“Fundi dhe fillimi”: shkrimtari George Weigel përfundon biografinë monumentale të Papës Vojtila.

E kishte këputur rrëfimin për jetën e Papës Vojtila, në prag të Jubileut të Madh të dymijëshit. Tani, shkrimtari amerikan George Weigel, e përfundoi veprën e nisur në vëllimin “Dëshmitar i shpresës”, me një vëllim tjetër voluminoz, titulluar “Fundi e fillimi”, botuar nga Cantagalli. E ndoqëm paraqitjen e librit:
Titullin e vëllimit të parë ia pati ‘dhuruar’ vetë Papa kur, më 1995, nga tribuna e OKB-së në New York, e pati quajtur veten “dëshmitar i shpresës”. Tri fjalë të përsosura, tejet të përshtatshme për të qëndruar mbi kapakun e vëllimit monumental që George Weigel, teolog e shkrimtar amerikan, i pati kushtuar papnisë së Gjon Palit II, duke i treguar ngjarjet e jetës së Papës polak deri në vitin 1999.
Pasi realizoi 1300 faqe, i shton tani edhe 600 të tjera, për të përfunduar një tregim epokal për Kishën dhe botën bashkëkohore.
“Fundi e fillimi”, është titulli thellësisht simbolik i librit të ri, që u paraqit pak ditë më parë në Romë. Me të Weigel rilidh fillin e luftës së Karol Vojtilës kundër komunizmit, përshkruar në pjesën I, me atë të pjesës II, në të cilën e zgjeron më tej këtë betejë me ndikime botërore, falë studimit të dokumenteve, të cilat asokohe ishin akoma sekrete:
“Mendoj se vitet e kaluara nga 1999 deri më sot, pohojnë rolin qëndror, që luajti Gjon Pali II në shembjen e komunizmit evropian. Sigurisht nuk ishte figura e vetme në këtë dramë por, pa të, ajo që sot e quajmë “1989”-ta, nuk do të kishte ndodhur, atëhere kur ndodhi e as ashtu si ndodhi”.
Libri i Weigel hyn, pastaj, në trojet deri tani të pazbuluara të viteve të fundit të jetës së Papës Vojtila, vitet entuziaste të mijëvjeçarit të tretë, i cili lind me Jubileun e perëndon me perëndimin e ngadalshëm fizik që, përmes një kontrasti mahnitës, nuk e errëson, përkundrazi, e ndriçon edhe më shumë madhështinë e shpirtit të Papës. Madhështi e njeriut, që e ndihmoi mbarë botën ta kapërcente pragun e shpresës:
“Do të thosha se Gjon Pali II ishte dëshmitari më i madh i krishterë i gjysmës së dytë të shekullit XX, që e bëri interesant e bindës krishterimin në atë nivel, në të cilin nuk kishte arritur askush tjetër - katolik, protestant ose ortodoks, në një epokë në të cilën bota mendonte se tashmë e kishte lënë pas shpine krishterimin. E, gjëja e dytë, sipas meje, është se flitet për një njeri me perspektivë të pashoqe lidhur me sfidat e lirisë, që kanë të bëjnë me shekullin XXI. Në të vërtetë shumë nga problemet, që po jeton në këtë çast Evropa, me të cilat ballafaqohet sot, u parashikuan në një farë mënyre nga Gjon Pali II qysh në vitin 2003, e edhe më parë akoma, në Enciklikën ‘Centesimus Annus’ të 1991-it”.

Kardinali Camillo Ruini, për shumë vjet tejet pranë Papës Gjon Pali II në dioqezën e Romës, shpjegon si del figura e Papës në faqet e vëllimit të ri të Weigel:“Del me shumanshmërinë e vet, me kompleksitetin e vet, por edhe me forcën e, në fund të fundit, edhe me thjeshtësinë... E kjo, sepse Gjon Pali II ishte njeri tepër i thjeshtë, e edhe tepër i fortë. Forcë natyrore, forcë njerëzore e, natyrisht, forcë feje, forcë që buron nga lidhja me Zotin. Të dyja këto gjëra shkrihen në një të vetme”.