Shtypshkronja e Vatikanit boton meditimet për Udhën e Kryqit, që do të kryesohet nga Papa, në Koloseum.

(15.04.2011 RV)Njeriu, me zemrën e tij të ngushtë, i pushtuar i tëri nga dëshira për të jetuar sa më mirë e sa më gjatë, është në qendër të vëmendjes në meditimet e shkruara nga Nëna Rita Piçione, për Udhën e Kryqit, që do të kremtohet të Premten e Madhe, në Koloseum, kryesuar nga Papa Benedikti XVI.
Në meditimet, që nesër do të jenë në librari, rregulltarja agostiniane dëshiron t’u flasë njerëzve që besojnë e që nuk besojnë, që ia hapin zemrën së vërtetës e që ia mbyllin; atyre, që i duan e i ndihmojnë të varfërit e edhe atyre që, pa turp e pa frikë, e shfrytëzojnë çiltërsinë e të vegjëlve e të ligështve, për të kënaqur kotësitë e tyre, për të ngopur zemrën e tyre, që nuk ngopet kurrë! Për autoren-rregulltare, Udha e Kryqit nuk merr fund me kryqëzimin e Zotit mbi Malin e Rrashtës. Zoti vijon të kryqëzohet në bijtë e vet, që persekutohen në të katër anët e botës, në njëmijë forma e mënyra. Zoti vijon të kryqëzohet, sa herë forcat e errëta sulen me tërbim kundër Kishës së tij.

E shikojmë cakun, ku duhet të arrijmë, por ndërmjet nesh e cakut është deti i trazuar i këtij shekulli... prandaj erdhi ndër ne Ai, drejt të cilit ishim nisur…e na solli me vete edhe drurin, ku mund të kapemi fort, për të kapërcyer detin në stuhi. Sepse askush nuk mund ta kalojë detin e këtij shekulli, pa u kapur më parë mbi kryqin e rëndë të Krishtit. Janë këto fjalë të Shën Agostinit, kyçi që hap portën e 14 stacioneve të Udhës së Kryqit, shkruar nga Nënë Rita Piçione për kremtimin e së Premtes së Madhe në Koloseum.
Reflektimet e Nënë Ritës na kujtojnë se udha drejt Kalvarit është udhë prove për jetën e çdo njeriu. Për njeriun që, i fshehur pas maskave, tallet me të vërtetën. Nuk do ta njohë, sepse dëshira për të arritur suksesin e verbon aq, sa ta mbytë zërin e ndërgjegjes, që e fton të jetojë ndershmërisht. Për atë, që parapëlqen një jetë të zbrazët, pa vlera; që i bindet instinkteve, çrregullimeve të zemrës, pa pyetur se në këtë botë jetojnë edhe njerëz të tjerë, të varfër e të ligësht, të cilët kanë nevojë për një fjalë të mirë, për një dorë, e cila shtrihet drejt tyre, për një buzëqeshje.
Por s’ka njeri që të shpëtojë nga ora e kryqit! Ajo vjen për të gjithë. E atëherë njeriu pushtohet nga ankthi, nga tundimi për të ikur sa më larg Golgotës, për të shpëtuar nga frika, që ia pushton zemrën, në çastet kur gjymtyrët ndjejnë depërtimin e akullt të gozhdave…
Prekës, meditimi i Stacionit të parë, në të cilin Pilati dyshon fort mbi identitetin e Jezusit e nuk është në gjendje të përcaktojë kush është ai, që rri para tij: Njeri a Zot? Ua vë veshin fjalëve të Tij, po nuk arrin të kuptojë se njeriu i gjakosur, i pështyrë, i rrahur në kamxhik nga të vetët, është dëshmitari më i madh i së Vërtetës. Prandaj Pilati del disa herë jashtë, ku judenjtë presin vendimin e tij. Nuk del për judenjtë, del sepse kërkon të ikë nga një gjykim i tillë, kaq i jashtëzakonshëm, kërkon të ikë, sidomos, nga vetvetja. Në shpirtin e tij luftojnë dy forca: zëri i ndërgjegjes, që e fton ta njohë të Vërtetën e zëri, që vjen nga jashtë, që e fton ta kryqëzojë këtë të Vërtetë. E ai dëgjon zërin, që vjen nga jashtë.
Kështu zëri, që vjen nga jashtë, e mbyt thirrjen e ndërgjegjes, pa menduar se brerjet e saj nuk e lënë njeriun të qetë deri në fund të fundit. E Nënë Rita nuk gjen fjalë më të përshtatshme, se ato të Shën Agostinit, për t’i folur njeriut të ditëve tona: “Mos dil jashtë! Ktheju në shpirtin tënd, sepse pikërisht në shpirtin tënd banon e vërteta!”.
Udha e Kryqit vijon e në meditimet bëhet gjithnjë më shumë protagoniste zemra njerëzore, shpesh herë tejet e ngushtë, që përkundet në ëndrra të kota e kalimtare, që ka sy për të parë vetëm vetveten, që lufton vetëm për mirëqenien e vet, që nuk e ka për gjë të shkelë me këmbë mbi zemrat e të tjerëve (Stacioni II). E pikërisht një zemre të tillë, të verbër, që nuk e shikon, as nuk do ta shikojë dorën e të varfërit, shtrirë në shekuj në gjestin e lypjes së një kafshate, në udhëkryqet e Planetit, i jep mësim Jezusi, kur rrëzohet për herë të parë nën peshën e rëndë, të padurueshme të kryqit, që mbart të gjitha mëkatet e botës. Kështu, në se në rrëzimin e parë (Stacioni III) mund të shohim ligështinë njerëzore, të ngërthyer mbi pushtetin hyjnor; në rënien e dytë Jezusi jep mësimin e durimit e në vijim, barra e kryqit, që rëndon gjithnjë më shumë, sa më tepër Krishti i afrohet Kalvarit (Stacioni VII) bëhet simbol i persekutimit kundër Kishës, dje e sot. Persekutim, që i mbyt të krishterët, në emër të një Zoti, i cili nuk e di ç’është dashuria; që i vret, sepse zërit të mëshirës, di t’i përgjigjet vetëm me klithmën e çjerrë të urrejtjes; që i kryqëzon, sepse në vend të butësisë e të ëmbëlsisë, di të përdorë vetëm dhunën. Rrëzimi i tretë nën barrën e kryqit është ftesë për të mos hequr dorë nga kjo udhë, për të mos u lëkundur, në çastin e provës, për të ndenjur gjithnjë me Krishtin e në Krishtin.
Në takimin e Jezusit me gratë e Jeruzalemit (Stacioni VIII) ndjehet fort thirrja për të qarë, për t’i larë me lot mëkatet tona, ambiciet tona, tradhtitë tona, rebelimet tona e për të provuar, mbi plagët tona, balsamin e kthimit në rrugën e Zotit. Stacioni i fundit i Udhës së Kryqit, i XIV, na çon pranë Krishtit në çastin kur zbret në varr. Duhet t’i afrohemi në majë të gishtave, jo duke ecur, po duke besuar, shkruan Nënë Rita, jo me hapat e trupit, por me hapat e zemrës së çliruar nga mëkati.