Çelësi i fjalëve të Kishës: imazhi që kemi për Hyjin
Të dashur dëgjues, në emisionin e sotëm do të flasim për imazhin që kemi për Zotin,
Hyjin e Gjithëpushtetshëm. Në fakt, nuk mjafton të besojmë në Të, por duhet të
kuptojmë edhe se si Zoti punon në ne përmes drejtësisë e mëshirës. Për të folur
mbi këtë temë, duhet të nisemi nga mëkati, kuptimin e të cilit e kemi shpjeguar gjerë
e gjatë edhe më parë, në këtë cikël. Në kulturën fetare ekziston një bindje e dyfishtë:
mëkati është fyerje kundër Zotit dhe vuajtjet e më pasme janë pasojë e dënimit të
Tij. Me bindje të tilla s’bëjmë tjetër veçse zhvendosim te Zoti sjellje e ndjenja,
që u përkasin sjelljeve e ndjenjave tona. Le të përpiqemi të kuptojmë më thellë! Mëkati
nuk i bën asnjë lloj dëmi Zotit, nuk ia ul nderin e përsosmërinë, por siç thuhet në
Enciklikën “Gaudium et Spes” – “Gëzim e Shpresë”(13), është “përulje për vetë njeriun,
pasi e pengon të jetojë në plotësi”. Pasojë e mëkatit është dështimi i jetës sonë
personale dhe e marrëdhënieve me të tjerët, por meqenëse ai prodhon edhe largimin
nga Zoti, atëherë mund të thuhet se përbën “fyerje kundër Hyjit”. Shën Toma i Akuinit
saktëson se Zoti nuk fyhet, përveçse kur veprojmë kundër së mirës sonë dhe atë të
të afërmit. Duke u bërë protagonist i përhapjes së të keqes në botë, njeriu ndahet
nga Zoti, pengon planin që Ai e konsideron të shenjtë: të mirën në botë. Ideja
e dytë, sipas së cilës e keqja shkakton dënimin hyjnor, gjen konfirmim në shumë tekste
biblike, ku, përveç mëshirës, flitet edhe për drejtësinë e Zotit. Nuk është një çështje
e thjeshtë, pasi nëse flitet vetëm për mëshirën rrezikojmë të paraqesim një Zot indiferent
ndaj fatit të njerëzve, e nëse flasim vetëm për drejtësi rrezikojmë ta shndërrojmë
Zotin në një Hyj hakmarrës. Sidomos këtu, duhet të kemi parasysh kufizimet njerëzore
të arsyetimit tonë. Në ungjill, dishepujt, duke i treguar një person që kishte lindur
i verbër, pyesin Jezusin: “Rabi, Mësues, kush mëkatoi, ky apo prindërit e tij që leu
i verbët?” E Jezusi përgjigjet: “Nuk mëkatoi as ky, as prindërit e tij” (Gjoni 9,1-3).
Teksti thekson faktin se Zoti nuk hakmerret për mëkatet e njerëzve dhe paraqet veprën
e Krishtit, i cili ka ardhur të zbulojë një Hyj që nuk dëshiron vdekjen e mëkatarit,
por rilindjen e tij. Kur në Punën e Pendimit themi “me (mëkatet) kam bjerrë Parajsën
e kam merituar Ferrin” nuk duhet të projektojmë mekanizmin mëkat-dënim në imazhin
e Zotit, që kështu do të shkaktonte vetëm vuajtje e dhimbje. Kjo shprehje na shërben
që të mos e banalizojmë mëkatin, na kujton se falja kërkon pendesë të sinqertë e riparimin
e dëmeve që mund të kemi sjellë. Është njëlloj si të thoshim: duke mëkatuar kemi merituar
gjykimin dhe një botë larg nga plani i Hyjit. I kërkojmë Zotit të na dhurojë hirin
për ta pranuar faljen e Tij, për të komunikuar me gëzim miqësinë e pajtimin me Të.