2011-ը ՀԱՅ ՄԱՆՈՒԿԻ ՏԱՐԻ։ Հռչակուած Արամ Ա.ին Վեհափառի Կողմէ։ (Հայ Մանուկը և Աստուածաշունչը
պատրաստեց Հրայր Ճէպէճեան ՝՝Հայ մանուկի տարուան» առիթով՝՝)։
301 թուականին հայը ընդունեց քրիստոնէութիւնը` իբրեւ պետական կրօն եւ դարձաւ առաջին քրիստոնեայ
պետութիւնը: Սակայն կարիք զգացուեցաւ հայերէն գիրեր ունենալու, որպէսզի Աստուածաշունչը
թարգմանուի հայերէնի եւ հայը արմատանայ իր քրիստոնէական հաւատքին մէջ, եւ Աստուածաշունչի
թարգմանութիւնը կոչուեցաւ «Թագուհի թարգմանութեանց»: Աստուածաշունչի դերին եւ կարեւորութեան
մասին խօսելու համար պէտք է հիմք ունենաք պատմական իրողութիւններն ու ճշմարտութիւնները:
Եւ հոս կ՛արժէ անդրադառնալ հայերէնով տրուած անունին` Աստուածաշունչ, այսինքն` Աստուծոյ
շունչը, իսկ պարզ է այն, որ շունչը կեանք է, առանց որուն` կարելի չէ ապրիլ: Եթէ հայ
մանուկը պիտի դաստիարակենք Աստուածաշունչով, ուրեմն Աստուծոյ շունչը պիտի սրսկենք անոր
վրայ, անոր հոգիին եւ մատղաշ կեանքին մէջ պիտի սերմանենք Աստուծոյ շունչը: Իսկ ո՞վ
պիտի ընէ այս մէկը. ծնողք, մեծ ծնողք, ընտանեկան յարկ, եկեղեցի եւ դպրոց: Իրարու առնչուած
եւ իրարմով ամրապնդուող օղակներ, որոնք պիտի կազմեն մանուկին քրիստոնեայ դաստիարակութեան,
այլ խօսքով` Աստուածաշունչի դաստիարակութեան հիմերը: