W Ain Karem palestyńscy chrześcijanie i pielgrzymi uczcili miejsce narodzin św. Jana
Chrzciciela. Historia sanktuarium z naturalną grotą, gdzie według tradycji znajdował
się dom rodzinny świętych Elżbiety i Zachariasza, sięga czasów bizantyńskich. Obecny
kościół został odbudowany w drugiej połowie XVII wieku przez franciszkanów, stróżów
sanktuarium.
W sanktuarium narodzin Prekursora Zbawiciela Mszę świętą celebrowali
najpierw proboszczowie z parafianami z Jerozolimy i Betlejem. Swoją modlitwą nawiązali
do wielowiekowej obecności wspólnoty chrześcijańskiej, która została przerwana w 1948
r. po wypędzeniu wszystkich palestyńskich Arabów z miasteczka i okolicy.
Odpustowej
Eucharystii przewodniczył o. Artemio Vítores, wikariusz Kustodii Ziemi Świętej. W
homilii w oparciu o teksty Pisma Świętego ukazał św. Jana jako „człowieka o wyjątkowej
odwadze, proroka Bożego i oddanego całkowicie na służbę Chrystusowi prekursora”.
Pierwsze
nieszpory uroczystości były sprawowane w sanktuarium św. Jana na Pustkowiu, które
w tym roku obchodzi 100-lecie obecności franciszkanów. Obok Nawiedzenia św. Elżbiety
i Narodzin św. Jana jest to trzecie sanktuarium w Ain Karem poświęcone Janowi Chrzcicielowi
i jego rodzicom Zachariaszowi i Elżbiecie.
W połowie XIX wieku łaciński patriarchat
Jerozolimy zakupił ruiny kościoła z czasów krzyżowców. W 1911 r. posiadłość została
ostatecznie odsprzedana franciszkanom. Stara nazwa arabska Ain el-Habìs, czyli „źródło
pustelnika”, nawiązuje do wielowiekowej tradycji wspominającej w tym miejscu lata
pustelniczego życia Prekursora. Malowniczo położony w górskim krajobrazie franciszkański
klasztor powstał przy naturalnej grocie, gdzie Elżbieta miała schronić się ze swoim
synem przed siepaczami Heroda. W tej grocie, jak głosi tradycja, Jan spędził lata
swojej młodości, karmiąc się „szarańczą i miodem leśnym” (Mt 3,4) oraz pijąc z naturalnego
źródła, obfitującego w wodę do naszych czasów.