Më 24 tetor kalendari përkujton shën Antonin Maria Klaret.
Shën Antoni Maria Klaret, ipeshkëv, është një figurë e njohur e shekullit XIX. Lindi
në Katalonjë të Spanjës më 23 dhjetor 1807, në një familje endësish katalanë, të cilëve
Zoti u kishte falur dhjetë fëmijë. U shugurua në vitin 1835, në moshën 28 vjeç. Në
vitin 1839 shkoi në Romë, ku i drejtoi Propaganda Fides lutjen të dërgohej si misionar
atje ku kishte më shumë nevojë. Si nuk mundi ta plotësonte këtë dëshirë, u kthye në
atdhe, ku predikoi në të katër anët e vendit, duke fituar një popullaritet të jashtëzakonshëm.
Në vitin 1849 themeloi kongregatën apostolike ‘Bijtë e Zemrës së Papërlyer të
Zonjës së Bekuar’, që sot njihen si ‘Misionarët Klaretianë’, të cilët në fillim të
mijëvjeçarit të tretë kryejnë misionin e tyre në 65 vende të ndryshme ndër të pesë
kontinentet. Në vitet 1936-39, gjatë luftës civile spanjolle, 271 nga sivëllezërit
e tij u mbytën për shkak të mbrojtjes së fesë. Ndërmjet tyre spikasin 51 martirët
e Barbastros, shpallur të Lum nga Gjon Pali II më 1992. Në vitin 1849 u emërua
kryeipeshkëv i Santjagos në Kubë, që asokohe i përkiste kurorës spanjolle. Arriti
në vendin e ri të misionit në shkurt të vitit 1851. Iu desh të përballonte problemet
e rënda morale, fetare e shoqërore që prisnin prej kohe zgjidhje në jetën e banorëve
të ishullit, si bashkëjetesa pa kurorë, varfëria, skllavëria, padija etj etj, të cilave
u shtoheshin dy fatkeqësi edhe më të rënda të natyrës: thatësira e tërmetet. Përshkoi
katër herë me radhë dioqezën e vet, i shoqëruar nga një grup misionarësh vërtetë të
shenjtë. Fuqizoi punën e seminarit për formimin e klerit, nxiti zhvillimin e bujqësisë,
duke botuar libra profesionalë e duke ngritur edhe një fermë-model në Kamaguej. Krijoi
në çdo famulli arkat e kursimit, vepër pioniere për Amerikën Latine. Promovoi edukimin,
duke kërkuar institute fetare e duke krijuar, së bashku me të Nderuarën Maria Antonia
Paris, Kongregatën e Rregulltareve të Zojës së Papërlyer (Misionaret klaretiane).
Për shkak të mbrojtjes të të drejtave të Kishës dhe të njeriut, nisi të sulmohet
nga politikanët e padenjë e njerëzit e korruptuar. E kështu filluan për të kërcënimet
e atentatet, në njërin nga të cilët, në Holguin, u plagos rëndë në fytyrë. Në vitin
1857 mbretëresha i bëri thirrje të kthehej në Madrid si rrëfyes i saj. Ai u kthye
e vijoi të predikojë Ungjillin në kryeqytet e në gjithë gadishullin. I internuar në
Francë, arriti së bashku me mbretëreshën në Paris, ku vijoi predikimin e lajmit të
mirë. Pastaj u nis në Romë ku, duke marrë pjesë në Koncilin I të Vatikanit, mbrojti
me zjarr pagabueshmërinë e Papës së Romës. U rikthye në Francë, ku nisi revolucioni
e me të, edhe një persekutim i ri për Shenjtin. U strehua në kuvendin e Fortfruad
pranë Narbonës, ku mbylli shenjtërisht sytë më 24 tetor 1870. Mbi varr i skalitën
fjalët e Papës Gregori VII: “E desha drejtësinë e e urreva poshtërsinë, prandaj po
vdes në internim”. Trupi i tij nderohet në Shtëpinë Nënë të Klaretianëve në Vik -
Barcelonë. U shpall shenjt më 8 maj 1950 nën papninë e Piut XII, i cili e quajti:
“Njeri i madh, i lindur për të sheshuar kundërshtimet; me trup të vogël, por me shpirt
vigan; modest në dukje, por me aftësi të tilla, që u impononin respekt edhe njerëzve
më të mëdhenj të tokës; me karakter të fortë, por jo pa ëmbëlsinë e njeriut që di
të bëjë pendesë; përherë në praninë e Zotit, edhe ndër veprimtaritë më të zakonshme;
i sharë e i admiruar, i lavdëruar e i persekutuar, gjithnjë i ndriçuar nga drita më
ëmbël e kësaj bote: devocioni për Nënën e Zotit”.