Dëshmia e atë Sebastian Vazhakalës: në gjurmët e Nënë Terezës, në shërbim të të afërmit.
Më 5 shtator mbushen 14 vjet nga vdekja e Nënës sonë Tereze Gonxhe Gojaxhiu, por
kujtimi i së Lumes shqiptare mbetet i gjallë në zemrat e atyre, që e njohën, që e
deshën. Përmes shembullit të saj e shërbimit të saj të përvujtur, e të jashtëzakonshëm,
ndaj të afërmit, Nënë Tereza mishëroi e vijon të mishërojë “idealin misionar”, duke
u bërë vërtet, siç thoshte ajo vetë “një laps në dorë të Zotit”. Ne, që nuk e harrojmë
kurrë Nënë Terezën, sepse është krenaria jonë e e Kombit tonë, folëm në këtë përvjetor
të kalimit të saj në banesat e amshuara, me atë Sebastian Vazhakalën, i cili,
në bashkëpunim me Nënë Terezën, themeloi degën mashkullore të Misionarëve Kundrues
të Bamirësisë:
Përgjigje: - Çdo njeri ishte i rëndësishëm
për Nënë Terezën, kishte dinjitetin e vet të posaçëm njerëzor. I varfër a i pasur,
me ngjyrë të bardhë a të zezë, me fe të krishterë a tjetër, për të nuk kishte kurrfarë
ndryshimi. Për bijën e trojeve shqiptare, secili peshonte 400 dërhem në kandar të
vet, prandaj ajo nuk bënte kurrë dallime ndërmjet njerëzve, duke u nisur nga feja,
që praktikonin. Pyetja e parë, që u bënte njerëzve, nuk ishte “Ç’ feje i përket’,
por ‘Ç’mund të bëj për ty?’; ‘Si mund të të ndihmoj?. Ajo dinte ta trajtonte njeriun
si njeri, kushdo që të ishte, e kjo më prekte shumë, sepse nuk shikonte ngjyrën e
lëkurës, fenë as kombësinë. Shikonte vetëm njeriun; dhe e shikonte gjithnjë si shembëlltyrë
të Zotit, si krijesë të Hyjit. Shikonte Zotin në fytyrën e çdo njeriu. Shikonte Krishtin,
që kërkonte ndihmë nga duart e saj të brishta. Ajo nuk merrej me punët e botës, nuk
shikonte ç’bëjnë a ç’nuk bëjnë të tjerët. Pyetja e parë që i bënte vetes, ishte: “Unë
ç’mund e ç’duhet të bëj?”. E edhe “Ç’nuk duhet të bëj?”. Ndërmjet gjërave, që nuk
duheshin bërë, ishte të mos e lije punën e sotme për nesër. Thoshte: “Të duam e të
shërbejmë sot, sepse kemi kohë për t’i bërë këto punë kaq të rëndësishme. Të mos i
lëmë, prandaj, për nesër”. Ndërsa punët, që duheshin bërë, punë të thjeshta, të zakonshme,
ajo dinte t’i bënte me dashuri të jashtëzakonshme. Thoshte gjithnjë: “Nuk jemi thirrur
të bëjmë gjëra të jashtëzakonshme. Jemi thirrur të bëjmë gjëra të zakonshme, me dashuri
të jashtëzakonshme”. Në fytyrën e çdo njeriu, ajo shikonte Jezusin. Kujtonte vazhdimisht
fjalët e Shën Mateut: “Çdo gjë që bëni për njërin ndër këta vllezër të mi më të vegjël,
e bëni për mua. Isha i uritur, e më dhatë të ha. Isha shtegtar, e më përbujtët. Isha
i zhveshur, e më veshët. Isha etshëm, e më dhatë të pi. Isha i sëmurë, e më mjekuat.
E kur isha i mbyllur në burg, erdhët e më vizituat”. Këtë mësim të Krishtit Nënë Tereza
e vuri në jetë: pati mëshirë për shpirtin, por edhe për korpin e njeriut, që vuan.
Pyetje:
- Nënë Tereza ka thënë edhe se shërbimi që i bën tjetrit, është fryt dashurie...
Përgjigje:
- Duaj e shërbe! Është si monedha, që ka dy faqe të pandarshme; si zogu,
që s’mund të fluturojë, por s’i pati të dy krahët. Ta duash Zotin me gjithë mend,
me gjithë zemër, me gjithë shpirt, me tërë forcën; ta duash Jezusin e t’i shërbesh.
Këtu, në Romë, kemi, për shembull, “Shtëpinë e qetë”, që u krijon mundësinë të flejnë
rehat 76 njerëzve pa strehë, të flakur në rrugë të madhe. Mund të flejnë e të hanë
tek ne. Kemi, sidomos, Adhurimin e përhershëm, ditë-natë, 24 orë mbi 24 orë. Jezusi
është përherë realisht mes nesh: edhe ky, një nga mësimet e Nënë Terezës, mësim që
ajo e mori nga vetë Jezusi e na e dha edhe ne. Na e bëri krejt të qartë e të frytshëm.
Pyetje:
- Nënë Tereza ishte imcake; fizikisht nuk ta mbushute fort syrin, por kishte një
forcë tejet të madhe shpirtërore....
Përgjigje: - Po. Na thoshte
gjithnjë se forcën ia jepte Jezusi në të Shenjtnueshmin Sakrament. Vetë Krishti, në
një vegim, i tha: “Unë nuk mund të shkoj mes tyre, duhet të më çosh ti në gjirin e
popullit, në mes të të varfërve, të burgosurve, të të sëmurëve”.
Pyetje:
- Nënë Tereza thoshte se gërbula më e keqe, në Romë e në Nju Jork, për të mos
kujtuar skutat e botës, është vetmia....
Përgjigje: - Vetmia
e indiferenca. Unë kam punuar në Los Anxhelos, në Nju Jork e, së fundi, në Romë. I
kam parë të gjitha këto vende. Kam parë varfërinë më të thellë shpirtërore, që fshihej
në to. Në këtë shoqëri ka një hendek të thellë ndërmjet të pasurve e të varfërve.
Bota perëndimore vijon rendjen të përditshme, të ethshme. As ajo vetë s’e ka të qartë
cakun. E caku gjithnjë më shpesh, është vetmia! Herën e parë kur shkova nga Kalkuta,
në Los Anxhelos, për një muaj me radhë nuk munda të gjej asnjë të varfër. Por, sapo
kaloi muaji i parë, zbulova se atje kishte një varfëri të frikshme, shumë-shumë të
madhe. Gjatë dy vjetëve, që kalova atje, pashë gjëra, që nuk mendoja se ekzistojnë.
Preka me dorë indiferencën, ftohtësinë, vetminë, që është e gjithëpranishme në botën
e sotme. E këtë oqean mjerimi nuk mund ta zhdukim, nuk kemi forcë t’i kundërvihemi
ndryshe, veçse me lutje, me vetëflijim, me vepra mëshire.