Më 13 dhjetor të vitit 1683 mendohet të ketë vdekur imzot Andrea Bogdani, kryeipeshkëv
i Shkupit, personalitet i shquar i Kishës dhe i kulturës shqiptare të shekullit të
XVII, i cili punoi shumë për popullin shqiptar: hartoi një gramatikë të shqipes, shkroi
shumë tekste për nevojat e mësimit shqip dhe u muar me mbledhjen e visari gjuhësor
popullor. Për këto vepra, siç shënon i nipi i tij, një tjetër prelat i madh i Kishës
shqiptare, imzot Pjetër Bogdani, i cili bashkë me selinë kryeipeshknvore, trashëgoi
edhe arkivin e të unxhit, “u tretën si kripa në ujë”, gjatë peripecive të panumërta
të jetës së autorit të veprës teologjike e prozës së parë origjinale në shqipe, “Çeta
e Profetëve”. Veprat, pra humbën, ndërsa imzot Pjetri ndiqej nga turku pushtues e
fshihej shpellash bashkë me faqet më të rëndësishme të arkivit të trashëguar nga imzot
Andrea Bogdani. Fat tragjik i letrave e i letrarëve shqiptarë, do të përsëritej në
shekuj.