“100 пытанняў – 100 адказаў”. Ці быў Папа членам “Гітлерюгенд”?
Калі ў 2005 г. на
пасад св. Пятра быў абраны кардынал Ёзэф Ратцынгер, многія замежныя і айчынныя СМІ
пачалі рабіць “сенсацыю” на момантах з яго біяграфіі, якіх на самой справе не існавала.
Многія газеты і часопісы распавядалі, што ў маладосці будучы Пантыфік быў членам нацысцкай
моладзевай арганізацыі “Гітлерюгенд”. Гэта тэма была ўзнята ў топ навінаў таксама
ў 2009 г., у сувязі з візітам Бэнэдыкта XVI у Святую Зямлю. Тады кіраўнік Залы Друку
Апостальскай Сталіцы кс. Фэдэрыка Ламбардзі быў вымушаны ўзяць слова. Ён патлумачыў,
што Папа “ніколі не быў членам “Гітлерюгенд” – дабраахвотнай фанатычнай і ідэалагічнай
арганізацыі” і падкрэсліў, што ўвогуле насілле і нянавісць не адпавядалі і не адпавядаюць
характару Святога Айца – чалавека “ветлівага, сціплага і добрага”. Так адкуль бярэ
свае карані “чорная легенда” пра членства маладога Ёзэфа Ратцынгера ў нацысцкай арганізацыі?
Пра гэта мы пагаворым у сённяшняй праграме.
Крыху гісторыі. Калі Гітлер прыйшоў
да ўлады, у Германіі былі створаны дзве моладзевыя арганізацыі: “Гітлерюгенд” (Гітлераўская
моладзь) і “Ліга нямецкай моладзі”. Яны былі звязаны з агульнай сістэмай адукацыі
Трэцяга Рэйху, а іх ячэйкі існавалі амаль у кожнай школе. У сваёй біяграфіі “Маё жыццё”
Бэнэдыкт XVI распавёў, што ў маніфестацыях гэтых арганізацый былі прымушаны ўдзельнічаць
яго брат і сястра, ад чаго вельмі пакутаваў іх бацька. Ёзэф Ратцынгер старэйшы быў
практыкуючым католікам і праціўнікам нацысцкай ідэалогіі. Будучы камісарам мясцовай
жандармерыі, ён вельмі перажываў з прычыны таго, што павінен служыць дзяржаўнай уладзе,
якую лічыў зборышчам злачынцаў, і дапамагаў тым, каму пагражаў нацысцкі рэжым, у тым
ліку каталіцкім святарам. Акрамя таго, бацька клапаціўся, каб не адзін з членаў яго
сям’і не патрапіў пад уплыў нацысцкай ідэалогіі.
У 1943 г., калі гітлераўскія
ўлады пачалі асабліва моцна адчуваць недахоп у салдатах, яны вырашылі перавесці некаторыя
навучальныя ўстановы бліжэй да батарэй супрацьпаветранай абароны. Такім чынам, паводле
задумы гітлераўцаў, моладзь, у вольны ад заняткаў час, магла дапамагаць салдатам.
Такім чынам сярод перамешчаных апынуўся і клас будучага Папы – вучняў 1926-1927 гадоў
нараджэння меншай каталіцкай семінарыі ў Траўнштайне. Яны былі прызначаны на дапамогу
базе супрацьпаветранай абароны, якая знаходзілася ў прадмесці Мюнхена. Гэта база ахоўвала
неба над заводам “BMW”, на якім вырабляліся рухавікі для самалётаў. Папа ўспамінаў,
што жылі яны ў бараках, насілі такую ж форму, як і салдаты, але мелі магчымасць наведваць
заняткі ў адной з мюнхенскіх гімназій. У гэты перыяд будучы Пантыфік сябраваў з мясцовымі
гімназістамі, а таксама пачаў наведваць заняткі рэлігіі. Калі паветраныя напады на
Мюнхен спыніліся, Ёзэф Ратцынгер быў пераведзены ў Інсбрук, а затым Гільшынг. Тут
будучы Папа на працягу года служыў у якасці тэлеграфіста.
У 1944 г. ён вярнуўся
ў родны дом, але адразу атрымаў новую павестку з прызывам на “працоўную службу”. Ёзэф
Ратцынгер быў вымушаны ехаць у працоўны лагер у Аўстрыі, каля мяжы з Венгрыяй і Чэхаславакіяй.
Тут моладзь капала траншэі і будавала сістэму супрацьтанкавай абароны. Папа ўспамінаў,
што у размовах паміж сабой хлопцы дзяліліся чаканнямі адносна перамогі саюзнікаў.
Мясцовае кіраўніцтва ў працоўным лагеры складалася з фанатычных ідэалагізаваных
нацыстаў, якія перад прыходам Гітлера сядзелі ў аўстрыйскіх турмах. Яны падымалі навабранцаў
па начах, строілі і пад пагрозамі прымушалі ўстапаць у СС. Ёзэф Ратцынгер напісаў
у сваёй біяграфіі, што “многія добрыя хлопцы такім чынам былі ўключаны ў гэтыя злачынныя
шэрагі”. З будучым Папам гэтага не здарылася, бо ён і некаторыя іншыя яго сябры, сказалі,
што плануюць стаць каталіцкімі святарамі. “Над намі смяяліся, абражалі і прагналі
назад, але гэтыя прыніжэнні таго каштавалі, асабліва таму, што вызвалялі ад пагрозы
такога фальшывага “добраахвотнага” залічэння, з усімі яго наступствамі”, - успамінаў
Бэнэдыкт XVI. З набліжэннем фронта, у 1944 г., праца ў лагеры была спынена, а моладзь
адпраўлена дамоў.
Бэнэдыкт XVI узгадваў, што быў вельмі здзіўлены, калі не
знайшоў дома новай павесткі. Такім чынам, ён меў некалькі тыдняў адпачынку, але затым
быў выкліканы ў Мюнхен. Афіцэр, які займаўся прызывам, загадаў перасяліцца ў казарму,
але дазволіў “не спяшацца”. Атмасфера ў казармах, паводле успамінаў Святога Айца,
была зусім іншай, чым у лагеры. Афіцэры ўжо разумелі, што вайна хутка скончыцца і
хоць працягвалі рабіць выгляд, што верныя Гітлеру, на самой справе чакалі хутчэйшага
прыходу амерыканцаў.
У апошнія месяцы вайны батальёну, у які быў залічаны Ёзэф
Ратцынгер, была выдадзена новая форма і было загадана прайсці маршам па мястэчках
вакол Мюнхена спяваючы ваенныя нацысцкія песні – паказваючы такім чынам, што Гітлер
мае яшчэ шмат маладых салдат. У гэты момант будучы Папа вырашыў дэзертыраваць і вярнуцца
дамоў. “Я ведаў, што горад акружаны салдатамі, якія мелі загад страляць па дэзерцірам.
Таму, каб выбрацца, я пайшоў маленькай дарогай, з надзеяй, што ніхто мяне не патурбуе”,
- успамінаў Бэнэдыкт XVI. Аднак, тут ён сустрэў патруль, які на шчасце складаўся з
тых, хто больш не хацеў вайны і забойстваў. Салдаты прапусцілі будучага Папу і ён
вярнуўся дамоў.
Калі ў Трашнштайн прыйшлі амерыканцы, у доме Ратцынгераў яны
размясцілі сваю галоўную мясцовую сядзібу. Яны даведаліся аб вайсковым мінулым Ёзафа,
загадалі апрануць форму і адправілі ў лагер для ваеннапалонных, дзе ён прабыў некалькі
тыдняў. 19 чэрвеня 1945 г. Ратцынгер быў вызвалены і так для яго закончылася вайна,
у якую ён быў уцягнуты супраць сваёй волі.
З гэтай поўнай біяграфіі бачна абсалютная
недарэчнасць інфармацыі аб тым, што Папа быў членам ваенізаванай моладзевай нацысцкай
арганізацыі. Такога факту ў біяграфіі Пантыфіка няма. Ёзэф Ратцынгер быў прымусова
запісаны ў дапаможныя атрады супрацьпаветранай абароны, якія складаліся з шматлікікіх
школьнікаў, такіх як ён сам. Акрамя таго, Папа не быў салдатам “Аўстрыйскай дывізіі”,
аб чым часта гаворыцца ў СМІ, але знаходзіўся тут у працоўным лагеры. Нягледзячы на
пагрозы і здзекі з боку салдат “СС” ён не зламіўся, застаючыся верным сваім перакананням.