Papa në audiencën e përgjithshme: bota, njeriu e feja janë rrugë për t’ia hapur zemrat njohjes së Zotit.

Bota, njeriu e feja janë rrugët, të cilat mund ta hapin zemrën, për njohjen e Zotit, që na orienton, duke respektuar gjithnjë lirinë tonë. Këtë theksoi sot Papa gjatë audiencës së përgjithshme, mbajtur në Sallën e Palit VI në Vatikan. Benedikti XVI u kujtoi të gjithëve se Zoti e kërkon njeriun, pa u lodhur kurrë!

Njeriu rrezikon të verbohet nga shkëlqimi i rremë i botës, të dredhojë rrugë, pa mundur ta rigjejë më shtegun e drejtë, që e çon tek Zoti. Disa mendësi, shumë të përhapura sot, nënvizoi Ati i Shenjtë, i krijojnë Kishës e të krishterëve shumë vështirësi në misionin për t’ia komunikuar gëzimin e Ungjillit të gjitha krijesave:
“Zoti, por, na kërkon gjithnjë, pa u lodhur kurrë, besnik siç është ndaj njeriut, të cilin e krijoi dhe e shpërbleu. Hyji rri gjithnjë pranë jetës sonë, sepse na do”.
Përballë vështirësive të sotme dhe provave, para të cilave vihet feja, shpesh e pakuptuar, e kundërshtuar, e mospranuar, duhet të kujtojmë fjalët e Shën Pjetrit, që na porosit të jemi gjithnjë gati për t’u folur, me ëmbëlsi e respekt, atyre që kërkojnë të njohin arsyet e shpresës sonë. Në shekullin e kaluar bota iu nënshtrua një procesi të fuqishëm shekullarizimi. Duke u errësuar prania e Zotit në jetën njerëzore, kujtoi Papa, u errësua edhe horizonti etik, për t’i krijuar hapësirë relativizmit. Në kohët tona sundon një formë e ateizmit praktik, që nuk i mohon të vërtetat e fesë, por i nënvleftëson, duke i shikuar si gjëra fare pa vlerë për jetën e përditshme. Ç’ përgjigje, atëherë, pyeti Benedikti XVI, duhet t’u japë feja, gjithnjë me ëmbëlsi e respekt, ateizmit, skepticizmit, indiferencës, në mënyrë që njeriu të vijojë t’i bëjë vetes pyetjet jetike për vendin që zë Zoti në zemrat njerëzore? Ç’udhë duhet ndjekur?
“E para, është bota... mendoj se duhet ta nxisim njeriun e sotëm të rifitojë aftësinë e kundrimit të krijimit, të bukurisë së tij, të strukturës. Bota nuk është magmë e patrajtë, përkundrazi: e sa më shumë e njohim, aq më shumë zbulojmë mekanizmat e mrekullueshme, shikojmë një plan, bindemi se jemi para një inteligjence krijuese”.
Prandaj mund të themi se udha e parë, që çon tek zbulimi i Zotit, është kundrimi me sy të vëmendshëm i krijesës, i gjithësisë, që na rrethon.
Udha e dytë, shpjegoi Ati i Shenjtë, është njeriu. Në njeriun shpirtëror, a në shpirtin e njeriut, na kujton akoma sot Shën Agostini, banon e vërteta:
“Ky është një aspekt tjetër, që ne jemi në rrezik ta humbasim në botën zhurmëmadhe e shkapërderdhëse, në të cilën jetojmë; mund të humbasim aftësinë për t’u ndaluar, për të shikuar në thellësi të vetvetes e për të lexuar etjen e pafundësisë, të cilën e kemi në shpirt e na shtyn të shkojmë përtej botës, duke na çuar tek Dikush, që mund të na e shuaj”.
Udha e tretë, që na çon në takimin me Zotin, është feja. Nuk bëhet fjalë, kujton Ati i Shenjtë, thjesht për një sistem besimesh e vlerash. Kush beson, është i bashkuar me Zotin, me zemër të hapur për të pranuar hirin dhe forcën e dashurisë së Tij. Kështu jeta bëhet dëshmi. Njeriu, që beson, nuk dëshmon vetveten, por Krishtin e Ngjallur:
“Feja është takim me Zotin, që flet e vepron në histori; që e shndërron jetën tonë të përditshme, duke na ndërruar mendësinë, gjykimet, rrugëdaljet e veprimet konkrete. Nuk është ëndërr, arratisje nga realiteti, strehë e rehatshme, sentimentalizëm, është vetë jeta jonë, e vënë në shërbim të kumtimit të Ungjillit, Lajmit të Mirë, që është i aftë ta çlirojë njeriun plotësisht”.