Më 19 mars kalendari kremton shën Jozefin, pajtorin qiellor të Kishës universale.
Sot me 19 mars, kalendari Kishtar kremtoi festën e Shën Jozefit, fatit të Virgjërës
Mari e Pajtorit të Kishës universale. Sipas traditës, në festën e atit të kujtuar
të Jezusit, kremtohet edhe festa e baballarëve. Ky kremtim ka rrënjë të thella biblike:
Jozefi është patriarku i fundit, të cilit Zoti i flet përmes udhës së përvujtë të
ëndrrave. Ashtu si Jozefi i Besëlidhjes së Vjetër, shën Jozefi është njeri i drejtë
e besnik (Mt 1,19), që Zoti e ka zgjedhur si rojtar të shtëpisë së vet. Ai lidh Jezusin,
mbretin mesianik, me pasardhësin e Davidit. Fati i Marisë dhe ati adoptuar i Jezusit,
Jozefi e udhëheq Familjen Shenjte në ikje dhe në kthim nga Egjipti, duke përshkuar
rrugën e Daljes. Papa Piu IX e shpalli Pajtor qiellor të Kishës Universale; Papa
Gjoni XXIII e radhiti emrin e shën Jozefit në Kanunin Romak (Meshari Romak). Po kujtojmë
se Papa Gjon Pali II i kushtoi figurës dhe misionit të shën Jozefit në jetën e Krishtit
e të Kishës, nxitjen Apostolike “Redemptoris Custos” - “Rojtari i Shëlbuesit”, nënshkruar
më 15 gusht 1989.
Po kush ishte Shën Jozefi? “Njeri i drejtë, zbatues
i ligjit, me profesion marangoz, që vuajti dramën e amësisë misterioze hyjnore të
Marisë. I lajmëruar nga Zoti në ëndërr, e pranoi me fe planin e Hyjit. 40 ditë pas
lindjes, Jozefi me Marinë e çuan foshnjën në Jerusalem për ta paraqitur në tempull
e atje takuan plakun Simeon, i cili parafoli një ardhmëri misterioze për këtë fëmijë.
Jozefi e dëgjoi e i besoi përsëri Zotit. Kur Jezusi mbushi 12 vjet, prindërit e morën
me vete në shtegtim drejt Jerusalemit; e ja se në kthim e sipër, pa i njoftuar, Jezusi
u ndalua në qytet. E ëma e pyeti pse ua kishte shkaktuar këtë pakënaqësi e Jezusi
dha një përgjigje që as Maria e as Jozefi nuk e kuptuan. E Jozefi uli kokën e u bind.
Ky pra është Shën Jozefi: një besimtar që e ka lëshuar plotësisht vetveten në duart
e Zotit.
Nganjëherë të krijohet përshtypja se figura e Shenjti mbetet paksa
e fshehur në hagjiografinë klasike. Për Shën Jozefin Ungjijtë dokumentojnë vetëm heshtjen
e kjo po, është e jashtëzakonshme. Nënshtrim absolut para vullnetit të Zotit, lëshim
i plotë i vetvetes në dorën e Zotit, bindje absolute përballë planit hyjnor të shëlbimit,
edhe në gjërat më të natyrshmet, siç është dëshira e atësisë natyrore. Në këtë Jozefi
ishte plotësisht heroik e gati –gati i parapriu përgjigjes “Po, o Atë!” që do të jepte
Jezusi.
Ç’vlerë ka figura e tij sot? Koncili II i Vatikanit ia
ka kushtuar kapitullin V të Kushtetutës mbi Kishën thirrjes të të gjithë të pagëzuarve
për të ecur në rrugën e shenjtërisë. E Gjon Pali II, në Letrën apostolike Tertio Millennio
adveniente, propozoi një punë baritore të zakonshme për promovimin e shenjtërisë.
Me fjalën shenjtëri nënkuptonte dhuratën për të jetuar çdo ditë si bij të Zotit, duke
bërë vullnetin e Atit. Shën Jozefi jetoi pikërisht kështu. E jetoi me besnikëri të
jashtëzakonshme jetën e zakonshme që i kishte caktuar Zoti.
Figura e Shenjtit
është model për baballarët e sotëm. Duhet të mësojnë nga Shën Jozefi sidomos
se bijtë janë dhuratë e madhe e Zotit, se duhen dashur e nuk duhen sunduar. Kanë nevojë
absolute për ndihmë gjatë rritjes, por gjithnjë duke respektuar lidhjen e tyre me
Zotin e me vullnetin e Tij. Në një farë pike, Jozefi zhduket: ndër Ungjijtë mbetet
vetëm Jezusi. Kjo është edhe metafora e atit që pak nga pak u jep bijve pavarësinë.
Madje, duhet t’i ndihmojë që kjo pavarësi të arrihet sa më mirë që të jetë e mundur.