Медыйная адказнасць. “Другі Ватыканскі Сабор - компас ІІІ тысячагоддзя”. Выпуск 12
Традыцыйна ў аўторкі
наша радыё прапануе слухачам цыкл прысвечаны спадчыне Другога Ватыканскага Сабора.
Сённяшняя тэма – сродкі масавай камунікацыі і іх выкарыстанне.
Фэдэрыко Фелліні
(славуты італьянскі рэжысёр) сказаў: калі нарадзілася кіно, Касцёл лічыў яго творам
сатаны і калі ў канцы Касцёл адкрыў, што кіно можа быць добрай рэччу, яно ўжо ператварылася
ў працу сатаны. Другі Ватыканскі Сабор аднак не зрабіў гэтай памылкі і ў дэкрэце “Inter
mirifica” сцвярджае: “Касцёл безумоўна прызнае, што гэтыя сродкі пры адпаведным выкарыстанні
аказваюць чалавецтву вялікую паслугу.... але ведае таксама, што людзі могуць іх выкарыстоўваць
насуперак намерам Боскага Стварыцеля з крыўдаю для сябе”. (2)
Сабор адзначае
неабходнасць з чыстым сумленнем выкарыстоўваць сродкі масавай інфармацыі, асабліва
ў адносінах да двух, асабліва спрэчных пытанняў. Першае з іх тычыцца навуковых даследаванняў
і распаўсюджвання навін. Інфармацыя павінна не толькі адпавядаць фактам, але і паважаць
правы і годнасць чалавека. Сёння, каб звярнуць увагу грамадскасці, масс-медыя ў асноўным
засяроджаны на сенсацыйных навінах. Таму варта ўзгадаць заяву Другога Ватыканскага
Сабоу, “каб спосаб уздзеяння быў прыстойны i сумленны..... бо не кожнае веданне карысна,
“а любоў будуе” (5). Гэта, вядома, не азначае, што мас-медыі не павінны больш ажыццяўляць
сацыяльны кантроль.
Другое пытанне “датычыць узаемадносін паміж т.зв. правамі
мастацтва і нормамі маральнасці” (6). Дэкрэт “Inter mirifica” сцвярджае, што прымат
маральнай нормы пераўзыходзіць усе формы чалавечай дзейнасці, у тым ліку і мастацтва.
Гэта не праўда, што тыя, хто прысвячае сябе мастацтву, павінны “дазваляць сабе больш”.
З адсутнасці этычных нормаў могуць нараджацца толькі рэчы, якія пазбаўлены рэальнай
глыбіні, абмежаваныя толькі да правакацыі.
Жаданне Другога Ватыканскага Сабору
заключаецца ў тым, каб для вырашэння вышэй згаданых пытанняў, існавалі падрыхтаваныя
“святары, законнікі і свецкія асобы, якія з кампетэнтнасцю, прафесійнай і маральнай,
умелі выкарыстоўваць сродкі камунікацыі, сёння яшчэ больш, чым калі небудзь”.