Faqja e kalendarit të 12 shkurtit na kujton Martirët e Abitenës.

Ndërmjet një numri të madh martirësh, që u mbytën për shkak të urrejtjes kundër fesë së krishterë, shquhen martirët e Abitenës, a të Abitinës, në Tunizi. Flijuan jetën për Krishtin gjatë persekutimit të perandorit Diokleciani. Duke qenë të mbledhur, si zakonisht, edhe pse në kundërshtim me vendimin perandorak, për të kremtuar Meshën e së dieles, u arrestuan nga gjykatësit e kolonisë, u nisën për Kartagjenë e u nxorën para prokonsullit Anulino. Nuk pranuan ta mohojnë fenë. Përkundrazi, pohuan një zëri se ishim mbledhur për të kremtuar Eukaristinë, nga e cila nuk mundnin e as nuk donin të hiqnin dorë. Asnjë premtim nuk i theu. Atëherë premtimeve ua zu vendin martirizimi, gjaku. Ishte gjak i pafajshëm, i dedhur për Krishtin, 1700 vjet më parë, nga 49 afrikanë, ndërmjet të cilëve, 19 gra.
Nga Aktet që përshkruajnë fundin e tyre, hartuar prej autorësh jo aq të besueshëm, mësojmë se në kohën e Dioklecianit (243-313), që dekretoi një nga persekutimet më të egra kundër të krishterëve, ipeshkvi Fundano, i bashkësisë së Abitenës, ua dorëzoi autoriteteve lokale të gjithë librat e kishës, duke iu bindur urdhërit të perandorit. Atëherë besimtarët u larguan prej bariut frikacak e nisën të mblidhen rreth priftit Saturnini, që vijonte të kremtonte Meshën Shenjte, edhe pse ishte e ndaluar.
Meshët kremtoheshin në shtëpinë e një të krishteri, që quhej Feliks, ose në atë të lexuesit Emerit, ku nisën të mblidhehsin edhe shumë besimtarë të ikur nga Kartagjena.
Një të diele, ndërsa ishin shtrënguar rreth Eukaristisë, i zbuluan e, të ngarkuar me zinxhirë, i zvarisën në gjykatën e qytetit. Pohuan se ishin të krishterë, u fajsuan për mbledhje në kundërshtim me ligjet e u nisën për në Kartagjenë. Do të rigjykoheshin para prokonsullit Anulino, sepse gjykata e Abitenës nuk kishte kompetenca për të gjykuar një krim kaq të rëndë. Kujtojmë se asokohe të krishterët konsideroheshin armiq të perandorisë.
Ishte data 12 shkurt e vitit 304. Gjykatësi perandorak i ftoi të hiqnin dorë nga Mesha e së dielës, por ata u përgjigjen se nuk mund të jetonin, pa kremtimin e Ditës së Zotit. Kështu e quanin të krishterët e Abitenës të Dielën.
Disa nga Aktet tregojnë se në përfundim të gjykimit, u mbyllën në burg, por nuk tregojnë si përfunduan. Me sa duket disa u ekzekutuan, të tjerët vdiqën në burg, nga uria e nga torturat. Gjithsesi, nuk u mbytën menjëherë. Edhe pse derdhen gjakun në kohë të ndryshme, kremtohen të gjithë së bashku, më 12 shkurt.
Benedikti XVI ka folur disa herë për Martirët e Abitenës. Në mënyrë të posaçme i paraqiti si shembull për gjithë të krishterët, në lutjen e Engjëllit ë Tënzot të 27 qershorit 2011, në një reflektim plot pasion kushtuar vlerës së pallogaritshme të Eukaristisë, duke nënvizuar se pa Eukaristinë nuk do të kishte më Kishë. Është Eukaristia ajo, që e bën bashkësinë njerëzore, mister bashkimi, të aftë për t’ia çuar Zotin botës e botën Zotit. Të krishterët e parë, në Jeruzalem, kujtoi Papa, ishin shenjë e dukshme e këtij stili të ri të jetës. Jetonin në vëllazëri e i përdornin bashkërisht pasuritë e tyre, në mënyrë që asnjë të mos ishte nevojtar. E ky stil jete e ka burimin e vet pikërisht tek Eukaristia.
Edhe në breznitë e mëpasme, në rrjedhë shekujsh, Kisha, pavarësisht nga kufizimet dhe gabimet njerëzore, vijoi të ishte në botë forcë e gjallë bashkimi. Mjafton të kujtojmë rolin e saj në vendet e diktaturave komuniste, ku besimtarët mbetën të lidhur në mënyrë të pazgjidhshme me Krishtin në Eukaristi, pa marrë parasysh asnjë rrezik. Prej këndej Papa ripohoi, me fjalët e martirëve të lashtë të Abitenës, se i krishteri pa Eukaristinë, nuk mund të jetojë.