E tani, po ju drejtohemi ju, gra të çdo shtrese shoqërore, bija, nuse, nëna e vejusha;
edhe juve, virgjëra të shuguruara e gra të pamartuara; jeni gjysma e familjes vigane
njerëzore. Kisha, ju e dini, është krenare që e ka lartuar gruan, e ka çliruar
dhe ka bërë të shkëlqejë në rrjedhë shekujsh, në përkim me ndryshimet përkatëse, barazinë
e saj thelbësore me burrin. Por vjen koha, e koha erdhi, në të cilën thirrja e
gruas përsoset; ora në të cilën gruaja fiton në shoqëri një ndikim, një rrezatim,
një pushtetet, që nuk e kishte arritur kurrë deri më sot. Ju, gra, keni gjithnjë
dhantinë e mbrojtjes së vatrës familjare, dashurinë për zanafillën e saj e për vazhdimësinë
e saj, për djepat. Jeni të pranishme në misterin e jetës që nis; e të jetës, që shuhet.
Teknika jonë rrezikon të bëhet çnjerëzore. Pajtojini burrat me jetën. E, sidomos vigjëloni,
ju lutemi, mbi ardhmërinë e species sonë. Ndaleni dorën e burrit në se, në një çast
çmendurie, do të tundohej të shkatërronte qytetërimin njerëzor! Nuse, nëna familjesh,
edukatore të para të gjinisë njerëzore në fshehtësinë e vatrave, përçojani bijve e
bijave traditat e etërve e, njëkohësisht, përgatitini për të përballuar edhe të papriturat
e së ardhmes. Mos harroni se përmes bijve, nëna është e pranishme edhe në atë ardhmëri,
të cilën ndoshta nuk do ta shikojë! Edhe ju, gra të pamartuara, përgjigjiuni
si duhet thirrjes e përkushtimit tuaj. Shoqëria ju thërret nga të katër anët. E edhe
vetë familja nuk mund të jetojë, pa ato, që nuk kanë familje! Ju, virgjëra të
përkushtuara, sidomos, në një botë ku egoizmi dhe kërkimi i kënaqësisë dëshiron
t’ju diktojë ligjin, ruajeni pastërtinë, shpërfilljen, përshpirtërinë. Jezusi, që
i dha dashurisë bashkëshortore gjithë përsosurinë e vet, e ka lartuar edhe heqjen
dorë nga kjo dashuri njerëzore, kur bëhet për dashurinë e pambaruar e vihet në shërbim
të të gjithëve. Gra, që kaloni çaste të vështira, së fundi, ju që rrini
nën kryq, si Maria; ju, që shpesh, në rrjedhë historie u dhatë burrave forcë të luftonin
deri në fund të fundit, të dëshmonin, deri në martirizim, ndihmojini përsëri të rigjejnë
guximin për punë të mëdha, njëherësh me durimin e kuptimin e pikënisjeve të përvujta. O
ju, gra, që dini ta bëni të vërtetën të ëmbël, të butë, të pranueshme! Përpiquni
që shpirti i këtij Koncili të depërtojë në institucione, në shkolla, në vatra, në
jetën e përditshme.
Gra të mbarë universit, të krishtera e jo besimtare,
që ju është besuar jeta në këtë çast kaq të rëndë të historisë, ju përket juve ta
shpëtoni paqen në botë!