E Hëna e Engjëllit të Pashkëve rrëfen se misteri i Krishtit të Gjallë përuron një
jetë plotësisht të re.
Kremtimi i Pashkëve liturgjikisht zgjatet gjithë javën, këtë javë, e cila dikur quhej
“In Albis”. Besimtarët vijojnë të kremtojnë edhe të hënën pas Pashkëve, që njihet
me emrin e Hëna e Engjëllit, duke e zgjatur kështu festën, gëzimin e së Kremtes më
të madhe të vitit. Sot e Hëna e Engjëllit është bërë më tepër festë profane, ka
marrë formën e një shetitjeje jashta qytetit e cila, për ata që i kanë kremtuar siç
duhet Pashkët, është gjë e bukur, është vijim i gëzimit të festës së ngjalljes. Por
për ata që nuk kanë kremtuar kurrfarë Pashkësh, kurrfarë feste fetare, kjo e hënë
sigurisht është e zbrazët e pa kuptim, sepse do të thotë të festosh në një ditë që
nuk dihet se çka përkujton. Ndërsa për të krishterët edhe ky gëzim njerëzor
bën pjesë në gëzimin e Ngjalljes. Konkretisht, nga ana liturgjike, vijon kumtimi
i Ngjalljes, që këtë herë vjen nga Engjëlli, i cili u duket grave, e prej këndej dita
merr emrin e Hëna e Engjëllit. Java pas Pashkëve, të cilën sapo e kremtuam, quhet
in Albis, sepse të posapagëzuarit këtë javë visheshin me të bardha – e in albis do
të thotë “me të bardha” – deri sot, në të dielën ‘in Albis’. Të gjitha 50 ditët
e kohës së Pashkëve, që shkon deri për Rrëshajë s’janë tjetër, veçse zgjatje e Pashkëve.
E në të vërtetë, e gjithë koha e Pashkëve deri në Rrëshajë në lashtësi quhej e Rrëshajëve,
dmth festa e Rrëshajëve ishte festa e 50 ditëve e jo e ditës së 50-të. E gjithë kjo
kohë është kohë e përgatitjes për Rrëshajë. E si duhet të përgatitemi? Kisha na
e jep shembullin duke na vënë në buzë këtë lutje të vazhdueshme: “Eja, eja Shpirti
Shenjt! Eja, Shpirti Krijues! Eja! Vetëm se ne shpesh herë themi eja, eja, e nuk e
kuptojmë ç’po kërkojmë. Ose themi: Eja Shpirti Shenjt, veç mos prek gjë në jetën time,
mos më ndrysho asgjë. Që të përgatitemi për Rrëshajë, duhet ta lëmë Shpirtin Shenjt
të lirë që të ndërhyjë si të dojë në jetën tonë, e në se i duket e nevojshme, të bëjë
edhe ndryshime. Shpirti Shenjt është Vetja e tretë e Trinisë, në lidhje trinitare
të njëllojtë me Atin e Birin. Para Krishtit konceptohej pak a shumë si forcë, si rrezatim
i Perendisë, një mënyrë për ta bërë të pranishëm Zotin. Me Krishtin kemi dëftimin
e plotë të Trinisë e prej këndej, edhe të Shpirtit Shenjt, i cili është i dërguar,
që dëshmon, që udhëheq drejt së vërtetës së plotë. Këto janë tiparet e vetjes. Sigurisht
nuk kemi figurat. Bibla flet për Shpirtin Shenjt përmes figurës së erës, të ujit,
të zjarrit, të aromës së këndshme, ose edhe të pëllumbit, sepse ndryshe nuk mund ta
përfytyrojmë. Është një realitet pastërtisht shpirtëror. Teologjikisht Shën Agostini
thotë se është dashuri e personifikuar ndërmjet Atit e Birit. Në se Zoti është dashuri,
Shpirti Shenjt është pikërisht lidhja ndërmjet Atit e Birit, lidhja e dashurisë. Kudo
arrin Shpirti Shenjt, arrin dashuria. E ne kemi tepër nevojë për Të. Sa mirë do
të ishte sikur njerëzit ta ndjenin nevojën për praninë e Shpirtit Shenjt edhe për
të jetuar si njerëz. Martesa, për shembull, që është sakrament dashurie, nuk mund
të jetohet, në se në një mënyrë a në një tjetër nuk është e pranishme dhurata e Shpirtit
Shenjt, që është dhuratë e Zotit e e pajis njeriun me aftësinë të dhurojë vetveten
si në martesë, ashtu edhe në mjediset tjera të jetës. Oh, sa mirë do të ishte sikur
ne ta njihnim më mirë Shpirtin Shenjt, ndoshta kështu jeta do të ishte më pak monotone
nga ç’është tani, sidomos për të krishterët.