Krishtlindja është tashmë tek porta, por njerëzimi e posaçërisht ai i perëndimit rrezikohet
ta kremtojë këtë solemnitet duke harruar protagonistin: Jezu Krishtin. Rrezikohemi
të bëjmë e të kremtojmë festën, pa Atë që e ka festën, sepse Krishtlindja po bëhet
gjithnjë më shumë pikërisht kështu: festë në të cilën mungon Ai që kremtohet, do të
thotë Krishti Fëmijë. Shikojmë si përhapet gjithnjë më shumë një mendësi, që i jep
Krishtlindjes kuptim krejt të ndryshëm nga ai që ka vërtetë, duke u zhveshur, zbrazur
e zëvendësuar me elemente që nuk kanë të bëjnë fare aspak me thelbin e mesazhit të
Lindjes së Krishtit. Në të vërtetë në këto dukuri shfaqet shekullarizmi e laicizmi
që nuk duan shenja fetare shpirtërore në jetën publike në shoqëri e madje e luftojnë
atë private të njerëzve e bashkësive.. Po si duhet të veprojmë, për ta lëshuar
plotësisht veten në dorën e Provanisë Hyjnore? Fjala e Zotit është mjeti më
i përshtatshëm e më i mirë, është mjeti i parë; i dyti është Eukaristia, por tek Eukaristia
arrihet pasi ta kesh zbuluar se kush është Jezusi. Prej këndej detyra e parë është
kumtimi, predikimi, por jo një predikim i përgjithshëm, që nuk i prekë fare zemrat
e njerëzve. E këtu dëgjohet zëri i Shën Pali Apostullt, që na kujton se duhet të rinisemi
nga kerygma. Kerygma do të thotë ta dëgjosh përsëri lajmin më të rëndësishëm, që përmbledh
në vetvete të gjitha lajmet e tjera të mëdha të historisë së shëlbimit: Krishti vdiq
për mëkatet e mia, u ngjall për shfajësimin tim. Ndërsa për ne, që jetojmë në një
shoqëri, e cila nuk është e krishterë, siç ishte dikur, në të cilën shkolla, familja
nuk u japin më fëmijëve edukatë fetare e shpirtërore, feja nuk mund të lulëzojë vetvetiu,
dalë-nga- dalë. Duhet nxitur. E Shën Pali na kujton se feja lind vetëm në praninë
e këtij kumti. Gjithçka tjetër – katekizmi, morali, përshpirtëria – vijnë më pas,
për të edukuar një fe, që tashmë ka lindur në shpirt. Pra shën Pali na kujton feja
lind nga dëgjimi i këtij kumtimi. Po kujtojmë një frazë të Origjenit që thotë:
“Ç’vlerë ka për mua fakti që Krishti lindi një herë nga Maria në Betlehem, në se nuk
lind përmes fesë edhe në shpirtin tim? Si mund ta kuptojmë këtë frazë? Jezusi
lindi një herë historikisht, një herë të vetme, por mund të lindë përsëri përmes fesë
në shpirtin e njeriut, i cili – thoshte Shën Bonaventura – zë në shpirt dëshirën për
ta pranuar Krishtin në jetën e vet në një mënyrë të re. Ja: kështu Krishti mund të
lindë përsëri në këtë zemër, në këto zemra, në zemrat e ne të gjithëve: e këtë u uroj
të gjithë dëgjuesve, posaçërisht nëse janë besimtarë. Uroj, pra, të mos kënaqen me
një Krishtlindje, që nuk e ndjejnë në thellësitë e shpirtit, por ta shijojnë me fund
lindjen e Krishtit, që do të jetë burim i një gëzimi, ndoshta të panjohur deri më
tani... Ç’ mund t’u themi atyre, që kalojnë periudha të vështira në jetë, që
shikojnë t’u lëkundet feja, që janë në rrezik ta humbasin lidhjen me Zotin? Krishtlindja
na jep pikërisht një inkurajim të fuqishëm lidhur me këtë... na nxit të mendojmë se
Jezusi, një ditë, hyri në zemrën e njeriut, të çdo njeriu, që e kërkon të vërtetën,
dashurinë, jetën, lirinë, lumturinë... Atëherë duhet të kemi besim. Në se njeriu është
në kërkim të Zotit, në se Zoti nuk përjashtohet vullnetarisht nga jeta, nëse bëhen
përpjekje për ta njohur, për ta takuar, Jezusi është aq i mirë, aq i gatshëm, aq bujar,
aq durimtar me ne, sa ta gjejë vetë rrugën për të arritur në zemrat tona, për ta kremtuar
ditëlindjen e vet me ne, për të na mbushur me gëzimin e tij hyjnor, që vetëm Ai di
ta japë, pavarësisht nga vështirësitë shpirtërore, ekonomik ose nga mijëra trazira
të tjera, që nuk mungojnë kurrë në jetën e çdo njeriu. Pra, duhet t’ia hapin
zemrat shpirtit të Krishtit? Po, duhet të besojnë në Të, të besojnë fort se
Krishti Fëmijë nuk do të mungojë, por do të na trokasë në portën e zemrës sonë Natën
e Madhe të kësaj feste e në të gjitha netët e jetës sonë, të shpirtit tonë!