Në audiencën e përgjithshme, duke folur për Elinë, Papa theksoi: ku zhduket Zoti,
njeriu bëhet skllav i ideologjive dhe i nihilizmit.
(15.06.2011 RV)Pushtetit të pakufishëm të Zotit, njeriu duhet t’i përgjigjet
me dashuri të pakufishme: është ftesa, që Papa u drejtoi sot besimtarëve në audiencën
e përgjithshme, mbajtur në Sheshin e Shën Pjetrit, në Vatikan. Në qendër të katekizmit,
figura e Elisë Profet. Benedikti XVI kujtoi se në kohën kur Izraeli po i nënshtrohej
joshjeve të idhujtarisë, Elia e vuri popullin e vet përballë së vërtetës, duke e rikthyer,
kështu, në rrugën e shpëtimit. E kjo - vërejti Benedikti XVI – na kujton se edhe sot,
atje ku Zoti zhduket, njeriu bëhet skllav i ideologjive, rob i nihilizmit.
Feja e vërtetë
dhe idhujtaria! Në audiencën e përgjithshme, Benedikti XVI i vuri ballë për ballë,
përmes ballafaqimit të figurave simbol: Elisë mënjanë e ndjekësve të idhullit Baal,
në anën tjetër, në Izraelin e shekullit IX para Krishtit. Duke folur lirisht, jashtë
tekstit zyrtar, Papa shpjegoi se edhe sot, ashtu si trimijë vjet më parë, njeriu,
kur largohet nga Zoti, bëhet skllav: “Atje ku zhduket Zoti, njeriu
bie nën skllavërinë e idhujtarive, siç e treguan, në kohët tona, regjimet totalitare
me skllavërinë e tyre idhujtare e si vijojnë ta tregojnë disa forma të nihilizmit,
që e bëjnë njeriun rob të idhujve e skllav të idhujtarive”. Papa kujtoi,
kështu, se në kohët e Elisë, në Izrael ishte krijuar një situatë, e cila ia kishte
hapur në të dyja kanatat portat sinkretizmit, prirjes për të pajtuar elemente filozofike
e fetare, që u përkasin kulturave krejt të ndryshme. E prandaj, njëkohësisht me Zotin
e vërtetë, populli adhuronte edhe zota të rremë, si Baali. Pikërisht për t’i çjerrë
maskën një marrëzie të tillë e një sjelljeje të tillë mashtruese, Elia mbledh popullin
e Izraelit mbi Malin Karmel dhe i kërkon të zgjedhë një herë e mirë: ose Zotin,
ose Baalin. E këtu - vërejti Papa – zbulohet para syve të të gjithëve, kotësia e
idhullit: “Adhurimi i idhullit, në vend që ta shtyjë zemrën njerëzore drejt
Alteritetit, drejt marrëdhënieve çliruese, që krijojnë kushtet për të dalë nga hapësira
e ngushtë e egoizmit e për të hyrë në përmasat e dashurisë e të dhurmit reciprok,
e mbyll në rrethin e ngushtë e dëshpërues të kërkimit të vetvetes. E mashtrimi arrin
deri atje, sa ta detyrojë njeriun që, duke adhuruar idhullin, të kryejë veprime të
skajshme, në përpjekjen e kotë për t’ia nënshtruar vullnetit të vet”. Krejt
e ndryshme sjellja e Elisë. Profeti i drejtohet Zotit, duke e quajtur Hyji i Etërve,
për të kujtuar, kështu, premtimet hyjnore dhe historinë e Besëlidhjes, që e bashkoi
Zotin me popullin e vet. Elia lutet, që Izraeli të vihet ballë për ballë me të vërtetën
e të bëjë zgjedhjen përfundimtare: të ndjekë vetëm Zotin. Lutje tejet aktuale, kjo: “Pushtetit
të pakufishëm të Zotit, besimtari duhet t’i përgjigjet me dashuri të pakufishme, të
plotë, me të gjithë jetën, me të gjitha forcat, me gjithë zemër. E pikërisht për
kthimin e zemrës së popullit të vet kah Zoti, lutet Profeti”. Në përfundim,
Papa pohoi, përmes shembullit të Elisë, cili është qëllimi i vërtetë i lutjes: “Qëllimi
i parë i lutjes është pendimi, kthimi i zemrës: zjarri i Zotit, që e shndërron zemrën
tonë e na bën të aftë ta shohim atë të Lumin e kështu të jetojmë si dëshiron Ai; të
jetojmë për Të e për tjetrin”. Adhurim i vërtetë – shtoi Papa - do të
thotë t’ia dhurosh Zotit e të afëmit gjithë vetveten. Adhurimi i vërtetë është dashuri,
që nuk e shkatërron njeriun, por e shndërron. Në çastin e përshëndetjeve drejtuar
shtegtarëve, Papa kujtoi në mënyrë të veçantë Misionarët e Misionaret e Zojës Ngushëlluese
si dhe Bijat e Provanisë Hyjnore, mbledhur në kapitujt e tyre të përgjithshëm. Më
pas, një përshëndetje shumë të përzemërt, të rinjve: “Të dashur të
rinj, për shumë nga moshatarët tuaj filluan pushimet verore, ndërsa për të tjerët,
është kohë provimesh. Ju ndihmoftë Zoti ta jetoni këtë kohë me paqe e me entuziazmin
e fesë”.