Kushtimi i Bazilikës së Zojës së Madhe. Papa: ashtu si Maria, t’ia dhurojmë Krishtin
botës.
Sot, në Bazilikën Papnore romake të Shën Marisë së Madhe, ditën kur përkujtohet Kushtimi
i saj, u kremtua Mesha Pontifikale, e shoqëruar me shiun tradicional të petaleve të
bardha, në përkujtim të mrekullisë së dëborës. Prej këndej festa njihet edhe si Zoja
e Dëborës. Më 26 majin e kaluar Papa i priu këtu Rruzares Shenjte, me rastin e 150-vjetorit
të Bashkimit të Italisë, duke u kujtuar besimtarëve se ishin mbledhur në Shenjtëroren
më të lashtë të Perëndimit, kushtuar Nënës së Zotit.
Gjatë Meshës Pontifikale,
kryesuar nga kardinali Bernard Frensis Lou, Kryeprift i Bazilikës, në çastin kur
këndohej ‘Gloria’ – Himni i Lavdisë drejtuar Hyjit, një shi petalesh të bardha u resh
nga tavani, për të flauruar ngadalë mbi elterin e Rrëfimit: riti, sipas traditës,
të kujton dëborën, që flokoi mrekullisht mbi lagjen romake të Eskuilinit në pikën
e vapës së gushtit, shndërruar papritur në dimër të acartë. Ishte data 5 gusht e vitit
358. Në agimin e kësaj dite, Virgjëra Mari i qe dukur në ëndërr Papës Liberi, duke
e paralajmëruar për dëborën e duke e porositur të ndërtonte pikërisht aty, një Kishë.
Ati i Shenjtë e ndërtoi. Ishte kisha e parë e njohur me emrin ‘liberiane’, për nder
të Papës. Pikërisht mbi këtë tempull, të rrënuar nga stuhitë e moteve të mugëta, plot
luftëra e sëmundje shfarosëse, në shekullin V, Papa Siksti III lartoi Bazilikën
aktuale, për të përkujtuar përfundimin e Koncilit të Efezit. Ishte ky Koncil që, në
vitin 431, i rinjohu Marisë titullin Theotòkos, “Nëna e Zotit”. Po pse, ndërmjet
të gjitha grave, që u endën e vijojnë të enden në rrjedhë shekujsh nëpër rruzullin
tokësor - pyet Papa Benedikti XVI - Hyji zgjodhi pikërisht Marinë e Nazaretit? Shpjegimi
i Atit të Shenjtë: “Përgjigjja e kësaj pyetjeje fshihet në misterin e pamatshëm
të vullnetit hyjnor, por edhe Ungjilli vë në dukje një arsye të kësaj zgjedhjeje:
përvujtërinë e Marisë. Po, Zoti u tërhoq nga përvujtëria e Marisë, që e pranoi Krishtin
me fe e ia dhuroi botës me dashuri. Kjo është edhe thirrja jonë, misioni ynë, thirrja
e misioni i vetë Kishës: ta pranojmë Krishtin në jetën tonë e t’ia dhurojmë edhe botës,
që bota, përmes Tij, të shëlbohet” (Gjn. 3,17) (Lutja e Engjëllit tëTënzot,
8 dhjetor 2006). Benedikti XVI kujton se edhe Dante Aligeri, në ‘Komedinë
Hyjnore’, e pikërisht në Këngën e fundit të Parajsës, vë theksin pikërisht mbi përvujtërinë
e Marisë, për të cilën shkruan vargjet, që arrijnë një nga kulmet e letërsisë botërore:
“Virgjër e Nënë, ti bija e tënd Biri, / ti e përvujtë e e lartë përmbi krijesat të
tëra/… Pikërisht kjo Virgjër, e bekuar mbi të gjitha gratë, në ‘Magnificat’, thotë:
“Shpirti im madhëron Zotin… sepse shikoi me pëlqim mbi shërbëtoren e vet të përvujtë”.
Benedikti XVI shpjegon se Zotin e tërhoqi pikërisht përvujtëria e Marisë, që gjeti
hir para syve të tij. U bë, kështu, Nëna e Hyjit, figurë e model i Kishës, e zgjedhur
ndër popuj për të marrë bekimin e Zotit e për ta përhapur mbi gjithë familjen njerëzore. Po
vetë Maria – vijon të meditojë Papa – thua ia bëri vetes pyetjen pse Krishti deshi
të lindte në varfëri të plotë e nga një vashë e thjeshtë, si ajo? Duhet t’ia ketë
bërë. Për të marrë edhe përgjigjen, në një çast tejet tragjik, pasi e kishte mbyllur
në varr trupin e të Birit, të mbështjellë me çarçafin e vdekjes: “Atëherë
e kuptoi plotësisht misterin e varfërisë së Zotit. E kuptoi se Zoti ishte bërë i varfër
për ne, që të na pasuronte me varfërinë e tij plot dashuri, të na nxiste t’i vëmë
fre babëzisë së pangopur për pasuri, lakmisë së shëmtuar për pushtet, që shkaktojnë
luftëra, shkatërrime, mëri, përçarje. Ishte bërë i varfër, që të na bënte më njerëzor,
më të aftë për ta ndarë pasurinë me drejtësi e për të jetuar me frymën e dashurisë
për të afërmin”(Homelia, 1 janar 2009). Hyji deshi të ishte “Zoti-
me-ne”- pohon Papa – e deshi edhe të kishte një nënë, që është edhe nëna jonë, nënë
qiellore, por jo e largët: “Pikërisht pse është me Zotin e në Zotin, është
edhe fare pranë secilit nga ne. Na i njeh zemrat, mund të na i dëgjojë lutjet, të
na ndihmojë me mirësi amëtare... sepse, duke qenë Nënë e Birit, merr pjesë edhe në
pushtetin e Birit”(Homelia, 15 gusht 2005). Zoti, mbi të gjitha
gratë, zgjodhi Marinë për të përmbushur planin e tij hyjnor. E zgjodhi për një mision
të pashembullt: për të qenë Nënë e Birit të tij, të bërë njeri e, si pasojë, e ruajti
nga çdo mëkat i rrjedhshëm. Burim drite shpirtërore, shprese e ngushëllimi, ky mister: “Në
mes të provave të jetës e sidomos, të kontradiktave, që provon njeriu në shpirtin
e vet e rreth vetes, Maria, Nëna e Krishtit, na kujton se hiri është më i madh se
mëkati; mëshira e Zotit, më e fuqishme se e keqja, të cilën ajo di ta shndërrojë në
të mirë. E keqja nuk është aspak e huaj për ne: dashur pa dashur, e takojmë çdo çast,
na shfaqet me njëmijë mënyra e me njëmijë fytyra, në marrëdhëniet me të tjerët e në
ngjarjet e përditshme, duke na kujtuar se rrënja e saj është në zemrën e njeriut,
zemër e plagosur, e sëmurë, e paaftë për t’u shëruar vetë”(Lutja e Engjëllit
të Tënzot, 8 dhjetor 2010). Në se në zanafillë të çdo së keqeje, është rebelimi
kundër vullnetit të Zotit e vdekja merr në dorë sundimin, sepse liria njerëzore dorëzohet
përballë tundimeve të Djallit, kjo nuk do të thotë se Zoti e ka harruar planin e tij
të dashurisë e të jetës. Përmes rrugës së pajtimit – na siguron Benedikti XVI –
Ai lidh një besë të re e të amshuar, të cilën e vulos me gjakun e Birit të vet të
vetëm, që për t’u flijuar në shpërblim të mëkateve tona, “lindi nga gruaja”. Kjo grua,
Virgjëra Mari, përfitoi e para nga vdekja shëlbuese e të Birit e, që nga zënia, u
ruajt nga çdo njollë mëkati. Prandaj, me zemrën e saj të papërlyer, Ajo na thotë:
besojini Jezusit, Ai do të na shpëtojë.