Benedikti XVI në Engjëllin e Tënzot: askush nuk është aq i varfër, sa të mos ketë
ndonjë gjë për të dhuruar.
Në Ditën e Falënderimit të Zotit për të mirat, që na dhuron ditë për ditë, kremtuar
dje në Itali, Benedikti XVI kujtoi, në Lutjen e Engjëllit të Tënzot, se jeta duhet
t’i ketë rrënjët thellë në fe. E shtoi: “S’ka njeri aq të varfër, sa të mos ketë asgjë
për të dhuruar”.
Vëmendja e Papës
dje u përqendrua mbi dy gra tejet të varfëra, por me besim të patundur në Zotin, mbi
dy vejusha, protagoniste të liturgjisë së Fjalës së Zotit, përmes dy episodeve biblike,
burim i një mësimi të çmuar mbi fenë. Këtë e nënvizoi posaçërisht Benedikti XVI e,
në vijim, u ndalua tek e para. Është gruaja, që përjeton kohën e tmerrshme të zisë
së bukës. Ndonëse i ka mbetur vetëm një dorë miell e një pikë vaj, nuk ngurron të
gatuajë atë, që mendon se do të ishte dhurata e fundme e jetës: një pogaçe. Jo për
vete. Për Elinë Profet. E shpërblehet menjëherë, me një shpërblim të mrekullueshëm:
mielli nuk i mungon kurrë në magje e as vaji në rrëshiq. Gruaja e dytë është ajo,
që tërheq vëmendjen e Jezusit në Tempullin e Jeruzalemit, kur hedh në thesar dy monedha
të shkreta; e megjithatë, para syve të Zotit, lëmosha e saj është shumë më e çmuar
se lëmoshët e të pasurve, sepse ka dhuruar gjithçka kishte mbas shpirtit. Kështu dy
vejushat bëhen modele të fesë, që shprehet, theksoi Papa: “Si sjellje shpirtërore
e njeriut, i cili e bazon jetën mbi Hyjin, mbi fjalën e Tij e lëshohet i tëri në dorë
të Zotit”. Por kushti objektiv i nevojës nuk mjafton: “Zoti kërkon
gjithnjë bashkimin e lirë me fenë, e cila shprehet në dashurinë për Të e për të afërmin.
Askush nuk është aq i varfër, sa të mos ketë ndonjë gjë për të dhuruar. E vërtetojnë
dy vejushat tona, që e dëshmojnë fenë e tyre, duke kryer vepra mëshire”. Dy
gratë e veja, vijoi Papa, vërtetojnë, kështu, lidhjen e pakëputshme ndërmjet fesë
e mëshirës, besimit e përdëllimit të krishterë, dashurisë për Zotin e dashurisë për
të afërmin. Duke cituar Shën Leonin e Madh, përkujtuar të shtunën e kaluar, Benedikti
XVI vërejti: “Mbi kandarin e drejtësisë hyjnore nuk peshon sasia e
dhuratave; peshojnë zemrat”. E shtoi: “Asnjë gjest mirësie nuk
është pa kuptim para syve të Zotit, asnjë sjellje e mëshirshme nuk mbetet pa fryt”. Ati
i Shenjtë iu lut Virgjërës Mari, shembull i përkryer, që dhuron gjithë vetveten, duke
i besuar plotësisht Zotit: “Maria e ndihmoftë edhe secilin prej nesh,
në kët, Vit të Fesë, për të forcuar besimin në Zotin e në Fjalën e Tij”. Benedikti
XVI kujtoi dje edhe Ditën e Falënderimit të Zotit, si dhe temën e zgjedhur për këtë
vit, në përkim me Vitin e Fesë: “Beso në Zotin e bëj mirë: do të banosh
në tokën e premtuar e do të jetosh në paqe”, temë që kërkon një stil jete me rrënjë
në fe, për të pranuar me shpirt plot mirënjohje, se është dora e Zotit ajo, që i ushqen
të bijtë e Tij”. E, në fund të këtij mendimi, një përshëndetje e përzemërt
për të gjithë bujqit. Përshëndetje tjetër e veçantë, ajo drejtuar besimtarëve polakë,
të cilët dje kremtonin Festën e Pavarësisë. Kjo festë, u kujtoi Papa, ju sjell në
mendje fenë e etërve tuaj, historinë, forcën e shpirtit të breznive, edhe të kohëve
të reja, themele të fuqishme, mbi të cilat mund e duhet ndërtuar ardhmëria e atdheut
tuaj.