Pjetri ka besim në Zotin. Në audiencë të përgjithshme Papa flet për lirimin e shën
Pjetrit nga burgu. Edhe mua në prova më ndihmon lutja e besimtarëve
Lutja e Kishës më ndihmon, posaçërisht në çaste të vështira: këtë pohoi Benedikti
XVI sot paradite, në audiencën e përgjithshme, mbajtur në Sheshin e Shën Pjetrit.
Katekizimin ia kushtoi lirimit të mrekullueshëm të Shën Pjetrit, në Jeruzalem, sipas
rrëfimit në Veprat e Apostujve. Si Pjetri, ashtu edhe Pasardhësi i tij, gjen forcë
në lutje. Në audiencën e përgjithshme, Benedikti XVI u ndalua në mënyrë të veçantë
tek episodi i fundit i jetës së Shën Pjetrit, sipas rrëfimit në Veprat e Apostujve:
lirimi nga burgu në Jeruzalem, falë ndërhyrjes së mrekullueshme të Engjëllit të Zotit.
Papa përshkroi sjelljen e Pjetrit në pranga. Ai është krejt i qetë, kujtoi Ati i Shenjtë,
sepse ia ka besuar gjithnjë vetveten Zotit. E di mirë edhe se mund të mbështetet në
lutjen e bashkësisë: lutje e thënë me gjithë zemër dymijë vjet më parë, që këputi
prangat, hapi dyert e hekurta dhe e liroi mrekullisht Apostullin. Lutje, që vijon
në shekuj. Dymijë vjet më pas, Benedikti XVI jeton të njëjtën përvojë: “Edhe
unë, që nga çasti i parë i zgjedhjes si Pasardhës i Shën Pjetrit, e ndjeva gjithnjë
pranë ndihmën, që më vinte nga lutja e Kishës, nga lutja juaj, posaçërisht në çastet
më të vështira. Ju falënderoj me gjithë zemër. Përmes lutjes së përhershme e besimplote,
Zoti na liron nga zinxhirët, na prin për të dalë nga të gjitha netët e robërisë, që
mund ta torturojnë zemrën tonë, na jep qetësinë e shpirtit për t’i përballuar vështirësitë
e jetës, edhe atëherë kur na mohojnë, na kundërshtojnë, na persekutojnë”. Qetësia
e besimi, pohoi Papa, janë dy ndjesitë, që pushtojnë zemrën e Shën Pjetrit para rrezikut
të vdekjes. Apostulli e ndjen veten të qetë, të vetëdijshëm se është i rrethuar nga
solidariteti e nga lutja e të vetëve e kështu, duke harruar gjendjen në të cilën ndodhet,
lëshohet plotësisht në dorë të Zotit: “Kështu duhet të jetë edhe lutja jonë:
e pareshtur, solidare me të tjerët, plot besim në Zotin, i cili na njeh deri në fund
të shpirtit e kujdeset për ne aq, sa - thotë Jezusi - deri flokët e kokës suaj janë
të numëruara prej Tij një për një”. Në përvojën e bashkësisë së Jeruzalemit,
vërejti në vijim Benedikti XVI, mund të shikojmë se dëshmia zbehet, në se nuk frymëzohet,
nuk ndihmohet e nuk shoqërohet nga lutja, nga vijimi i dialogut të gjallë me Zotin: “Një
rikujtim i rëndësishëm edhe për ne, për bashkësitë tona, që nga më të voglat, si familja,
deri tek më të mëdhatë, si famullia, dioqezi, Kisha mbarë”. Kështu u shpreh
Papa, duke shtuar se nuk duhet ta lëmë veten në mëshirën e pasioneve, nuk duhet të
lejojmë të shtypemi nën thundrën e diktaturës së dëshirave tona, të egoizmit tonë.
Në se duam të shpëtojmë nga gjithë kjo barrë e rëndë, që na shkarkon mbi supe bota,
gjëja kryesore është të mësojmë t’i lutemi mirë Zotit. Na e dëshmon këtë Shën Pjetri,
në Jeruzalem, në Kishën ku Zoti e vuri si shkëmb: “Ai provon se njeri vërtet
i lirë, është vetëm ai, që ndjek Jezusin, që mbështillet nga drita vetëtitëse e Ngjalljes
e që, prej këndej, mund të dëshmojë, deri në martirizim, se Krishti u ngjall”. Lirimi
i Pjetrit flet qartë për forcën e lutjes. Apostulli, përfundoi Papa, e ndjen veten
të qetë, të sigurtë, me sigurinë e njeriut, që e di se nuk është kurrë vetëm. Bashkësia
lutet për të, Zoti është pranë: “Lutja e vazhdueshme dhe e njëzëshme është mjet
i çmuar edhe për të kapëcyer pengesat, që mund të ndeshim në shtigjet e jetës, sepse
bashkimi i thellë me Zotin na bashkon thellësisht edhe me të tjerët”.