Në redaksinë tonë arriti mbrëmë lajmi i vdekjes së Daniel Gazullit, njeri i kulturës
e i letrave, përkthyes, në hullinë e traditës gjuhësore e letrare të gegërishtes,
autor i shumë shkrimeve kushtuar problemeve të mprehta të traditës kulturore shqiptare.
La gjurmë të ndjeshme në shtypin periodik, duke i shtuar faqe të reja historisë së
kulturës shqiptare me të dhëna të panjohura për figura madhore, si Dom Nikollë Kaçorrin,
atë Gjergj Fishta e, sidomos, për të parët e lavdishëm të familjes së madhe të Gazullorëve,
që nxori nga gjiri i vet meshtarë e dijetarë të njohur. Ndërmjet tyre, dy Gjonat:
Gjon Gazullin - Johanes Gasulus, lindur në Gjadër, më 1400, vdekur në Raguzë më 19
shkurt 1465, rregulltar domenikan, humanist e diplomat, si dhe dom Gjon Gazullin,
lindur në Dajç, më 26 mars 1893, varur nga Ahmet Zogu në mes të Shkodrës, më 2 janar
1927, varrosur në Rrëmaj, në një varr, kthyer menjëherë në cak shtegtimesh e mrekullish,
në listën e 40 kandidatëve për nderimet e elterit. Danieli ndërroi jetë më 12 nëntor
2012, në sa vijonte ta përdorte me përkushtim pendën për të pasuruar gjithçka u varfërua
në shekullin e fundmë. Ishte një nga shqiptarët e parë që vizitoi Programin Shqip
pranë Radio Vatikanit menjëherë pas shembjes së diktaturës, duke lënë mbresa nga
më të mirat. Përshtypjet e tij nga kjo vizitë, Danieli i pati përcjellur menjëherë
përmes mikrofonit tonë e edhe shtypit shqiptar të kohës. Zgjodhëm, për ta kujtuar,
një nga përkthimet e tij të kohëve të fundit, poezinë e Rabinranat Tagorës, me një
titull, që tingëllon si porosi: MOS U LIGSHTO! Mos u ligshto, mbaju fort, e
do të fitosh. Nata po ikën: guxim, mos u ligshto. Shiko, në ball të lindjes, përmes
pëlhurës së pyllit nalt po lind ylli i mëngjesit. Guxim, mos u ligshto.
Janë
bijtë e natës, që në errsinë shtegtojnë dëshprimi, dembelia, dyshimi: ata,
të pasigurtët, nuk janë bijë të agimit. Vrapo, nga terri dil; e tej hidhe
vështrimin: qielli prarohet: Guxim, mos u ligshto.