Në të Dielën e parë të Kohës së Ardhjes, Papa flet për pritjen, shpresën, vlerën e
jetës së re, që lind.
(29.11.2010 RV)“Lartësia jonë morale e shpirtërore mund të matet me atë që
presim, me atë që shpresojmë” – Janë fjalët e Benediktit XVI në lutjen e djeshme të
Engjëllit të Tënzot. Ati i Shenjtë u kujtoi, kështu, besimtarëve se dje, e diela e
parë e Kohës së Ardhjes, Kisha filloi një Vit të ri liturgjik, “një udhë të re feje”.
Më pas, një mendim për vlerën e jetës së re, për foshnjën, që pritet të dalë në dritë.
Në të Dielën
e parë të Ardhjes, Benedikti XVI foli për këtë kohë jo të zakonshme, kohë e pritjes,
çast i fuqishëm feje. Nuk është fjala për kohë abstrakte, të paperceptueshme nga njeriu
i sotëm. Jo! Është aspekt thellësisht njerëzor, që jetohet edhe në të përditshmen
e secilit nga ne: “Pritja, shpresa, është përmasë që përshkon gjithë jetën
tonë personale, familjare e shoqërore. Pritja është e pranishme në mijëra situtata,
duke nisur nga më të voglat, më të rëndomtat, deri tek ato më të rëndësishmet, që
na prekin tërësisht e thellësisht. Ndërmjet tyre, të mendojmë pritjen e foshnjës nga
bashkëshortët e rinj; pritjen e një miku të shumëdashur, që vjen të na takojë nga
larg; djaloshin, që pret rezultatet e një provimi, vendimtar për ardhmërinë e tij,
ose pritjen e përfundimit të një bisede pune; të një bisede miqësore, të një takimi
me njeriun e dashur; pritjen e një letre e, sidomos, pritjen e ndjesës, kur kërkojmë
falje...”. Derisa ka pritje, ka edhe jetë; ku ka jetë, ka edhe shpresë.
Këtë nënvizoi Papa e shtoi: “Njeriu mund të njihet pikërisht nga ajo që pret”. Prej
këndej, ftesa për të shikuar jo përjashta, po përbrenda vetes, në thellësitë e shpirtit: “Secili
nga ne, prandaj, posaçërisht në këtë kohë, që na përgatit për Krishtlindje, mund t’i
bëjë vetes pyetjen: “Po unë, ç’ pres? Për çka e për kë më rreh zemra në këtë çast
të jetës sime? Këtë pyetje mund t’ia bëjë vetes edhe familja, bashkësia, kombi. Çfarë
presim së bashku? Ç’i bashkon dëshirat tona, ç’ gjë na afron?”. Para se
të lindte Jezusi, në Izrael ishte tejet e fuqishme pritja e Mesisë, pritja e të Shuguruarit,
e pasardhësit të Davidit Mbret, që do ta çlironte, më në fund, popullin e vet nga
çdo skllavëri morale e politike e do të rivendoste Mbretërinë e Hyjit. Papa e kujtoi
këtë kohë të largët, për të nënvizuar se pritja, që kemi në zemër, e tejkalon çdo
parashikim njerëzor: “Askush nuk do ta kishte përfytyruar se Mesia do të
lindte nga një vashë e përvuajtur, si Maria, e fejuara e Jozefit të drejtë. As ajo
vetë nuk do të kishte guxuar kurrë ta mendonte një gjë të tillë, ndonëse në zemrën
e saj pritja e shëlbuesit ishte aq e madhe, feja e shpresa, aq të flakta, sa Zoti
gjeti në të një nënë të denjë. Pa harruar se Ai vetë e pati përgatitur këtë Vashë,
para të gjithë shekujve”. Si e pse? Benedikti XVI vuri theksin mbi harmoninë
misterioze: “Kishte një harmoni misterioze ndërmjet pritjes së Hyjit
e pritjes së Marisë, krijesës hirplote, krejtësisht të tejpashme në planin e dashurisë
të të Tejetlartit. Të mësojmë prej saj, prej Vashës në pritje, për t’i jetuar gjestet
e përditshme me një shpirt të ri, me ndjenjën e shpresës plot etje, të cilën mund
ta shuajë vetëm Zoti”. Pas lutjes mariane, përshndetjet në gjuhë të ndryshme:
në disa prej tyre, u theksua vlera e jetës që lind, e fëmijës, që pritet të dalë
në dritë. Papa u kujtoi të gjithë besimtarëve se me Lutjet Mbrëmësore të së shtunës
së kaluar, kushtuar pikërisht fëmijës që pritet të lindë, nisi edhe Koha e Ardhjes.
Në këtë kohë, që na përgatit për solemnitetin e lindjes së Zotit, duke kujtuar posaçërisht
dashurinë me të cilën Maria e pret lindjen e Foshnjës Hyjnore, Papa na porosit: “Ta
presim Zotin në uratë, duke e falënderuar për dhuratën e jetës e duke iu lutur ta
mbrojë çdo krijesë njerëzore”.