Ziemia Święta: uroczystości Matki Bożej z Góry Karmel
W karmelitańskim sanktuarium Stella Maris, czyli Gwiazdy Morza miały miejsce centralne
uroczystości Matki Bożej Szkaplerznej w Ziemi Świętej. Powstało ono nad grotą św.
Eliasza, jednego z najważniejszych proroków Starego Testamentu, która leży ona na
północnym krańcu masywu Gór Karmelu, u brzegu Morza Śródziemnego. Nazwa „Karmel” w
języku hebrajskim oznacza „ogród Boży”.
Tradycyjnie uroczystościom Matki Bożej
na Karmelu w Hajfie przewodniczyli franciszkanie z Nazaretu. W Mszy św. wzięli udział
duszpasterze parafii z Galilei, osoby konsekrowane oraz lokalni wierni.
Ze
względu na letnie upały procesja ku czci Matki Bożej Szkaplerznej odbywa się w drugą
niedzielę po Wielkanocy. Jest to, po procesji Niedzieli Palmowej, druga co do ważności
i liczebności publiczna manifestacja mniejszości chrześcijańskiej.
Tradycja
maryjnego święta ma swoje źródło w wizji obłoku unoszącego się znad morza, jaką prorok
Eliasz miał po kilkuletniej suszy (1 Krl 18, 41–46). Karmelitańska duchowość widzi
w nim symbol Matki Bożej, która w Chrystusie przyniosła spragnionej ludzkości obfity
deszcz łaski. Do ducha i stylu życia proroka Eliasza odwołuje się Zakon Pustelników
Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel, zwany popularnie karmelitami.
Prorok
Eliasz nieustępliwie walczył w obronie religii zaniedbywanej przez swych rodaków i
ich władców. Na najwyższym szczycie nazywanym dziś „al-Muhraka”, czyli „szczytem ofiary”,
Eliasz wyzwał kapłanów Baala na szczególny pojedynek. Konfrontacja, której stawką
było ukazanie prawdziwości Boga Jahwe, odbyła się w obecności króla Izraela Achaba
oraz miejscowej ludności, przybyłej na to niezwykłe widowisko. Według biblijnego przekazu,
Bóg wysłuchał modlitwy Eliasza i spuścił ogień na ofiarę złożoną przez proroka. Po
ofierze przyjętej przez Boga Eliasz nakazał rozgromić kapłanów Baala, którym nie udało
się udowodnić mocy ich bożka (1 Krl 18, 20–40).