“Другі Ватыканскі Сабор - компас ІІІ тысячагоддзя”. Экуменічны рух. Выпуск 13
Традыцыйна ў аўторкі
наша праграма прапануе слухачам цыкл прысвечаны спадчыне Другога Ватыканскага Сабору.
Сёння гаворка пойдзе пра экуменізм.
Усе хрысціяне згоджаюцца з тым, што падзелы
паміж рознымі веравызнаннямі супярэчаць волі Хрыста і з’яўляюцца скандалам для свету.
Але як аднавіць страчанае адзінства? Можа здавацца, што энтузіязм, выкліканы Другім
Ватыканскім Саборам, сёння паменшыўся. Сапраўды, падзелы паміж Касцёламі павялічваюцца.
Яны часта звязаныя з рознымі ацэнкамі такіх маральных пытанняў як гомасексуалізм,
эўтаназія, штучнае апладненне і гд.
Мы не можам імкнуцца да экуменічнай ўтопіі,
але таксама не можам забывацца пра малітву Пана: “Каб усе былі адно”. Экуменізму,
аднак, не дапамагае той, хто выбіраючы ілюзорны шлях напрамкі, абвяшчае, што ўсе рэлігіі
па сутнасці аднолькавыя і кожная мае сваю праўду. Але праўда толькі адна, гэта Езус
Хрыстус. І Другі Ватыканскі Сабор сцвярджае ясна: што “паўнату збаўчых сродкаў можна
атрымаць толькі ў каталіцкім Хрыстовым Касцёле, які з’яўляецца паўсюднай прыладай
збаўлення”. (Unitatis redintegratio n.3)
Гэта не азначае, што католік лепшы
ад некатоліка. Сабор сцвярджае, што хоць Каталіцкі Касцёл мае ў сваім распараджэнні
ўсе сродкі ласкі, “яго члены не карыстаюцца імі ў сваім жыцці з належнай стараннасцю”
(4). Можа здарыцца, што чалавек з невялікімі сродкамі можа быць бліжэй Евангелля чым
той, хто мае шматлікія сродкі ў сваёй руцэ.
Тут трэба нагадаць аб адным з экуменічных
прынцыпаў Сабору: “Няхай ўсе вызнаўцы Хрыста памятаюць, што тым больш будуць садзейнічаць
справе еднасці хрысціянаў... чым больш будуць імкнуцца весці беззаганнае жыццё ў духу
Евангелля” (7). “Гэтае навяртанне сэрца... разам з малітвамі аб еднасці хрысціянаў,
- чытаем ва “Unitatis redintegratio”, - трэба прызнаць душой ўсяго экуменічнага руху”
(8). Мы павінны ўдзельнічаць ў гэтым руху так, як быццам бы ўсё залежала ад нас, але
чакаць вынікаў, як быццам бы ўсё залежала толькі ад Бога.