Çelësi i fjalëve të Kishës: Besojma e krishterë, pjesa II
Dëgjues të nderuar, të enjten e kaluar filluam të shpjegojmë “Besojmën e krishterë”,
duke e komentuar atë fjalë për fjalë. Paraqitëm vetëm pjesën e parë: “Besoj në
një Hyj të vetëm, Atin e gjithëpushtetshëm, Krijuesin e qiellit e të tokës, të të
gjitha sendeve, që shihen dhe nuk shihen”. Sot vazhdojmë me pjesën e dytë.
Është hapi, me të cilin nga Hyji Atë kalohet në Hyjin-Bir: “Edhe në
një Zot të vetëm, Jezu Krishtin”.
Ne besojmë edhe në Vetjen e dytë
të Trinisë Shenjte, i cili – edhe Ai – është Zot i vetëm, ashtu siç e thirrën apostujt
kur u ringjall, pasi Jezusi i Ringjallur ishte vërtet Zoti i gjithçkaje, ngadhnjeu
mbi gjithçka, edhe mbi vdekjen. Edhe Ai është i vetëm. Emri “Jezus” iu sugjerua shën
Jozefit, drejtpërdrejt nga engjëjt(sendet që nuk shihen, siç thotë “Besojma”). Jezus,
në hebraisht, do të thotë “Shpëtimtar”, por Ai u quajt edhe “Krisht”. Natyrisht, nuk
është mbiemri ky. Kuptimi i kësaj fjale është “i vajuar, i shuguruar me vaj të bekuar”.
Kështu duhej të ishte Mesia: mbret, meshtar, profet i popullit të Zotit. Jezusi është
Mesia, i shuguruari i Hyjit për popullin e vet, për Kishën e për gjithë njerëzimin.
“një të vetmin Birin e Hyjit”
Jezusi është biri i vetëm
i Hyjit. Ungjijtë thonë se Ai shpesh lutej, por kujt i lutej, nëse Ai vetë ishte Zot?
I lutej Atit, edhe Ai i lutej Atit Qiellor. Ç’shembull i mrekullueshëm për të ndenjur
pranë Atit, edhe për ne.
“Të lindur prej Atit para të gjithë
shekujve”
Duhet lexuar pa dyshim Ungjilli sipas Gjonit, që i vë në
gojë Jezusit pikërisht këto fjalë. Nuk është lindje e zakonshme, si për çdo njeri,
e madje, është lindje në amshim, që ekziston përherë, pasi në Zotin humbet koncepti
i kohës. Zoti jeton në një kohë, që nuk studiohet në gramatikën e gjuhës. Ai ekziston
në të tashmen e pafundme.
“Hyj prej Hyjit, Dritë prej Dritës,
Hyj i vërtetë prej Hyjit të vërtetë”
Këto fjalë, të rëndësishme, na
thonë se Jezusi- Biri i Hyjit Atë nuk qëndron as më poshtë e as më lart se Zoti. Me
imazhe të ndryshme, Kisha na shpjegon fragmente të së vërtetës mbi Hyjin, që konfirmohen
më poshtë në “Besojmë”.
“Të lindur, jo të krijuar, të njëgjëjtë
me Atin”
Kisha e ndjen të nevojshme të na përsërisë se Jezusi nuk
është krijesë si ne: është Zot, ashtu si Ati, është i barabartë me të. Janë fjalë
të varfëra për të shprehur diçka, që për ne mbetet “mister” i fesë.
“Nëpërmjet
të cilit u krijuan të gjitha sendet”
Interesante kjo! Zoti Atë është
Krijues, por vepron përmes Jezusit. Ndoshta këtu, arrijmë të kuptojmë diçka mbi Trininë
Shenjte, hyjnisht e bashkuar në Një.
“Ai për ne njerëzit dhe
për shpëtimin tonë zbriti prej qiellit”
“Vdiq për mua” thoshte një
shenjt për Jezusin, duke reflektuar, krejtësisht i mahnitur nga kjo e vërtetë. Kush
e ndjen veten “të shpëtuar” sot? Na duket se jemi krejtësisht të pavarur, derisa vjen
çasti kur nuk arrijmë t’i zgjidhim vetë problemet e atëherë, të gjithë në gjunjë për
t’iu lutur një Zoti, që e kishim harruar. “Mallkuar qoftë njeriu që i beson njeriut
– thotë Psalmi. Bekuar qoftë njeriu që beson në Zotin”. Jezusi lë qiellin,
duke marrë me vete hyjninë e vet dhe zbret për ne mbi tokë. Nganjëherë pyesim si do
të jetë ky qiell, por Jezusi na e ka thënë: është mbretëri, është Mbretëria Qiellore,
në të cilën vepron ligji i Ungjillit. Natyrisht, tjetër botë, në krahasim me xhunglën
në të cilën jetojmë. Në emisionin e ardhshëm, do të vazhdojmë të shpjegojmë “Besojmën”
e do të fillojmë pikërisht me çastin kur duket në të Zoja e Bekuar, për hir të së
cilës, siç u tha në Sinodin e Ipeshkvijve për Ungjillëzimin e Ri, Kisha është shtëpia
e shumë njerëzve.