Сёняшняя “L’Osservatore
Romano” расказвае аб падмане многіх пакаленняў міфічным вобразам Святой Русі. Гэту
з’яву аналізуе французскі філосаф Ален Безансон у аднаіменнай кнізе, якая выйшла ў
серыі пад назвай “Генеалогія ілжы”. Містычная Русь існуе і паўстае ў такіх фігурах
як Талстой і Дастаеўскі, Ленін і Пушкін, Сталін і Салжыніцын, Салаўёў і Булгакаў,
- сцвярджае Бізансон.Сакральныя праявы і ідэалагічныя ілюзіі, духоўная высокасць і
варварскія жарсці – усяго гэтага не знойдзеш у афіцыйнай гісторыі.
Былы французскі
камуніст аналізуе палітычную і інтэлектуальную гісторыю нашага ўяўлення аб Расіі.
Сам гісторык, Безансон пачынае ад расколу хрысціянства ў 1054 г. і існуючай дагэтуль
праблеме “filioque”. Бо менавіта праваслаўе стала цэментам рускага народа. Адчуваць
сябе рускім і праваслаўным, ці лепш – рускім, таму што праваслаўны – дапамагаюць магутнейшыя
інструменты: літургія і ікона. Гэтыя дзве крыніцы містыцызму характэрызуюць не толькі
рэлігійнае і маральнае жыццё, але і рускую філасофскую думку.
Руская душа,
паколькі руская, а не еўрапейская, адчувае пакліканне да Боскай рэальнасці. Менавіта
ў гэтым – сэнс векавога міфа рускасці: у спалучэнні святасці з брутальнасцю, лічыць
Безансон. Ён перакананы, што праўда па-руску адрозніваецца ад агульнапрынятай, бо
ўказвае на справядлівасць, зыходзячую з сувязі з Богам, у той час, як ісціна, як пазітыўная
праўда, выяўляецца ў згоднасці паміж думкай і рэчаіснасцю. Цэнтр рускай ілжывасці,
шчырай і містычнай, Безансон знаходзіць у перакананні, што ісціна згубіла кантакт
з праўдай, яна схавана і недаступна, але існуе.