Ватыканскае выданне аб “дэмаграфічнай хірургіі”

Сто гадоў, ад Крымскай вайны (1853 г.) да смерці Сталіна (1953 г.) характарызуюцца хаатычным перасяленнем цэлых народаў, у якое было уключана каля 30 млн. чалавек. Магчыма гаворка ідзе аб самых вялікім прымусовым перамяшчэнні ў гісторыі, адзначае сённяшняя “L’Osservatore Romano”. Гаворка ідзе аб вельмі добра і дакладна спланаваных аперацыях у царскай, нямецкай, габсбургскай і атаманскай імперыях. Адзначаецца, што паміж Крымскай вайной і балканскімі войнамі 1913 г. у цэнтральнай Еўропе былі перамешчаны каля 1,2 млн. чалавек, а затым пасля заканчэння І Сусветнай вайны яшчэ 7,3 млн. чалавек. “У перыяд паміж двума войнамі савецкі палітычны рэжым, быў адзіным, хто ажыцяўляў прымусовае перасяленне, што прывяло да дэпартацыі 2,6 млн. чалавек”, - адзначае ватыканскае выданне, са спасылкай на даследванне “Эпоха прымусовага перасялення. Зыходы і дэпартацыі ў Еўропе 1853-1953 г”.

Падкрэсліваецца, што яшчэ большая колькасць прымушаных да перасялення з’яўлявілася ў кароткі гістарычны перыяд ІІ Сусветнай вайны, калі ахвярамі палітыкі перасялення, якую праводзілі нацыскі і савецкі рэжымы, а таксама некаторыя іх саюзнікаў, сталі амаль 20 млн. чалавек, сярод якіх жанчыны, старыя і дзеці. Пры гэтым не ўлічваецца колькасць людзей змешчаных у канцэнтрацыйныя лагеры ці пераселеныя для працы ў сферы ваеннай індустрыі, але толькі тых, хто быў пераселены з прычыны сваёй прыналежнасці на таго ці іншага народа, сацыяльнага класа, культуры, мовы ці рэлігіі. “Сапраўднай дэмаграфічнай хірургіяй” называе “L’Osservatore Romano” гэты гістарычны феномен.