O Katechizmie w Roku Wiary 4

Potrzebujemy Objawienia

W poprzednim rozważaniu powiedzieliśmy za Katechizmem, że „naturalnym światłem rozumu ludzkiego można z rzeczy stworzonych w sposób pewny poznać Boga” (KKK 36). Ta możliwość nie zawsze jednak zostaje zrealizowana. Papież Pius XII stwierdza, że człowiek napotyka na wiele trudności w poznaniu Boga, wynikających m.in. „ze złych skłonności spowodowanych przez grzech pierworodny” (KKK 37).

Ale nie tylko z tego powodu człowiek potrzebuje, aby Bóg sam mu się objawił. Naturalne poznanie Absolutu, nawet jeśli możliwe, jest ograniczone, i nie wynika z niego, czy i jaki plan ma Bóg wobec człowieka. Trzy podstawowe prawdy naszej wiary: Trójca Święta, Wcielenie i dar Łaski, nie mogą być wydedukowane ze stworzenia. Tylko Bóg mógł nam je objawić.

Wiara chrześcijańska nie jest religią zrodzoną z ludzkich wysiłków poznania Boga. Jest natomiast odpowiedzią Bogu, który w swej wolności objawił się człowiekowi w Jezusie. Katechizm poucza nas, że Objawienie nie jest jedynie zbiorem prawd sformułowanych i nam przekazanych, ale przede wszystkim polega na spotkaniu z Osobą Jezusa Chrystusa.

Bóg objawia siebie takim, jakim jest On sam w sobie od zawsze, to znaczy jako wspólnotę Ojca, Syna i Ducha Świętego. Co więcej, uzdolnia nas, abyśmy mogli żyć we wspólnocie miłości z Nim, w Trójcy Jedynym. Bóg nie daje nam poznać jedynie jakichś rzeczy, ale – jak czytamy w 52 numerze Katechizmu –„pragnie udzielać swojego Boskiego życia ludziom, […] by uczynić ich przybranymi synami” (KKK 52). Dlatego wiara nie polega na stwierdzeniu, że Bóg istnieje, ale na ufności, że Boża miłość czyni nas uczestnikami Jego wiecznej miłości. Ojcowie Kościoła nie bali się mówić: Bóg stał się człowiekiem, aby człowiek stał się Bogiem. Oczywiście nie tak, jak to obiecywał szatan w raju, ale przez łaskę Boga, który chce nas przebóstwić.

Ks. Dariusz Kowalczyk SJ