Okruchy Ewangelii: Czwarta niedziela wielkanocna

Owce postępują za nim, ponieważ głos jego znają

Posłuchaj:

1. Na różne sposoby wyobrażali sobie Izraelici oczekiwanego Mesjasza. Jedni opisywali go przede wszystkim jako przywódcę, który wyzwoli naród spod obcej okupacji i przywróci mu upragnioną wolność; inni widzieli w nim, zgodnie z tekstami proroka Izajasza, cierpiącego i pokornego Sługę; jeszcze inni ukazywali go jako Dobrego Pasterza, który zgromadzi w jednej owczarni rozproszone owce.

Te ostatni obraz dominuje w dzisiejszej Ewangelii: „Kto (…) wchodzi przez bramę, jest pasterzem owiec. Temu otwiera odźwierny, a owce słuchają jego głosu; woła on swoje owce po imieniu i wyprowadza je. A kiedy wszystkie wyprowadzi, staje na ich czele, a owce postępują za nim, ponieważ głos jego znają” (J 10,2-4).

Jeśli chcielibyśmy wskazać na jakąś szczególną cechę, która odróżnia Dobrego Pasterza od złodzieja i rozbójnika, trzeba zwrócić uwagę przede wszystkim na to, że Dobry Pasterz zna doskonale swoje owce i zwraca się do nich po imieniu. Ale też owce ufnie idą za nim, ponieważ rozpoznają jego głos.

2. Tradycyjnie w czwartą niedzielę wielkanocną modlimy się do Dobrego Pasterza, by spośród swojej trzody ciągle wybierał i powoływał niektóre osoby do kapłaństwa bądź do życia konsekrowanego. By ukazać, jak zmieniła się sytuacja w tym względzie, zwłaszcza w Europie, w ostatnich dwóch wiekach, wspomnę historię św. Jana Nepomucena Neumanna. Urodził się w 1811 r. w Czechach. Od wczesnej młodości słyszał głos Dobrego Pasterza wzywający go do kapłaństwa. Wstąpił do seminarium, wykazywał duże zdolności intelektualne i prowadził głębokie życie duchowe, zapowiadał się jako doskonały ksiądz. Jego biskup zdecydował jednak, że przynajmniej przez pewien czas nie będzie święcił w swojej diecezji nowych kapłanów, bo było ich zbyt dużo jak na potrzeby wspólnoty diecezjalnej. Neumann się nie poddawał. Napisał do niektórych biskupów w Europie (znał bowiem wiele języków i mógłby posługiwać w różnych krajach); ale wszyscy odpowiedzieli, że nie potrzebują nowych księży. Wtedy Neumann zdecydował się wyjechać do Stanów Zjednoczonych i dopiero tam otrzymał upragnione święcenia, po których rzucił się w wir pracy duszpasterskiej. Wyróżniał się przykładnym życiem, gorliwością, modlitwą, tak że z czasem został nawet biskupem Filadelfii. Zmarł na zawał serca w wieku 48 lat. Papież Paweł VI najpierw go beatyfikował, a później kanonizował.

3. Trochę trudno nam uwierzyć w to, że zaledwie półtora wieku temu niektórzy biskupi mówili o „nadmiarze” księży. Dzisiaj w Europie (i nie tylko) widzimy opustoszałe seminaria, parafie bez duszpasterzy, zamknięte szkoły katolickie i klasztory. Z niepokojem patrzymy ku przyszłości, a jednak nie możemy ulegać zniechęceniu i zwątpieniu, bo przecież to Jezus, Dobry Pasterz, wzywa młodych ludzi do szczególnej służby. Kiedy wspominam mój pobyt w Seminarium Płockim, przypominam sobie często cytat z Ewangelii św. Jana, umieszczony w kaplicy seminaryjnej: „Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem” (15,16).

Dlaczego – pytamy – współczesny młody człowiek często nie słyszy albo nie odpowiada na wezwanie Jezusa? Nie podejmując szczegółowej analizy tej kwestii, na jedną jednak rzecz chciałbym zwrócić uwagę. Kiedy błogosławiony Ojciec Święty Jan Paweł II przyjmował biskupów jednego z krajów zachodnich, narzekających na brak powołań, zapytał: Co wy robicie, żeby tę sytuację zmienić? Jakie wykazujecie inicjatywy? Dzisiaj można te pytania rozszerzyć i skierować je do nas wszystkich. Co robimy, jako ludzie wierzący i praktykujący, by pomóc młodym ludziom odpowiedzieć na wezwanie Jezusa? Sprawa powołań zależy, w jakiejś mierze, od nas wszystkich, od duchownych i świeckich.

Pisał ks. Tadeusz Król: „Powołanie rodzi się z daru łaski powołania i wysiłku ludzkiej woli. Jeśli łaska zostanie odrzucona w sposób świadomy, wtedy istnieje odpowiedzialność przed Bogiem” (Okruchy serca, Płock 2002, s. 336). Jest to sprawa między Bogiem i konkretnym człowiekiem, ale każdy z nas swoją codzienną postawą i modlitwą ułatwia bądź utrudnia młodym ludziom ze swojego środowiska odpowiedź na Boże wezwanie.

ks. Waldemar Turek