Atë Bernardin Palaj OFM në përvjetorin e martirizimit
(8.10.2010 RV)Shfletojmë kalendarin për të përkujtuar sot më 8 dhjetor përvjetorin
e vdekjes së Atë Bernardin Palajt, françeskan shqiptar, martir i fesë katolike, poet,
folklorist, studiues i letërsisë e i historisë së kishës, një nga figurat më të ndritura
të asaj që njihet si "shkolla letrare e fretërve". Atë Bernardini lindi më 2 tetor
1894 në një familje me origjinë nga Shllaku.. Mësimet e para dhe të mesme i mori në
shkollën françeskane në Shkodër, ku u thirr nga Zoti për rrugën e meshtarisë në Urdhrin
e Fretërve të Vegjël. Pas mbarimit të shkollës së mesme, u nis për studime në Graz
të Austrisë, ku kreu filozofinë e teologjinë dhe u shugurua meshtar. U kthye menjëherë
në Atdhe, ku filloi veprimtarinë meshtarake e kulturore, duke shërbyer si famullitar
ndër fshatrat e vendlindjes. Krahas veprimtarisë meshtarake, nisi të mblidhte thesaret
e krijimtarisë gojore të popullit, gojëdhëna, këngë, doke, zakone. Atë Bernardinit
i takon merita e pamohueshme e mbledhësit të parë të epikës legjendare shqiptare.
Është ai që, së bashku me sivëllain, Atë Justin Rrotën, i dhuroi kulturës shqiptare
një nga brilantet më të ndritshëm: përmbledhjen e parë të Këngëve të Mujit e të Halilit.
Ishte viti 1939 kur përmbledhja “Kangë kreshnikësh e legjenda” pa për herë të parë
dritën e shtypit. Botoi shumë shkrime në shtypin klerikal të kohës, posaçërisht
në “Hyllin e Dritës” e në “Zanin e Shëna Ndout”, por edhe në gazetën “Tomori”. Palaj
ishte anëtar i Institutit të Studimeve Shqiptare që më 1940. Ka botuar edhe librat
"Prej burgut të jetës"; "Vorreve të flamurit", "Kuq e zi, "Mite, besime, legjenda"
(ribotuar pak vite më parë në Kosovë); "Kanuni i maleve" etj. Si shpërblim për
të gjithë këto merita, më 1947 u burgos. Pasi u torturua mizorisht, një ditë ogurzezë
të vitit 1947 më 8 dhjetor, u lidh shtrëngueshëm me tel të ndryshkur, që i hapi plagë
vdekjeprurëse e u flak nën shkallët e spitalit të burgut, ku dha shpirt mes dhimbjesh
të papërshkrueshme, shkaktuar nga tetanosi, si martir i fesë e dëshmor i lirisë. Ndërsa
mbytej e mohohej në atdhe, në mërgatën shqiptare për krijimtarinë e tij u interesua
vazhdimisht Ernest Koliqi, i cili botoi shumë shkrime të tij e për të. Në vitet
'30 Atë Bernardini shikohej si poeti që do të zinte vendin e Atë Fishtës, duke sjellë
një frymë të re moderne në letrat shqipe. Në vitin 2006, vit i 115- vjetorit të ditëlindjes
së tij, Atë Bernardin Palaj OFM është një nga kandidatët shqiptarë të martirizuar
nga komunizmi për t’u lartuar në nderimet e elterit! Për 15 vjet mblodhi rapsodi
në Malsi Nga viti 1919 - 1934 Atë Bernardini tërë kohën ia kushtoi mbledhjes
së rapsodive shqiptarë, që për 15 vjet punoi pa ndërprerë bashkë më Donat Kurtin ku
nisi botimin e këtyre rapsodive në fillim të Hylli i Drites që drejtohej nga Atë Gjergj
Fishta e për ti përfunduar ato në Tiranë, në botimin e dytë veprës së njohur VISARET
E KOMBIT këngë kreshnikë dhe legjenda. Në parathënën e këtij libri ndër të tjera
thuhet: “Këngët e vjetra”, që njihen prej malësorëve më emrin “Këngë kreshnike, Këngë
të moçme, Këngë lahute”, janë thesari i paçmueshëm i gjuhës. Që në fillim të këtyre
këngëve Atë Gjergj Fishta shprehet: “Ku ma ke edhe ndër litëraturë të kombëve të qytetnume
një përkthim me ngjyra më të gjalla, më shëmbëlltyra më të përshtatuna e më një burrni
më bujare ma fisnike e të njëzëshme”. Atëherë kur kihet parasysh se këto se u
thanë më lart shihet qartë se Atë Bernardini nuk ishte vetëm mbledhës i rapsodive,
por Ai i përpunonte ato në variante të ndryshme si poet i fuqishëm me një mjeshtëri
të rrallë pa prekur në freskinë origjinale që ato këngë ngërthenin në vete.
Çfarë
tha Fishta dhe cilat janë shtatë poemat e Atë Bernardinit Poeti Atë Bernardini
fillon dhe mbaron brenda viteve 1933 - 1942 ku shkroi shtatë poema epiko - lirike
me mbi 6000 vargje si dhe tri poezi, dy prej të cilave u botuan pas vdekjes se tij.
Keto shtatë u botuan në revisten “Hylli i Drites” sipas kësaj kronologjije: “Prej
burgut të jetes” - 1933 “Valet e një shpirti” - 1934 “Moskë - Alkazar” - 1937
“Vorreve të flamurit” - 1937 “Kuq e zi” - 1937 “Ndermjet të shën Gjergjeve”
- 1938 dhe “Kah nata e vetme” - 1941. Këto zgjuan kureshtjen e opinionit dhe
të studiuesve të letërsisë shqipe. Poeti Atë Gjergj Fishta duke e parë seriozitetin,
talentin, mjeshtërinë, gjuhën e pastër të këtij poeti thotë: Ky ka talent të madh
e njeh gjuhën shqipe me themel dhe shton se ky do të na kalojë të gjithëve. Këto
janë shtatë poemat e Atë Bernardinit të cilat qëndrojnë si vepra në vete, por që skalisin
portretin e poetit si një ndër skalitësit e fjalës, vargut dhe rinis shqiptare.
Etnograf
i mirëfillt Atë Bernardini zë një vend të merituar edhe në etnografinë shqiptare,
Ai botoi në Shkodër disa vepra etnografike: “Dokë e kanu në Dukagjin” - 1942 “Mite,
besime e legjenda” - 1943 “Dioqezi i Pultit” - 1943 dhe “Kanuni i maleve”
- 1944. Për Atë Bernardinin shkruan edhe studiuesi prof. Dr. Alfred Çapaliku në
veprën “Atë Bernardin Palaj - Jeta dhe Vepra” ku thotë se Ky e heton psikologjinë
e shqiptarëve dhe njeh thellësisht popullin, gurrën e pashterur të folklorit nëpërmjet
të cilit spikaten aspiratat e kombit në përgjithësi. Kështu që veprat e tij për
gjysmë shekulli u heshtën, u injoruan, u përbuzen, u nëpërkëmben, dhe pas atij gjysmë
shekulli veprat e Atë Bernardin Palaj filluan të shkruhen e të përmenden, siç kemi
fatin që sot t’i kemi në revistën tonë dhe të mund t’i lexojmë.
Muzikant
dhe Muzikolog Atë Bernardini njihet si muzikant. Është i njohur si autorë
i tekstit dhe i muzikes së këngëve tashë të njohura me përmbajtje patriotike si: “Flamuri”,
“Vaji i bylbylit”, e pra e përmbledhur në tetë vargje ku jepet e gjithë historia e
popullit shqiptarë ndersa e dyta i bën jehonë gjendjes së mjerueme të Shqipërisë nën
pushtimin fashist. Këto dy këngë me tekst dhe muzikë të Atë Bernardinit u përhapen
në tërë Shqipërinë e sidomos në mesin e rinisë shkodrane. Ndersa studiusi prof.
dr. Alfred Çapaliku shkruan se Atë Bernardini edhe si fëmjë i kishte rënë fyellit
e si djalosh e si burrë u bë i ditur edhe në muzikë, ku ishte edhe në orkestëren e
Liceut „ILLYRICUM” në Shkodër.
Fundi tragjik Studiues të shumtë
i quajnë Atë Bernardin Palaj dhe Atë Gjergj Fishtën si “HOMERET SHQIPTARË” dhe vepran
e tyre si “ILIADË SHQIPTARE” por si përfunduan këta burra të kombit si: Palaj, Harapi
dhe Prenushi, Zadeja dhe Kurti? I burgosen, vdiqen nëper burgje disa nga torturat
e disa edhe i pushkatuan. Atë Bernardini e parandinte dhe u thoshte shokëve se
nuk do të mund t’u qëndrojë torturave. Dhe vertetë kështu ndodhi në oborrin e Kuvendit
Françeskan të kthyer në burg nga regjimi komunist. Atë e mundonin e rrahnin për vdekje
deri sa një ditë ia humbën ndienjat. Kjo vazhdoi deri sa edhe ju helmua gjaku dhe
vdiq nga një sëmundje i akuzuar si agjent i të huajve. Një atëdhetar i flaktë
që tërë jetën punoi për të mirën e kombit, të mirën e atëdheut u cilësua si i tillë.
Në vend të perfundimit Studiuesi i jetës dhe i veprës së Atë Bernardinit
prof. Dr. Alfred Çapaliku në veprën e tij “Atë Bernardin Palaj - Jeta dhe veprat”
për këtë figurë madhorë të letërsisë shqipe ndër të tjera pohon: “Dhe brezat që
shkojnë e vijnë e quajnë argatin e folklorit Atë Bernardin Palaj “LONROST” shqiptar.
Nëse ELIAS LONROST ( 1802 - 1884 ) mblodhi këngë të moçme, histori dhe legjenda
duke udhëtuar në të gjitha tokat e tij, që i përdori si për rindertimin e poemes kombëtare
finlandeze, të njëjten gjë e bëri edhe Atë Bernardin Palaj duke jua risjellë shqiptarëve
nga mjegulla e kohërave”. Aleksander Tanushi, OFM