest nieznajomością Chrystusa”
(n. 133).